Langetermijnpotentiëring: verschil tussen versies

'''Langetermijnpotentiatie (LTP)''' is een langdurige verhoging van doeltreffendheid van een [[synaps]]. LTP impliceert een versterking van de synaptische verbinningverbinding tussen twee neuronen door gelijktijdige activatie van presynaptisch en postsynaptisch neuron. Het wordt gezien als een elektrofysiologische manifestatie van het principe van synaptische versterking dat door [[Donald Hebb]] voor het eerst is beschreven. De biologische mechanismen achter langetermijnpotentiatie zijn nog niet geheel duidelijk, maar men neemt aan dat het bijdraagt aan [[synaptische plasticiteit]] bij dieren en mensen. Veel theorieën betreffende het [[leren]] zien langetermijnpotentiatie en het tegengestelde process [[langetermijndepressie]] als de cellulaire basis van leren en [[geheugen]].

== De rol van NMDA -receptoren ==

Het mechanisme achter LTP berust op specifieke eigenschappen van zogeheten [[NMDA]] (N-methyl-D-aspartaat) receptoren. Deze vinden we in veld CA1 en in de gyrus dentatus van de hippocampus. NMDA receptoren hebben namelijk als bijzondere eigenschap dat zij reageren op een ''conjunctie'' (samengaan) van twee factoren, depolarisatie van het postsynaptische membraan en vrijkomen van [[glutamaat]] in het presynaptisch membraan. Normaal zijn deze receptoren geblokkeerd door magnesiumionen. De blokkade blijft gehandhaafd als glutamaat uit de terminale boutons van het presynaptisch neuron zich bindt met de receptor. Pas als het postsynaptisch membraan is gedepolariseerd door de krachtige puls (of hoogfrequente pulsentrein), wordt de blokkade door magnesium opgeheven, waardoor [[Calciumionen]] (die een kritischekritieke rol spelen bij het tot stand komen van synaps potentiatiesynapspotentiatie) vrij kunnen binnenstromen.