Französische Straße (metrostation): verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k →Tweede Wereldoorlog: typo |
→Geschiedenis: kiosken |
||
Regel 12:
Het Berlijnse stadsbestuur ontwikkelde al aan het begin van de 20e eeuw plannen voor een eigen metronet, dat onafhankelijk van de private ''[[Hochbahngesellschaft]]'' geëxploiteerd zou worden. De metroambities van de stad concentreerden zich op de zogenaamde ''Nord-Süd-Bahn'', een noord-zuidlijn die het centrum over de as van de Friedrichstraße zou kruisen. De aanleg van de Nord-Süd-Bahn begon in 1912, maar moest vanwege het uitbreken van de [[Eerste Wereldoorlog]] al snel stilgelegd worden. Na de oorlog was de economische situatie zo slecht dat voltooiing van de lijn niet meer te realiseren leek. Men overwoog aan het begin van de jaren 1920 zelfs de deels gereedgekomen tunnels in de Friedrichstraße met zand te vullen, om het stadsverkeer van de vele bouwputten te verlossen. Deze oplossing bleek echter zo duur dat besloten werd de bouw in 1921 toch te hervatten.
Op 30 januari 1923 was het na een bouwtijd van elf jaar eindelijk zover: de Nord-Süd-Bahn kwam in gebruik en het station Französische Straße opende zijn deuren. Aangezien de stadskas vanwege de economische crisis zo goed als leeg was, bleef er weinig geld over voor de inrichting van de stations. De gebruikelijke betegeling van de wanden, zoals de oorspronkelijke architecten [[Heinrich Jennen]] en [[Walter Köppen]] hadden voorzien, was daarom geschrapt. [[Alfred Grenander]], huisarchitect van de Hochbahngesellschaft, en [[Alfred Fehse]] hadden na de dood van Jennen en Köppen het project overgenomen en kozen voor een goedkope wandbekleding van [[pleister (bouw)|pleister]]. Om de stations toch een eigen uiterlijk te geven werd er variatie aangebracht in de afstand tussen de steunpilaren, waardoor ook in het dak verschillende patronen ontstonden, en kreeg elk station een eigen herkenningskleur: de basiskleur van de stations is steeds wit, maar elementen als de stalen pilaren, omlijstingen en
Aan beide uiteinden van het vlak onder het straatniveau gelegen [[eilandperron]] werden uitgangen naar de middenberm van de bovenliggende Friedrichstraße gecreëerd. Aangezien er hier weinig ruimte was, bouwde men aan elke zijde twee achter elkaar gelegen smalle trappen. De binnenste twee trappen dienden daarbij alleen als uitgang, terwijl de buitenste trappen als ingang aangemerkt waren. Deze oplossing is in vrijwel alle oudere stations van de U6 te vinden.
| |||