De leider moestmoet zich bewezen hebben en succesvol zijn. Hij vocht mee in de mêlee en zeker als hij jong was werd van hem verwacht dat hij een van de beste of in ieder geval enthousiastste krijgers van de groep was. Bleek een leider geen visie te hebben, niet genoeg inkomsten te hebben of laf te zijn, dan verlieten de volgelingen hun leider om een meerbelovende leider uit te zoeken. Volgens de meeste bronnen was de leider van adel. Er moet echter wel onderscheid gemaakt worden tussen koningen en krijgsleiders; koningen kunnen worden geassocieerd met [[adel]] als sociale elite, maar in het geval van krijgsleiders zou ‘adel’ misschien beter opgevat kunnen worden als ‘militaire elite’ met alle economische en sociale gevolgen ervan. Volgens [[Publius Cornelius Tacitus|Tacitus]] werden koningen uitgekozen om hun familie, de [[Sibbe (Germanen)|sibbe]], en krijgsleiders om hun militaire vaardigheden. Dit betekent uiteraard niet dat deze functies niet in een man samen konden vallen. De leider onderhield zijn comitatus door het succesvol voeren van oorlog. Succes op het slagveld bracht vaak rijke buit en groot prestige. Dit was de figuurlijke nectar en ambrozijn van de Germaanse krijgerselite, waarzonder zij niet bij een leider zouden blijven. Dit maakte wel dat het voor een leider moeilijk was om zijn comitatus gedurende langere tijd bijeen te houden, zoals [[Tacitus]] ook al opmerkt.
