Nederlands: Dit nieuwe standbeeld in centrum Overijse toont de familiegeschiedenis van een rasechte Overijsenaar en introduceert je aan een regio vol pit! Je vindt het tegen de flank van de Begijnhofkapel op het Begijnhofplein.

Druivenserres zijn oases van licht, geur en warmte. Het gezin van druiventeler Camille Alsteens en Rosine Vanderkelen telde drie kinderen: Denise, Edgard en Gerard. Zij kregen elke zaterdag een bad in de serre, die traditioneel werd gestookt met een vuuroven op steenkool. De hete lucht leidde via bakstenen lopers door de serre. Het bad was een zinken teil, het water werd een week lang in emmers voorverwarmd op de lopers. Binnenvallende zonnestralen maakten panters van de naakte kinderen en de geur van bloesems en verbrande aarde vervolmaakten het idyllisch tafereel.

Druiventeelt is eeuwenoud. Dit beeld is geïnspireerd door de Etruskische beeldhouwkunst, die in Italië bloeide in de 7de en 6de eeuw voor Chr. De zuiderse druiventeelt in open lucht kreeg in de tweede helft van de 19de eeuw een Belgische versie, toen tuinier Felix Sohie druiven onder glas begon te telen in Hoeilaart. De zuidoostelijke Brusselse rand volgde, in Overijse met de broers Danhieux als pioniers.

Na een eeuw winstgevende handel in tafeldruiven, toen de steenkool vervangen was door stookolie, brak de tijd aan van verval. De oliecrisis tastte de winst aan en de Europese unie maakte de weg vrij voor de zuiderse druif.

Druiventeelt is een arbeidsintensieve stiel. Vooral in de zomermaanden moesten de druiventrossen van bij het eerste ochtendlicht tot de laatste zonnestraal uitgedund worden, de kleine besjes eruit geknipt om de dikke te laten rijpen. Iedereen werd ingeschakeld, ook de kinderen. Gerard deed zijn best, maar beging de doodzonde om de tros te bepotelen, waardoor de dons, de zogenaamde duvet, verdween en de druiven gingen glanzen. Een mooie tros is onbespoten, onaangeraakt, gesluierd.