Achmad Soebardjo
Achmad Soebardjo was een Indonesische onafhankelijkheidsactivist en diplomaat. Hij was de eerste minister van buitenlandse zaken van Indonesië in 1945 en had dat ambt nogmaals in 1951-1952.
| Achmad Soebardjo | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Geboren | 23 maart 1896 Karawang, Nederlands-Indië | |||
| Overleden | 15 december 1978 Jakarta, Indonesië | |||
| Minister van Buitenlandse Zaken | ||||
| Aangetreden | 2 september 1945 | |||
| Einde termijn | 14 november 1945 | |||
| President | Soekarno | |||
| Opvolger | Soetan Sjahrir | |||
| Minister van Buitenlandse Zaken | ||||
| Aangetreden | 4 augustus 1951 | |||
| Einde termijn | 20 december 1952 | |||
| President | Soekarno | |||
| Voorganger | Mohamad Roem | |||
| Opvolger | Wilopo | |||
| ||||
Achmad Soebardjo was tijdens zijn studietijd in Leiden lid van de Perhimpoenan Indonesia, de anti-koloniale Indonesische studentenvereniging in Nederland. Hij was een deelnemer van congressen van de Liga tegen Imperialisme en Koloniale Onderdrukking. Tegen het einde van de Japanse bezetting van Nederlands-Indië was hij lid van het Onderzoekscomité ter voorbereiding op de Indonesische onafhankelijkheid (BPUPK) en het Voorbereidend Comité voor de Indonesische Onafhankelijkheid (PPKI).
Na de Indonesische onafhankelijkheid was Soebardjo minister van buitenlandse zaken in het eerste kabinet, het Kabinet Presidensial. In 1951-1952 was hij nogmaals minister van buitenlandse zaken in het kabinet-Soekiman. In deze periode sloot hij een overeenkomst met de Amerikaanse ambassadeur Horace Merle Cochran in het kader van de Amerikaanse Mutual Security Act (een opvolger van het Marshallplan). Deze samenwerking met de VS ging in tegen het onafhankelijke buitenlandse beleid, los van de twee machtsblokken van de Koude Oorlog, dat men voorstond. Dit leidde tot de val van het kabinet-Soekiman.[1]
Na zijn dood werd Soebardjo aangewezen als een nationale held van Indonesië.[2]
Bronnen, noten en/of referenties
|