Magnus I van Noorwegen: verschil tussen versies

| naam = Magnus I van Noorwegen

| voorganger1 =[[Knoet de Grote|Knoet II]] (van Denemarken)

| opvolger1 =[[Harald III van Noorwegen|Harald III "Hardråde"]]

| voorganger2 =[[Hardeknoet|Knoet III]]

| opvolger2 =[[Svend Estridsen|Sven II]]

'''Magnus I Olavson''' ([[1024]] – [[25 oktober]] [[1047]]), bijgenaamd '''Magnus de Goede''', was koning van [[Noorwegen]] van [[1035]] tot [[1047]] en koning van [[Denemarken]] van [[1042]] tot [[1047]].

Magnus was de zoon van koning [[Olaf II]] van Noorwegen (de Heilige Olaf), die de Noren tegen hun zin tot het christendom probeerde te bekeren. In 1028 moest Magnus samen met zijn vader uit Noorwegen vluchten naar [[Rusland]]. In 1035, na de dood van [[Knoet de Grote]], werd Magnus teruggeroepen door de Noorse edelen, die geen zin meer hadden om door de Denen geregeerd te worden, en uitgeroepen tot koning van Noorwegen.

Daarnaast werd Magnus verkozen tot koning van Denemarken na de dood van de Deense koning [[Hardeknoet]] in 1042. [[Svend Estridsen]] maakte echter ook aanspraak op de Deense troon en kwam in opstand tegen Magnus. Het conflict om Denemarken duurde voort tot Magnus' neef [[Harald III van Noorwegen|Harald Hardråde]] in 1045 terugkwam uit ballingschap, beladen met goud die hij had vergaard tijdens zijn tijd als huursoldaat in het [[Byzantijnse Rijk]]. Magnus zag Harald als een grote bedreiging en besloot om de Noors-Deense troon met hem te delen. De twee koningen trokken nu samen ten strijde tegen Sven Estridsen, die uit Denemarken werd verdreven.

De lijn van [[Olaf II]] eindigde met Magnus, maar kwam weer aan de macht in 1280, toen [[Erik II van Noorwegen|Erik II]], een afstammeling van Magnus' zuster, koning werd. Ook [[Jacobus I van Engeland|James I van Engeland]] stamt af van Magnus, via een kleinkind van Magnus die met de ''jarl'' (graaf) van [[Orkney-eilanden|Orkney]] trouwde.