Lamoraal van Egmont: verschil tussen versies
→Levensloop
|
Hij was de zoon van [[Jan IV van Egmond]] en [[Françoise van Luxemburg]], en was een neef langs moederskant van de koning van [[Spanje]]. Al tijdens zijn jeugd kreeg hij een militaire opleiding in Spanje. Hij huwde op [[8 mei]] [[1544]] met [[Sabina van Beieren]] (1528-1578), dochter van [[Johan II van Palts-Simmern]] en [[Beatrix van Baden]], waarmee hij zijn rijkdom nog verder vergrootte. Met Sabina kreeg hij 11 kinderen.
Als edelman maakte Egmont deel uit van de [[Raad van State (Nederland)|Raad van State]]. Samen met [[Willem van Oranje]] en de [[Graaf Horne|graaf van Horne]] ([[Ligue der Groten]], [[1562]]) verzette hij zich tegen kardinaal [[Antoine Perrenot Granvelle]], bisschop van [[Atrecht]], die de [[inquisitie]] (vervolging van de protestanten) invoerde in [[Vlaanderen]]. In een brief aan [[Filips II van Spanje|Filips II]] ([[11 maart]] [[1563]]) bood het Driemanschap hun ontslag aan als Granvelle niet zou vertrekken. Na het vertrek van Granvelle in [[1564]] verzoende Egmont zich opnieuw met de koning. Op aandringen van de Raad van State vertrok Egmont in [[1565]] naar [[Spanje]] om [[Filips II van Spanje|Filips II]] de verlangens van de hoge adel over te brengen (''[[Brieven uit het bos van Segovia]]''). Tevens lichtte hij, samen met de [[Graaf van Megen]], de [[landvoogd]]es [[Margaretha van Parma|Margaretha]] in over het ''[[Eedverbond der Edelen|Compromis]]''.
Kort daarna brak de [[Beeldenstorm]] ([[10 augustus]] [[1566]]) uit en werd het verzet tegen de Spaanse overheersing in de Nederlanden groter. Als overtuigd katholiek keurde Egmont de [[Beeldenstorm]] ten zeerste af en hij zwoer andermaal trouw aan de Spaanse koning.
Na de [[Beeldenstorm]] stuure [[Filips II van Spanje|Filips II]]
Egmont beriep zich vruchteloos op zijn voorrechten als ridder van de [[Orde van het Gulden Vlies]]. Ondanks de vele pogingen om zijn onschuld te bewijzen werd hij wegens hoogverraad in [[december]] voor de [[Raad van Beroerten]] gebracht. Hoewel Egmont tot het einde toe katholiek bleef en trouw bleef aan de Spaanse koning, werd hij samen met [[Graaf Horne|Graaf van Horne]] op last van [[hertog van Alva|Alva]] ter dood veroordeeld.
[[Willem van Oranje|Oranje]] trekt zijn lessen uit de situatie en wordt als ''Willem de Zwijger'' de spil van het verzet tegen de koning. Toenadering komt er met de [[Unie van Brussel]], maar als de Franstalige gewesten zich min of meer achter de koning scharen met de [[Unie van Atrecht]] ten koste van de eenheid van de Nederlanden (waarbij de Nederlandstalige Nederlanden zich verzamelen in de [[Unie van Utrecht (geschiedenis)|Unie van Utrecht]]), is het hek helemaal van de dam, en kiest het verzet rond [[Willem van Oranje]] voor een oplossing buiten de Spaanse context: de onafhankelijkheid van de [[Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden|Republiek der Verenigde Nederlanden]].
| |||