Wereldkampioenschap snooker
Het wereldkampioenschap snooker (Engels: World Snooker Championship) is sinds 1927 het belangrijkste toernooi in de snookersport, waar alle topspelers aan deelnemen. Het wordt sinds 1977 gehouden in het Crucible Theatre in Sheffield (Verenigd Koninkrijk). Het toernooi begint midden april en eindigt op de eerste maandag van de maand mei m.u.v. de editie van 2020 die vanwege de coronapandemie die dat jaar uitbrak in de zomer werd gespeeld. Deze begon op 31 juli en eindigde op 16 augustus (dat jaar werden vanwege de coronapandemie van maart t/m juni alle sportwedstrijden afgelast). Het toernooi wordt georganiseerd door de WPBSA.
De belangrijkste grondlegger van het wereldkampioenschap is Joe Davis, die de eerste veertien jaar onafgebroken de winnaar was. Andere meervoudige winnaars zijn Fred Davis (broer van Joe), Walter Donaldson, John Pulman, Ray Reardon, John Spencer, Alex Higgins, Steve Davis, Stephen Hendry, Mark Williams, Ronnie O'Sullivan, John Higgins, en Mark Selby.
Een legendarische finale was die van 1985 tussen Dennis Taylor en Steve Davis. Davis bouwde een grote voorsprong op, maar Taylor kwam op een indrukwekkende manier terug, hoewel hij gedurende de hele wedstrijd geen enkele maal op voorsprong stond. Uiteindelijk werd de finale beslist door de laatste zwarte bal. Na een paar mislukte pogingen van beide spelers potte Taylor hem uiteindelijk. De finale werd door bijna 20 miljoen kijkers bekeken, na middernacht.
In 2005 werd Shaun Murphy pas de tweede qualifier (die dus niet rechtstreeks in het hoofdtoernooi mocht starten) die het wereldkampioenschap won, na Terry Griffiths in 1979. In totaal werd bijna twee miljoen euro verdeeld onder de deelnemers; de winnaar kreeg omgerekend zo'n 368.500 euro. In 2020 werd het toernooi vanwege de coronapandemie niet in april en mei, maar in juli en augustus gespeeld.
In 2023 slaagde Belg Luca Brecel er in om het wereldkampioenschap te winnen. Hij kroonde zich zo tot eerste winnaar ooit uit het Europese vasteland.
Locaties
bewerkenDit is een lijst van de locaties waar het toernooi/de finale werd gespeeld sinds 1969.
Jaar | Stad |
---|---|
1969-1970 | Londen |
1971 | Sydney |
1972 | Birmingham |
1973-1974 | Manchester |
1975 | Sydney |
1976 | Manchester |
1977-heden | Sheffield |
Erelijst
bewerken1927–1968 (pre-Crucibletijdperk)
bewerkenHier volgt een lijst met de finales van het wereldkampioenschap in het pre-Crucibletijdperk.[1] Vanaf 1927 tot 1968.
- * Best of 31, alle frames gespeeld
- ** wedstrijden.
1969–heden (moderne tijdperk)
bewerkenHier volgt een lijst met de finales van het wereldkampioenschap in het 'moderne' tijdperk. Vanaf 1969 tot op dit moment.
Statistieken
bewerkenStatistieken voor het moderne tijdperk (vanaf 1969).
Persoonlijke statistieken
bewerkenTitels per land
bewerkenPlaats | Land | Titels | Jaren |
---|---|---|---|
1 | Engeland | 27 | 1969, 1971, 1977, 1981, 1983–84, 1986–89, 1991, 2001–02, 2004–05, 2008, 2012–17, 2019–22, 2024 |
2 | Schotland | 12 | 1990, 1992–96, 1998–99, 2006–07, 2009, 2011 |
3 | Wales | 10 | 1970, 1973–76, 1978–79, 2000, 2003, 2018 |
4 | Noord-Ierland | 3 | 1972, 1982, 1985 |
5 | Australië | 1 | 2010 |
België | 1 | 2023 | |
Canada | 1 | 1980 | |
Ierland | 1 | 1997 |
Eerste deelname per land
bewerkenLand | Jaar | Speler |
---|---|---|
Engeland | 1927 | 7 spelers |
Ierland | Joe Brady | |
Schotland | Nat Butler | |
Wales | Tom Carpenter | |
Nieuw-Zeeland | 1932 | Clark McConachy |
Canada | 1935 | Conrad Stanbury |
Australië | 1936 | Horace Lindrum |
Zuid-Afrika | 1950 | Peter Mans |
Noord-Ierland | 1952 | Jackie Rea |
Malta | 1984 | Paul Mifsud |
Thailand | 1992 | James Wattana |
Hongkong | 1999 | Marco Fu |
IJsland | 2000 | Kristján Helgason |
China | 2007 | Ding Junhui |
België | 2012 | Luca Brecel |
Finland | 2014 | Robin Hull |
Noorwegen | 2015 | Kurt Maflin |
Cyprus | 2019 | Michael Georgiou |
Zwitserland | 2020 | Alexander Ursenbacher |
Iran | 2022 | Hossein Vafaei |