Lycurgus van Sparta: verschil tussen versies

Ook al was hij niet van koninklijken bloede, toch werd hij in [[220 v. Chr.]] na de dood van [[Cleomenes III]] tot koning gekozen, samen met [[Agesipolis III]]. Als we [[Polybius]] mogen geloven, gebeurde dit door omkoperij: ''"door elk van de [[Eforen]] één talent aan te bieden werd hij ineens een afstammeling van Heracles én koning van Sparta."''

Slechts korte tijd later zette hij zijn collega af en riep hij zichzelf uit tot alleenheerser, zij het onder toezicht van de Eforen. Omdat hij op de troon zat bij de gratie van de politieke fractie die voorstander was van de [[Aetolische Bond]], ging hij in [[219 v. Chr.|219]] bereidwillig in op de voorstellen van [[Machatas]] om [[Philippus V van Macedonië]] en de [[Achaeïsche Bond]] de oorlog te verklaren. Na een paar aanvankelijke successen, beging hij ook een paar ernstige flaters, ontsnapte ternauwernood aan een aanslag, en werd er door Eforen zelfs valselijk beschuldigd van poging tot muiterij, waarna hij zich genoodzaakt zag naar Aetolia te vluchten. In 217 zagen de Eforen echter in dat hun aanklacht ongegrond was, en riepen hem terug.