Confédération Générale du Travail

De Confédération générale du travail (afgekort: CGT, Nederlands: 'Algemene arbeidsconfederatie') is de op een na grootste vakcentrale (federatie van vakbonden) van Frankrijk, achter de iets grotere Confédération française démocratique du travail (CFDT).

Confédération Générale du Travail
(CGT)
Confédération Générale du Travail
Geschiedenis
Ontstaansdatum September 1895
Structuur
Secretaris-generaal Philippe Martinez
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Ledenaantal 680.000 (2016)[1]
Verwante organisaties
Continentaal EVV
Internationaal IVV
Media
Website www.cgt.fr
Portaal  Portaalicoon   Economie

Geschiedenis bewerken

Op 21 maart 1884 werd in Frankrijk een wet goedgekeurd die vakbonden toeliet.[2] De CGT is opgericht in 1895 als een koepel van syndicalistische vakbonden en de zgn. Arbeidsbeurzen. In 1902 werd het verband verstevigd en werd het meer een federatie, maar de naam confederatie bleef gehandhaafd. Op het CGT-congres in 1906 in Amiens nam de CGT een handvest aan waarin ze een tweeledige doelstelling formuleerde:

  • bevordering van het welzijn van de arbeiders door onmiddellijke verbeteringen;
  • algehele emancipatie door kapitalistische onteigening (expropriation capitaliste).

Daarbij werd de directe actie als strijdmiddel centraal gesteld.[3] De krant Le Monde stelt dat de CGT “ook tegenwoordig” nog aan dat manifest refereert.[4]
Een belangrijk succes van de CGT, dat ze met harde stakingen afdwong, was de achturige werkdag die in 1919 wettelijk werd ingevoerd.[4] In de periode 1920–1943 probeerde de CGT enige afstand te bewaren tot de Franse Communistische Partij (PCF) (opgericht 1920) en de socialistische partij Section Française de l'Internationale Ouvrière (opgericht 1905) en een hervormingsgezinde lijn te volgen.[4] Tussen 1947 en 1995 had de CGT echter een revolutionaire inslag, propageerde ze een breuk met het kapitalisme, en had ze een nauwe relatie met de PCF waar alle CGT-voorzitters in het partijbestuur zaten.[4]

Na 1995 ging de CGT weer een gematigder koers varen, verder verwijderd van de PCF.[5] Onder voorzitter Philippe Martinez, aangetreden 2015, werd in 2016 opnieuw een harde lijn ingezet, begeleid met kreten als “klassenstrijd” en “arbeid tegen kapitaal”.[5]

Grootte bewerken

In mei 2016 had de CGT 680.000 leden; de iets grotere Confédération française démocratique du travail (CFDT) had 860.200 leden.[1]

In de democratische verkiezingen voor Franse ondernemingsraden (Élections professionnelles) en voor de Franse arbeidsrechtbank (Élections prud'homales) was de CGT tot nu toe echter de grootste vakcentrale.[1]

Identiteit bewerken

De CGT geldt als ‘radicaler’ dan de andere grote Franse vakcentrale, de CFDT. Illustratief voor het verschil tussen deze twee grote vakcentrales is hun opstelling tijdens de politiek-sociale crisis in 2016 rond de Wet El Khomri: de CFDT wist aan de onderhandelingstafel concessies in die wet van de regering te verkrijgen en steunde vervolgens de wet;[1][5] de CGT eiste (minstens tot juni 2016) het geheel intrekken van die wet, en bezigde daarbij aloude termen als ‘klassenstrijd’ en ‘arbeid tegen kapitaal’.[1][5]

Structuur bewerken

Algemeen-secretarissen bewerken

Algemeen-secretaris Aangetreden Afgetreden
Lagailse 1895 1898
Maurice Copigneaux 1898 1900
Victor Renaudin 1900 1901
Eugène Guérard 1901 1901
Victor Griffuelhes 1901 1909
Louis Niel 1909 1909
Léon Jouhaux 1909 1945
Léon Jouhaux - Benoît Frachon 1945 1947
Benoît Frachon - Alain Le Léap 1948 1957
Benoît Frachon 1957 1967
Georges Séguy 1967 1982
Henri Krasucki 1982 1992
Louis Viannet 1992 1999
Bernard Thibault 1999 2013
Thierry Lepaon 2013 2015
Philippe Martinez 2015 heden

Vakcentrales bewerken

Confederale vakbonden bewerken