Collateralized debt obligation: verschil tussen versies

'''Collateralized debt obligation''' (afgekort CDO) is de (betrekkelijk algemene) aanduiding van een type [[obligatie]] waarbij zekerheid is verschaft door de aanwezigheid van zekerheidonderpand ("collateral"), meestal bestaande uit vorderingen, vaakzoals bestaandeeen uitverzameling gebundelde hypotheken. Kenmerk van van CDO's is dat ze typisch zijn onderverdeeld in ''tranches'' waarbij een rangorde is bepaald voor de betalingterugbetaling van hetde schuld aan de houders van iedere tranche verschuldigde. CDO's zijn te beschouwen als een vorm van [[covered bond]]s: bij die laatste term wordt geen uitspraak gedaan omtrent de aanwezigheid van een rangorde van crediteuren, hetgeen bij CDO's juist op de voorgrond staat. (Opgemerkt moet echter worden dat in de financiële wereld definities niet altijd even zuiver zijn.)

CDO's zijn financiële instrumenten die gericht zijn op professionele marktpartijen, en niet zijn bedoeld voor particuliere beleggers. In dit artikel wordt uitgegaan van hypotheken als onderpand van de obligaties, doch dit kan men vervangen door andere varianten zoals credit card leningen.

* Er is een hoeveelheid vorderingen, bijvoorbeeld een groot aantal hypotheken. of credit card schulden

De gedachte achter een CDO is dat het "gemiddelde" kredietrisico dat verbonden is aan de bundel (''"pool"'') van zekerheden hiermee "uitgesplitst" kan worden: diverse typen beleggers kunnen, afhankelijk van hun bereidheid tot het nemen van risico, kiezen voor "zeer veilig" tot "riskant". Uiteraard staat tegenover het aanvaarden van een extra risico een vergoeding, tot uitdrukking komend op de hogere coupon van de risicovollereriskantere tranches van de CDO. De uitgevende instelling zoals een hypotheekbank kan op deze manier de risico's die zij loopt bundelen en doorverkopen. Hierdoor worden de hypotheken van de [[balans]] gehaald en daalt het risico van de bank.

Beleggen impliceert altijd een "uitruil" tussen risico en rendement. Bij CDO's hangt het rendement uiteindelijk af van de vraag of de debiteuren van onderliggende vorderingen hun verplichtingen zullen nakomen. Als dat niet zo is, komt dat, als gezegd, ten laste van de houders van de CDO, in de aangegeven volgorde. Men name voor de houders van de lagere tranches is het van belang een goede inschatting te maken van de vermoedelijke frequentie van een dergelijke wanbetaling. Een dergelijke inschatting is vaak moeilijk te maken: niet alleen zou dat een gedetailleerd onderzoek van de "pool" van onderliggende vorderingen vergen, maar vooral omdat historische gegevens omtrent betalingsgedrag niet noodzakelijkerwijs een goede voorspeller van het toekomstige betalingsgedrag hoeven te zijn. Men gebruikt vaak op statistische modellen, die echter mogelijkerwijs later de werkelijkheid niet goed benaderd blijken te hebben.

Een dergelijke verslechtering van marktomstandigheden doet zich medio 2007 voor in de Verenigde Staten. Een aanmerkelijke verslechtering van de huizenmarkt, gevoegd bij een naar achteraf blijkt te soepel hypothekenverstrekkingsbeleid, heeft (in elk geval in een aantal staten, waaronder met name Califonië) geleid tot een snel toenemend aantal betalingsachterstanden en gedwongen verkopen. De betrokken hypotheken waren op grote schaal doorverkocht aan SPV's en zijn daarmee als collateral (''dekking'') voor CDO's gaan fungeren. De waarde van dat collateral is (vermoedelijk aanmerkelijk) gedaald, zodat de vraag is gerezen of de laagste tranches van dergelijke CDO's voldaan zullen kunnen worden.

Hieraan gerelateerde problemen leidden bij twee door de bank [[Bear Stearns]] beheerde [[hedge fund]]s in juni 2007 tot grote problemen, die Bear Sterns ertoe noopten om, ter vermijding van een mogelijk faillissement van diedeze hedge funds, aanmerkelijke bedragen in een reddingsoperatie te steken.