Ingeborg van Denemarken (1180-1236): verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
kGeen bewerkingssamenvatting |
kGeen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 15:
De fysieke afkeer van Filips-Augustus voor Ingeborg ging nooit over, integendeel, hij nam nog toe door al het verdriet dat de hele kwestie hem bezorgd had. In ontroerende brieven, o.m. gericht aan de paus, beklaagde zij zich over de mensonwaardige omstandigheden waarin zij moest leven. Op alle waarschuwingen en klachten over zijn wrede handelswijze verdedigde de koning zich echter steevast in termen van "vervloeking en hekserij". Ondanks alles verbeterde hun verstandhouding toch enigszins met de jaren, alleszins vanaf [[1213]], ook al omdat de politieke omstandigheden ([[Slag bij Bouvines]]) de koning dwongen zijn verziekte relaties met Denemarken nieuw leven in te blazen.
Ingeborg van Denemarken stond aan het sterfbed van haar echtgenoot, wiens ogen zij sloot op [[14 juli]] [[1223]]. Zij trok zich daarna in alle discretie terug in [[Orléans]], hetgeen haar de bijnaam ''Koningin van Orléans'' opleverde bij haar tijdgenoten. Tenslotte verhuisde zij naar het klooster dat zij had gesticht in [[Corbeil-Essonnes|Corbeil]]. Ze overleefde koning [[Lodewijk VIII van Frankrijk|Lodewijk VIII]] en overleed op 30 juli 1236, tien jaar na de troonsbestijging van [[Lodewijk IX van Frankrijk|Lodewijk IX]]. In haar testament wenste zij uitdrukkelijke als koningin begraven te worden in het koninklijk mausoleum van [[Saint-Denisbasiliek|Saint-Denis]], maar deze wens werd door Lodewijk IX niet ingewilligd, uit respect voor zijn grootvader Filips Augustus, maar ook omdat zij nooit officieel als koningin van Frankrijk was gezalfd en dus in de ogen van de kerk ook geen recht had op die eer.
Na haar dood werd zij [[Heiligverklaring|heiligverklaard]]. Haar feestdag valt op [[30 juli]], de verjaardag van haar dood. Volgens legenden kwam er op de bijeenkomst van hoogwaardigheidsbekleders die moest lijden tot haar eerherstel een mysterieuze, verder totaal onbekende jongeman opdagen, die door zijn fysieke schoonheid en zijn bekoorlijke welsprekendheid het illustere gezelschap zodanig imponeerde dat hij de stemming in haar voordeel wist om te buigen.
| |||