Zijn en Tijd: verschil tussen versies

 

In 'Zijn en Tijd' onderzoekt [[Heidegger]] de fundamentele rol van de tijdelijkheid van het menselijk bestaan (dat immers altijd eindigt met de dood) in de zin van dat bestaan, zowel objectief als subjectief. Hij laat onder andere zien hoe vanuit de onlosmakelijke verbondenheid met zijn bestaan (In-de-wereld-zijn en Geworpenheid) de mens uit de Zorg om zijn eigen bestaan - zich richtend op zijn eindige toekomst en vanuit die toekomst zijn verleden interpreterend - zijn huidige bestaan in zijn mogelijkheden vorm geeft. In zijn analyse van het bestaan (''Dasein'' in het Duits) treedt [[Heidegger]] in debat met de grote filosofen en de wetenschap die hij te kort vindt schieten. Hij verwijt hen nooit diep genoeg over het 'zijn' nagedacht te hebben en zich blind te hebben gestaard op het 'zijnde'. De gedachten over mens-zijn als ''Dasein'', als In-de-wereld-zijn, als Medemens-zijn, als Zijn-naar-de-dood (''sein-zum Tode''), opvattingen over het Niets, over eigenlijk en oneigenlijk leven, over angst en dood, over geworpenheid en Zorg zijn tot op vandaag basisbegrippen in de wijsbegeerte.