Zilver(I,III)oxide

Zilver(I,III)oxide
Structuurformule en molecuulmodel
	■ Ag(I) ■ Ag(III) ■ O; Zilver(I,III)oxide
Algemeen
Molecuulformule
IUPAC-naam	Zilver(I,III)oxide
Andere namen	Tetrazilvertetroxide, zilverperoxide, argenticoxide, zilversuboxide, Divasil, tetrazilvertetraoxide
Molmassa	(AgO): 123,87 g/mol
SMILES	[Ag]O[Ag].O=[Ag]O[Ag]=O
CAS-nummer	1301-96-8
EG-nummer	215-098-2
PubChem	44150047
Wikidata	Q2380600
Beschrijving	grijs-zwart poeder
Waarschuwingen en veiligheidsmaatregelen
H-zinnen	H272 - H315 - H319 _ H335
Fysische eigenschappen
Dichtheid	7,48 g/cm³
Smeltpunt	(ontleed) 100 °C
Oplosbaarheid in water	0.027 g/L
Goed oplosbaar in	alkali
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar).
Portaal	Scheikunde

Zilver(I,III)oxide of tetrazilvertetroxide is de anorganische verbinding met de formule ${\ce {Ag4O4}}$ . Tetrazilvertetroxide werd in het verleden ook zilverperoxide genoemd. Dit is niet terecht omdat de verbinding geen peroxide-ionen, ${\ce {O2^{2}-}}$ bevat.

Synthese bewerken

De bereiding van het zout gebeurt door in basisch milieu bij 90 °C langzaam een oplossing van een zilver(I)-zout toe te voegen aan een oplossing van natriumpersulfaat waarbij de donkerbruine stof ontstaat.^[1]

${\ce {4 AgNO3 + 2 K2S2O8 + 8 NaOH ->}}$ ${\ce {Ag4O4 + K2SO4 + 3 Na2SO4 + 2 NaNO3 + 2 KNO3 + 4 H2O}}$ ^[2]

Reacties bewerken

In water ontleedt het zout onder vorming van zuurstofgas. In geconcentreerd salpeterzuur lost het op onder vorming van een bruine oplossing die Ag²⁺-ionen bevat.^[3]

Toepassing bewerken

De stof vindt, vaak onder de naam zilver(II)oxide, toepassing in de zilver-zinkbatterij.

Structuur bewerken

Hoewel de empirische formule ${\ce {AgO}}$ de indruk wekt dat tetrazilvertetroxide zilver met de oxidatiegetal 2+ bevat, is de structuur van de verbinding ongebruikelijk: het is een combinatie van twee zilveroxides met verschillende oxidatiegetallen.^[4]

De kristallografische eenheidscel bevat vier zilver- en vier zuurstofionen. Elke eenheidscel bevat twee soorten zilverionen: twee zilverionen die met één zuurstofatoom gekoppeld zijn. Zilver heeft hier oxidatiegetal (1+). De andere twee zilverionen zijn met drie zuurstofatomen gekoppeld, en hebben oxidatiegetal (3+). De verbinding kan daarom beter beschreven worden als ${\ce {Ag^{I}Ag^{III}O2}}$ of als ${\ce {Ag2O.Ag2O3}}$ .^[5]

Röntgendiffractie laat zien dat de zilverionen twee verschillende coördinatieomgevingen vertonen: één waarbij zilver lineair vooral met twee zuurstofatomen gekoppeld is en een waarbij de coördinatie uit vier coplanaire zuurstof-atomen bestaat.^[1]

Bronnen, noten en/of referenties

Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Silver(I,III) oxide op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.

↑ ^a ^b Wells A.F. (1984) Structural Inorganic Chemistry 5th edition Oxford Science Publications ISBN 0-19-855370-6
↑ N. Hammer, Jacob Kleinberg: Silver(II) oxide. In: J. C. Bailar, Jr. (Hrsg.): Inorganic Syntheses. Band 4. McGraw-Hill, Inc., 1953, ISBN 0-88275-165-4, S. 12 f
↑ Peter Fischer, Martin Jansen "Electrochemical Syntheses of Binary Silver Oxides" 1995, vol. 30, pp. 50–55. DOI:10.1002/9780470132616.ch11
↑ David Tudela "Silver(II) Oxide or Silver(I,III) Oxide?" J. Chem. Educ., 2008, volume 85, p 863. DOI: 10.1021/ed085p863
↑ Greenwood, Norman N.; Earnshaw, Alan (1997). Chemistry of the Elements (2nd ed.). Butterworth-Heinemann. ISBN 978-0-08-037941-8, p 1181

[Wells-1] Wells A.F. (1984) Structural Inorganic Chemistry 5th edition Oxford Science Publications ISBN 0-19-855370-6

[2] N. Hammer, Jacob Kleinberg: Silver(II) oxide. In: J. C. Bailar, Jr. (Hrsg.): Inorganic Syntheses. Band 4. McGraw-Hill, Inc., 1953, ISBN 0-88275-165-4, S. 12 f

[3] Peter Fischer, Martin Jansen "Electrochemical Syntheses of Binary Silver Oxides" 1995, vol. 30, pp. 50–55. DOI:10.1002/9780470132616.ch11

[4] David Tudela "Silver(II) Oxide or Silver(I,III) Oxide?" J. Chem. Educ., 2008, volume 85, p 863. DOI: 10.1021/ed085p863

[5] Greenwood, Norman N.; Earnshaw, Alan (1997). Chemistry of the Elements (2nd ed.). Butterworth-Heinemann. ISBN 978-0-08-037941-8, p 1181

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]