Assurnasirpal II: verschil tussen versies

| periode = [[883 v. Chr.|883]]-[[859 v. Chr.]]

'''Assurnasirpal II''' (Aššur-nâ<u>s</u>ir-apli) was koning van Assyrië van ca. [[883 v. Chr.]] - [[859 v. Chr.]]

Hij was de zoon van [[Tukulti-Ninurta II]]. In zijn tijd ontwikkelde het Assyrische rijk zich tot een mogendheid van formaat. Hij bouwde de grote tempel voor Isjtar in [[Nineve]], hoewel in zijn tijd Assur nog de hoofdstad was. Hoewel er sinds de tijd van [[Adad-Nirari II]] vrede met rivaal [[Babylon]] was, verplaatste hij zijn hof naar het noordelijker gelegen [[Kalah]] in [[879 v. Chr.]] omdat Assur te dicht bij de grens lag. Ook Kalhu werd door de koning flink uitgebreid. Hij bouwde er een groot paleis en legde een kanaal aan dat water van de [[Zab]] naar de stad bracht. Assur bleef een belangrijk religieus centrum, waar bijvoorbeeld de koningen begraven werden.

Daarna richtte hij zijn aandacht op de kust van de Middellandse Zee. Aan de Eufraat lag een onafhankelijk Aramees koninkrijk Bit-Adini. Hij dwong de koning Ahumi tot schatplicht en daarmee lag de weg naar het westen open. Het volgende jaar [[877 v. Chr.]] trok hij over de [[Orontes]] langs de bergen van de Libanon naar zee om er'zijn wapens in zeewater schoon te wassen'. Hij ontving schatting van vele steden, waaronder Sidon, [[Tyrus]], [[Byblos]] en [[Arvad]]. Daarna ging de koning weer naar huis en er was weinig blijvend gebiedsgewin. Toch wist Assurnasirpal hiermee het gehele [[Midden-Oosten]] ontzag voor de Assyrische staat in te boezemen. Zijn reputatie van wreedheid was daarbij een doelbewust onderdeel van zijn buitenlands beleid. Het uitroeien van bevolkingsroepen was daar overigens geen onderdeel van. Het ging meer om buitensporige bestraffingen voor ontrouw of tegenstand. Zo verging het ook met de stad [[Kinaboe]], de burcht van koning [[Hoelai]]. Hij omsingelde de stad en na een vreselijke strijd nam hij haar in. De soldaten werden over de kling gejaagd. 3000 gevangenen liet Assurnasirpal II levend verbranden, hij liet niet één gijzelaar over. De vorst Hoelai werd levend gevild en zijn huid werd opgehangen aan de stadsmuur. De lijken werden opgestapeld tot torens en verbrand, ook de jongelingen en meisjes werden levend verbrand. Uiteindelijk werd de stad verwoest en, hoe kan het nog anders, verbrand. Dit gruwelijke eposverslag werd door de koning zelf geschreven.