Gaius Terentius Varro: verschil tussen versies

'''Gaius Terentius Varro''' was een [[Romeinse republiek|Romeinse]] [[consul (Rome)|consul]] (en daardoor ook de bevelhebber van het leger) samen met zijn collega-consul [[Lucius Aemilius Paullus]] in het jaar [[216 v. Chr.]]. Zij waren consuls tijdens de invasie van [[Hannibal Barkas|Hannibal]] in [[Italië]], tijdens de [[Tweede Punische oorlog]].

Volgens de overlevering was Paullus, een [[patriciër]], voor de defensieve tactiek van het Romeinse leger. Hij wilde Hannibal niet aanvallen. Varro, een [[plebejer]], wilde een agressieve aanval op de Carthaagse legers van Hannibal. Beide generaals wisselde het opperbevel om de dag om en toen Varro de kans zag, viel hij aan (zie [[slag bij Cannae]], [[216 v. Chr.]]). Bij de grootste Romeinse nederlaag tot dan toe werd ook Paullus gedood, maar Varro kon ontsnappen en de overblijfselen van het leger verzamelen in [[Canusium]]. Hoewel hij door de latere Romeinse geschiedschrijvers als een nietsnut werd beschouwd, bleef de [[Romeinse Senaat|Senaat]] in [[Rome (stad)|Rome]] hem erkennen en waarderen.

Varro volgde de normale ''[[cursus honorum]]'': voordat hij consul was, bekleedde hij een tijd het ''[[praetor]]''-ambt (in [[218 v. Chr.]]). Na de [[slag bij Cannae]] bleef hij actief in de politiek en werd hij als ''[[proconsul]]'' [[Picenum]] toegewezen ([[215 v. Chr.|215]] - [[213 v. Chr.]]). Daarna werd hij in de jaren [[208 v. Chr.|208]] - [[207 v. Chr.]] tot ''[[propraetor]]'' verkozen en verdedigde hij [[Etrurië]] tegen Hannibals jongere broer, [[Hasdrubal Barkas|Hasdrubal]]. In [[200 v. Chr.]] vertrok hij naar Africa, als Romeins ambassadeur.