Theodosiaanse dynastie

De Theodosiaanse Dynastie was een Romeinse familie die aan het eind van de vierde en het begin van de vijfde eeuw, in de nadagen van het Romeinse Rijk, min of meer per ongeluk een prominente rol kreeg toebedeeld. De familie leverde zes keizers.

Geschiedenis bewerken

De grondlegger van de dynastie was Theodosius de Oude (ook aangeduid als graaf Theodosius), een bekwaam generaal die de rang van Comes Britanniarum (graaf van de provincie Britannia) wist te bereiken. Mede vanwege zijn aanzienlijke bekwaamheden werd hij in 376 in Carthago geëxecuteerd. Kort daarna, in 379, na de voor Oost-Romeinen rampzalig verlopen slag bij Adrianapolis, werd zijn zoon, Theodosius I tot keizer van het Oost-Romeinse Rijk verheven. Vlak voor zijn dood herenigde Theodosius I het Romeinse Rijk in 394-395 door de usurpator Eugenius te verslaan. Theodosius I werd opgevolgd door zijn zoons Honorius in het westen en Arcadius in het oosten van het Rijk. Sinds Theodosius I Galla, een dochter van Valentinianus I, als zijn tweede vrouw had genomen was het Huis van Theodosius gerelateerd aan de voorafgaande Valentiniaanse dynastie. Uit dit huwelijk werd hun dochter Galla Placidia geboren. De laatste keizer in het Westen die behoorde tot de Theodosiaanse dynastie was Galla Placidia's zoon Valentinianus III. De vroeg overleden Arcadius werd na een regentschap opgevolgd door zijn zoon Theodosius II. Deze bleef lang aan de macht. De laatste keizer in het Oosten was Marcianus, een zwager van Theodosius II. Hij verwierf zich de noodzakelijk legitimiteit door zijn huwelijk met Aelia Pulcheria, een dochter van Arcadius. Later was een kleindochter van Valentinianus III getrouwd met Olybrius en was Anthemius een schoonzoon van Marcianus. Afstammelingen van de Theodosiaanse dynastie maakten tot aan het einde van de zesde eeuw deel nog deel uit van de Oost-Romeinse adel in Constantinopel.