'''Raymond Poincaré''' ([[internationaal Fonetisch Alfabet|rāmôN' pwăNkärā']]), ([[Bar-le-Duc (Meuse)|Bar-le-Duc]], [[20 augustus]] [[1860]] – [[Parijs]], [[15 oktober]] [[1934]]) was een [[Frankrijk|Franse]] staatsman. Hij was de [[president van Frankrijk]] ten tijde van de [[Eerste Wereldoorlog]] (1913-20) en was [[premier]] van Frankrijk van 1912 tot 1913, van 1922 tot 1923 en van 1926 tot 1929.
Raymond Poincaré werd geboren in [[Lotharingen]] als zoon van Nicolas Antoinin Hélène Poincaré, een voorname ambtenaar en meteoroloog. Hij werd volksvertegenwoordiger in 1887 en bekleedde talrijke kabinetsposten van 1893 tot 1906. In 1912 werd hij premier en minister van Buitenlandse Zaken; een jaar later volgde hij [[Armand Fallières]] op als president.
Poincaré stond te boek als een conservatief en [[nationalisme|nationalistisch]] denker en leider. Hij probeerde de Franse defensie te versterken om mogelijke vijandigheden het hoofd te kunnen bieden. Tijdens zijn ambtstermijn werd er een regeling ingevoerd waarmee de [[dienstplicht]] werd verlengd tot drie jaar. Ook werden de Franse allianties met [[Groot-Brittannië]] en [[Rusland]] bekrachtigd.
Tijdens de [[Eerste Wereldoorlog]] nodigde hij [[Georges Clemenceau]] uit om een nieuw kabinet te vormen. Na de oorlog was Poincaré een voorstander van een hoge financiële straf voor [[Duitsland]] en hechtte groot belang aan de Franse veiligheid. Hij beschouwde het [[Verdrag van Versailles]] als te inschikkelijk.
Na de voltooiing van zijn presidentiële termijn keerde Poincaré terug in het kabinet en werd leider van een coalitie van conservatieve partijen. In 1922 werd hij opnieuw verkozen tot premier en minister van Buitenlandse Zaken. Omdat Duitsland het had nagelaten om de hoge boetes te betalen die door het vredesverdrag waren opgelegd, stuurde Poincaré Franse troepen naar de [[Ruhr]] in 1923. Hij slaagde er echter niet in om Duitsland tot het betalen van zijn schulden te dwingen, en in mei 1924 werd hij gedwongen af te treden na de nederlaag van de conservatieven in de algemene verkiezingen.
Er ontstond een financiële crisis in Frankrijk en Poincaré werd opnieuw premier in 1926. Hij stelde [[Aristide Briand]] aan als zijn minister van Buitenlandse Zaken, die samenwerking met Duitsland steunde. Om de financiële situatie te verbeteren, streefde Poincaré een extreem [[deflatie|deflatoir]] beleid na. De begroting werd in 1928 in evenwicht gebracht en de stabilisatie van de franc werd bewerkstelligd. Poincaré trok zich in 1929 terug als premier, maar bleef de behoefte houden om zijn mening omtrent veiligheid uit te dragen en ging door met zijn verzet tegen revisie van het verdrag.
