Strafschop
Een strafschop, penalty, penantie, pingel of elfmeter is een strafmaatregel die tijdens een voetbalwedstrijd kan worden getroffen door de scheidsrechter. Uit een strafschop kan rechtstreeks worden gescoord.
Behalve als straf worden strafschoppen tijdens knock-outwedstrijden ook toegepast om een gelijkspel te beslissen: de strafschoppenserie.
Geschiedenis bewerken
De strafschop is in 1890 bedacht door de Ierse doelman William McCrum. In die tijd werd voor een overtreding dichtbij het doel vaak een vrije trap gegeven waarbij de verdedigende ploeg dan in zijn geheel op de doellijn mocht gaan staan, waardoor scoren erg moeilijk was. Dit leende zich uiteraard voor misbruik door de verdedigende partij, die hiermee een aanval konden afstoppen door opzettelijk overtredingen te begaan.[1]
De strafschop werd ingevoerd in 1891, 25 jaar na de invoering van de buitenspelregel. Het idee van McCrum werd later door de Britse voetbalbond overgenomen en op 6 juni 1891 viel de eerste strafschop in de geschiedenis in de wedstrijd Airdrieonians Airdriehill-Royal Albert. Men kende nog geen strafschopstip en de strafschoppen mochten worden genomen vanaf een willekeurig punt op twaalf yards afstand van de doellijn.
Enkele maanden later werd de regel ook in het Nederlandse voetbal ingevoerd en op 8 november 1891 mocht speler Pim Mulier van de Haarlemsche Football Club (HFC) de eerste Nederlandse strafschop nemen in de wedstrijd tegen de Haagsche Voetbal Vereniging (HVV). Deze strafschop miste het doel.
Het duurde nog tot 3 april 1892 voordat Jan Kan van de Rotterdamsche C. en V.V. de eerste rake strafschop wist te maken.[2]
Beschrijving bewerken
De maatregel houdt bij voetbal in dat een speler de bal vanaf de strafschopstip mag schieten, zonder dat er een verdediger tussen hem en het doel staat. Wel staat er ter verdediging een doelman in het doel.
Als straf wordt een strafschop toegekend tegen de partij die, met de bal in het spel, binnen het eigen strafschopgebied een overtreding begaat waarvoor buiten dat gebied een directe vrije schop zou zijn toegekend.
Uitvoering bewerken
De bal wordt op de stip gelegd (11 meter van het doel; om precies te zijn: 12 yards) en alleen de strafschopnemer mag in de buurt staan. Alle andere spelers moeten zich buiten het strafschopgebied bevinden, op een afstand van minimaal 9,15 meter (10 yards). Deze afstand wordt aangegeven met een cirkelboog voor het strafschopgebied. De doelman moet op de doellijn staan en tussen de doelpalen, met zijn gezicht naar de strafschopnemer, en mag de lijn pas verlaten als de bal aangeraakt is. Als de doelman de bal terugkaatst mogen alle spelers proberen in het bezit van de bal te komen en te scoren. Als de bal via de paal of lat, of (in een theoretisch geval) via de hoekvlag, scheids- of grensrechter, terug bij de speler komt, mag deze speler de bal niet aanraken, immers, een speler mag de bal bij een vrije trap niet tweemaal achtereen spelen zonder dat er een andere speler contact heeft gehad met de bal. Als de doelman de bal vangt, of de bal wordt naast geschoten, mag hij de bal uitnemen. De nemer van de strafschop mag zijn aanloop niet onderbreken. Na het nemen van de strafschop wordt direct het spel hervat. Dat wil zeggen dat alle spelers de bal direct mogen spelen, mits deze in het veld blijft. De wedstrijd moet worden verlengd voor een strafschop die wordt genomen aan het einde van een helft of aan het einde van een verlenging.
Strafschoppenserie bewerken
Bij wedstrijden van een knock-outsysteem wordt bij een gelijkspel (als zowel de eerste twee helften als de twee verlengingen onbeslist zijn) de wedstrijd beslist door een strafschoppenserie, ook wel strafschoppenreeks of penaltyserie genoemd. Dit gebeurt door het om en om nemen van vijf strafschoppen door elke partij. Er wordt geloot wie mag beginnen. Is na het nemen van vijf strafschoppen de uitkomst onbeslist, dan wordt er om en om door de spelers die niet bij de eerste vijf nemers zitten een enkele strafschop genomen om te bepalen wie wint. Met andere woorden: de zesde strafschop kan dan de beslissing brengen. Als alle effectieve spelers een strafschop hebben genomen en er nog geen beslissing is gevallen, begint de eerste strafschopnemer opnieuw. De wedstrijd is in dat geval beslist als het ene team mist en het andere team raak schiet. Het team dat raak schiet heeft dan gewonnen.
In tegenstelling tot een gewone strafschop is bij een strafschoppenserie na elke genomen strafschop het spel dood. Er mag dus niet bij een van de keeper terugkaatsende bal een tweede poging 'in de rebound' worden ingeschoten.
De langste strafschoppenserie in de geschiedenis vond plaats in 2005 in het bekertoernooi van Namibië: KK Palace en Civics hadden er 48 nodig voor een beslissing. KK Palace won de serie met 17-16. De langste serie tijdens een internationaal toernooi vond plaats in de halve finale van het Europees kampioenschap voetbal onder 21 - 2007. Jong Oranje en Jong Engeland moesten er in totaal 32 nemen voor een beslissing: 13-12 voor Jong Oranje.
Bijzondere strafschoppen bewerken
- De Panenka-strafschop: voor het eerst uitgevoerd door Antonín Panenka in 1976. Het betreft een stiftje, vaak gericht naar het midden, waarbij de bal tergend traag in het doel verdwijnt.[3]
- De strafschop in drieën, met twee spelers: het best bekend als de één-twee tussen Johan Cruijff en Jesper Olsen in de wedstrijd tussen Ajax en Helmond Sport op 5 december 1982 (5–0 eindstand, tweede doelpunt). Rik Coppens en André Piters hadden deze variant echter al in 1957 toegepast in een interland tegen IJsland.[4][5][6][7]
- De Ezequinha: de speler pretendeert met het ene been te schieten, maar schiet uiteindelijk niet met dit been maar met zijn andere been.
Zie ook bewerken
- Strafbal, overeenkomstige maatregel in het hockey
Noten
|
