Billy Fury

Billy Fury
Algemene informatie
Volledige naam	Ronald William Wycherley
Geboren	17 april 1940
Geboorteplaats	Liverpool
Overleden	28 januari 1983
Overlijdensplaats	Paddington
Land	Verenigd Koninkrijk
Werk
Genre(s)	rock-'n-roll
Beroep	zanger
	Officiële website; (en) AllMusic-profiel; (en) Discogs-profiel; (en) IMDb-profiel; (en) MusicBrainz-profiel;
Portaal	Muziek

Billy Fury, geboren als Ronald William Wycherley (Liverpool, 17 april 1940 – Londen, 28 januari 1983), was een Britse rock-'n-rollzanger uit de Liverpoolse merseybeat-periode. Als vroege ster van zowel rock-'n-roll als films, evenaarde hij het record van 24 hits van The Beatles in de jaren 1960 en bracht hij 332 weken door in de Britse hitparade, hoewel hij nooit een single of album had dat de hitparade bereikte.

Jeugd bewerken

Op 11-jarige leeftijd kreeg Wycherley piano-onderricht en drie jaar later kreeg hij een gitaar. Na de schoolafsluiting nam hij verscheidene gelegenheidsjobs aan, onder andere op de sleepboot Formby, waar hij door zeelui uit de Verenigde Staten de country & western-muziek kennen leerde. Hij richtte de Formby Sniffle Group op, die in plaatselijke cafés speelde.

Carrière bewerken

Vroege carrière bewerken

Wycherley ontmoette popmanager en impresario Larry Parnes^[1] in het Essoldo Theater in Birkenhead, in de hoop een van Parnes' protégés, zanger Marty Wilde, te interesseren voor enkele van de liedjes die hij had geschreven. In plaats daarvan plaatste Parnes, in een aflevering die sindsdien popmuzieklegende is geworden, de jonge Wycherley meteen op het podium. Hij was zo'n onmiddellijk succes dat Parnes hem contracteerde, hem aan zijn tournee toevoegde en hem omdoopte tot Billy Fury. Zijn vroege seksueel getinte en provocerende optredens werden echter afgekeurd en hij werd gedwongen ze af te zwakken. In oktober 1959 merkte het Britse muziektijdschrift NME op dat Fury's optreden op het podium veel kritiek had gekregen van de pers.

In 1959 schreef Wycherley voor Margo King het nummer Margo (Don't Go). Hij bracht in 1959 zijn eerste hit Maybe Tomorrow uit voor Decca Records. Hij verscheen ook in het op televisie uitgezonden toneelstuk Strictly for Sparrows en vervolgens in Oh Boy!. In maart 1960 bereikte hij nummer 9 in de UK Singles Chart met zijn eigen compositie Colette, gevolgd door That's Love en zijn eerste album The Sound of Fury (1960) met een jonge Joe Brown op leadgitaar, met achtergrondzang van The Four Jays. Na het behalen van meer hits en het afsplitsen van zijn band Georgie Fame & the Blue Flames, hield Parnes audities in Liverpool voor een nieuwe band. Onder degenen die auditie deden waren The Beatles, die zichzelf op dat moment nog steeds de Silver Beatles noemden. Ze kregen de baan aangeboden voor £ 20 per week op voorwaarde dat ze hun bassist Stuart Sutcliffe zouden ontslaan. John Lennon weigerde en de band vertrok nadat Lennon de handtekening van Fury had gekregen. The Tornados werden gerekruteerd als Fury's begeleidingsband en toerden en namen met hem op van januari 1962 tot augustus 1963. The Puppets was een andere band die Fury 12 maanden begeleidde bij een paar optredens.

Britse hitlijst en filmsucces bewerken

Fury concentreerde zich minder op rock-'n-roll en meer op mainstream ballads, zoals Halfway to Paradise en Jealousy (die respectievelijk nummer 3 en nummer 2 in de UK Singles Chart bereikten in 1961). Het was Decca's beslissing om Fury om te vormen tot een tieneridool nadat zijn laatste zelfgeschreven nummer My Christmas Prayer niet in de hitlijsten was terechtgekomen. De jaren 1961 tot en met 1963 waren in de hitlijst de beste jaren van Fury. In 1962 verscheen hij in zijn eerste film Play It Cool naar het voorbeeld van de Elvis-films. Het kenmerkte Helen Shapiro, Danny Williams, Shane Fenton en Bobby Vee, die verscheen met The Vernons Girls. De hitsingle uit de film was Once Upon a Dream. Er waren andere opmerkelijke optredens van verschillende Britse acteurs en artiesten zoals Richard Wattis^[2], Lionel Blair en Dennis Price^[3].

Fury's We Want Billy! (1963) was een van de eerste livealbums in de Britse rockgeschiedenis en bevatte vertolkingen van zijn hits en covers van verschillende r&b-nummers zoals Unchain My Heart.

In 1965 verscheen hij in de film I've Gotta Horse, waarin ook zijn begeleidingsband The Gamblers^[4], The Bachelors, Amanda Barrie^[5], Michael Medwin^[6] en Jon Pertwee te zien waren. Het album van de film werd in stereo beschikbaar gesteld. Fury verliet Decca Records in 1966, na ondertekening van een vijfjarig platencontract bij Parlophone.

Na meer Britse hits te hebben gehad, zoals It's Only Make Believe en I Will (beide 1964, geschreven door Dick Glasser, niet te verwarren met het nummer van Paul McCartney) en In Thoughts of You (1965), was Fury in 1967 een langere tijd afwezig uit de hitlijsten en onderging een operatie voor hartproblemen in 1972 en 1976, wat leidde tot zijn stoppen met toeren. Ondanks dat hij vele weken in de hitparades heeft gestaan, behaalde Fury nooit een nummer één single, maar hij bleef populair, zelfs nadat zijn hits stopten. I Will werd een Amerikaanse hit voor Dean Martin (1965) en voor Ruby Winters (1977).

Latere jaren bewerken

In 1973 kwam Fury uit een periode van semi-pensionering om te schitteren als Stormy Tempest in de film That'll Be the Day. Ook met David Essex en Ringo Starr in de hoofdrol, was het ongeveer gebaseerd op de vroege dagen van The Beatles. Starr kwam net als Fury uit het Dingle-gebied van Liverpool en had oorspronkelijk drums gespeeld voor Rory Storm & the Hurricanes, naar wie de Stormy Tempest-groep zou zijn gemodelleerd.

Halverwege de jaren 1970 ging Fury op pad met Marty Wilde. Buiten de schijnwerpers richtte hij zich op het behoud van wilde dieren. Fury's gezondheid verslechterde en hij onderging twee openhartoperaties - de eerste was in 1972 en de tweede in 1976. In 1978 werd Fury failliet verklaard wegens onbetaalde belastingen aan de Belastingdienst. De belastingen dateerden van 1962 en bedroegen £ 16.780. Fury werd ook gedwongen om zijn royalty's en publicatie-inkomsten over te maken. De nieuwe publicatie Be Mine Tonight (1981) slaagde er niet in om zich te plaatsen in de UK Singles Chart. Erger was dat in maart 1981 Fury, die op zijn eigen boerderij werkte, instortte en bijna overleed. Later dat jaar keerde hij terug naar het toeren en zijn volgende twee singles Love or Money en Devil or Angel schampten de Britse hitlijst.

In 1981 en 1982 werd Fury gecontracteerd bij Polydor Records door A&R-man Frank Neilson en nam het comeback-album The One and Only (postuum uitgebracht) op met producent Stuart Colman^[7] van Shakin' Stevens. Vanwege zijn gezondheid ging Fury weinig toeren om het nieuwe album te promoten. Zijn laatste publieke optreden was in de Sunnyside pub in Northampton op 4 december 1982. Een paar dagen voordat hij overleed, nam Fury een liveoptreden op voor de Channel 4 tv-show Unforgettable met zes van zijn oude hits, hoewel op verzoek van zijn moeder er slechts vier werden uitgezonden.

Privéleven en overlijden bewerken

Fury was een fervent vogelaar. Hij woonde van 1959 tot 1967 samen met zakenvrouw Lee Everett Alkin, beter bekend als 'Lady Lee' Middleton. Gedurende deze tijd had hij een korte relatie met actrice Amanda Barrie, zijn co-ster in I've Gotta Horse. Fury ging van Liverpool naar Londen (zoals The Beatles) en hij woonde op nummer 1 Cavendish Avenue, dezelfde straat als Paul McCartney. Hij wordt daar herdacht en geëerd met een blauwe plaquette.

Fury trouwde in mei 1969 met Judith Hall, maar verliet haar later voor erfgename Lisa Voice. Ze woonden samen in Londen en soms op Fury's boerderij in Wales van 1971 tot aan zijn dood, hoewel ze de afgelopen twee jaar een gescheiden leven leidden.

Zijn gezondheidstoestand begon te verslechteren. Zo nu en dan had hij reeds eerder zijn optredens moeten inkorten. Reeds als kind leed Fury aan een hartafwijking, waaraan hij in 1971 werd geopereerd. Fury beleefde depressies en had alcohol- en financiële problemen. In 1976 volgde een tweede hartoperatie. In maart 1982 had hij een zware hartinfarct met verlammingsverschijnselen en tijdelijke blindheid. Billy Fury overleed op 28 januari 1983 op 42-jarige leeftijd aan de gevolgen van zijn zwakke hart.

Discografie bewerken

Singles bewerken

1959: Maybe Tomorrow / Gonna Type a Letter
1959: Margo / Don't Knock Upon My Door
1959: Angel Face / Time Has Come
1959: My Christmas Prayer / Last Kiss
1960: Colette / Baby How I Cried
1960: That's Love / You Don't Know
1960: Wondrous Place / Alright Goodbye
1960: A Thousand Stars / Push Push
1961: Don't Worry / Talkin' in My Sleep
1961: Halfway to Paradise / Cross My Heart
1961: Jealousy / Open Your Arms
1961: I'd Never Find Another You / Sleepless Nights
1962: Letter Full of Tears / Magic Eyes
1962: Last Night Was Made for Love / A King for Tonight
1962: Once Upon a Dream / If I Lose You
1962: Because of Love / Running Around
1963: Like I've Never Been Gone / What Do You Think You're Doing
1963: When Will You Say: I Love You? / All I Wanna Do Is Cry
1963: In Summer / I'll Never Fall in Love Again
1963: Somebody Else's Girl / Go Ahead and Ask Her
1963: Do You Really Love Me Too? / What Am I Going to Do
1964: I Will / Nothin' Shakin'
1964: It's Only Make Believe / Baby What Do You Want Me to Do
1964: Hippy Hippy Shake / Glad All Over (exportkopie voor de Scandinavische markt met twee verschillende fotocovers)
1965: I'm Lost Without You / You Better Believe It Baby
1965: In Thoughts of You / Away from You
1965: Run to My Lovin' Arms / Where Do You Run
1966: I'll Never Quite Get Over You / I Belong to the Wind
1966: Don't Let a Little Pride Stand in Your Way / Didn't See the Real Thing Come Along
1966: Give Me Your Word / She's So Far Out She's In
1967: Hurtin' Is Loving / Things Are Changing
1967: Loving You / I'll Go Along With It
1967: Suzanne in the Mirror / It Just Don't Matter Now
1968: Beyond the Shadow of a Doubt / Baby Do You Love Me
1968: Silly Boy Blue / One Minute Woman
1968: Phone Box / Any Morning Now
1968: Lady / Certain Things
1969: I Call for My Rose / Bye Bye
1969: All the Way to the USA / Do My Best for You
1970: Why Are You Leaving? / Old Sweet Roll
1970: Paradise Alley / Well Alright
1972: Will the Real Man Stand Up? / At This Stage
1974: I'll Be Your Sweetheart / Fascinating Candle Flame
1976: Halfway to Paradise / Turn My Back on You
1978: Jealousy / Last Night Was Made for Love
1979: Don't Knock Upon My Door / Margo
1979: Gonna Type a Letter / Maybe Tomorrow
1981: Be Mine Tonight / No Trespassers (fotocover)
1982: Love or Money / Love Sweet Love (fotocover)
1982: Devil or Angel / Don't Tell Me Lies (fotocover)
1983: Halfway to Paradise / Cross My Heart (fotocover)
1983: Devil or Angel / Lost Without You (flexidisc, gratis bijlage bij het Tribute To Billy Fury Book)
1983: Let Me Go Lover / Your Words (slechts 200 exemplaren geperst,fotocover)
1983: Forget Him / Your Words (fotocover)
1983: Halfway to Paradise / Last Night Was Made for Love
1983: Halfway to Paradise / Last Night Was Made for Love (fotocover)
1983: Jealoousy / I Will

Ep's bewerken

1959: Maybe Tomorrow
1961: Billy Fury
1962: Billy Fury No 2
1962: Play It Cool
1962: Billy Fury Hits
1963: Discs-A-Gogo (verschillende artiesten – Billy Fury vertegenwoordigd met Don't Walk Away)
1963: Billy Fury and The Tornados
1963: Am I Blue
1965: Billy Fury and The Gamblers
1973: Long Live Rock (verschillende artiesten – Billy Fury vertegenwoordigd met Long Live Rock en A Thousand Stars)
1982: Single Heroes (verschillende artiesten – Billy Fury vertegenwoordigd met Wondrous Place)
1983: My Christmas Prayer
1985: Suzanne in the Mirror

Albums bewerken

1960: Sound of Fury
1960: Billy Fury
1961: Halfway to Paradise
1963: Billy
1963: We Want Billy (MONO)
1963: We Want Billy (STEREO)
1965: I've Gotta Horse
1967: Best of Billy Fury
1972: World of Billy Fury
1977: The Billy Fury Story
1979: Billy Fury – The Golden Years
1980: World of Billy Fury, Volume 2
1981: Sound of Fury, nieuwe editie van: The Sound of Fury uit 1960
1982: Hit Parade
1983: Billy Fury in Interview With Stuart Coleman (slechts 200 kopieën)
1983: We Want Billy, nieuwe editie van: We Want Billy uit 1963
1983: The One and Only Billy Fury
1983: Memories, nieuwe editie van Billy Fury – The Golden Years
1983: The Missing Years 1967–80
1984: Loving You
1984: The Other Side of Billy Fury
1985: Sticks 'n' Stones
1985: The EP Collection
1986: Billy, nieuwe editie van: Billy uit 1963
1986: Billy Fury, nieuwe editie van: Billy Fury uit 1960
1986: Halfway to Paradise, nieuwe editie van: Halfway to Paradise uit 1961
1987: The Collection
1987: Hit Parade, nieuwe editie van: Hit Parade uit 1982
1987: The Best of Billy Fury, (nieuwe editie van: B. F. – The Golden Years – 1983)
1987: The Very Best of Billy Fury (cd)
1988: The Sound of Fury + 10, nieuwe cd-editie van Sound of Fury met 10 extra songs
1992: Billy Fury – The Collection
1993: The Other Side of Billy Fury (cd)
1998: The 40th Anniversary Anthology (cd)
2000: The Sound of Fury, nieuwe editie van: The Sound of Fury uit 1960 en 1981
2000: Wondrous Place Live (cd)
2000: The Sound of Fury (cd)
2000: Billy Fury Unplugged

Bronnen, noten en/of referenties

↑ (en) Larry Parnes Biography, Songs, & Albums. AllMusic. Gearchiveerd op 23 februari 2022. Geraadpleegd op 20-03-2022.
↑ Richard Wattis. IMDb. Geraadpleegd op 20-03-2022.
↑ Dennis Price. IMDb. Geraadpleegd op 20-03-2022.
↑ (en) The Gamblers Biography, Songs, & Albums. AllMusic. Gearchiveerd op 20 maart 2022. Geraadpleegd op 20-03-2022.
↑ Amanda Barrie. IMDb. Geraadpleegd op 20-03-2022.
↑ Michael Medwin. IMDb. Geraadpleegd op 20-03-2022.
↑ (en) Stuart Colman Songs, Albums, Reviews, Bio & More. AllMusic. Gearchiveerd op 20 maart 2022. Geraadpleegd op 20-03-2022.

Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Billy Fury op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.

[1] (en) Larry Parnes Biography, Songs, & Albums. AllMusic. Gearchiveerd op 23 februari 2022. Geraadpleegd op 20-03-2022.

[2] Richard Wattis. IMDb. Geraadpleegd op 20-03-2022.

[3] Dennis Price. IMDb. Geraadpleegd op 20-03-2022.

[4] (en) The Gamblers Biography, Songs, & Albums. AllMusic. Gearchiveerd op 20 maart 2022. Geraadpleegd op 20-03-2022.

[5] Amanda Barrie. IMDb. Geraadpleegd op 20-03-2022.

[6] Michael Medwin. IMDb. Geraadpleegd op 20-03-2022.

[7] (en) Stuart Colman Songs, Albums, Reviews, Bio & More. AllMusic. Gearchiveerd op 20 maart 2022. Geraadpleegd op 20-03-2022.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]