Pelagius (monnik): verschil tussen versies

Pelagius is in zijn tijd bestreden door [[Augustinus van Hippo]], die het concept van de erfzonde uiterst serieus nam. Deze leerde dat verlossing voluit genade is, en dat het gehoorzamen aan Gods opdracht juist een resultaat is van die genade, in plaats van andersom. De goede werken waren volgens Augustinus zelfs niet mogelijk zonder het voorafgaande werk van Gods genade. “Voor Augustinus is verlossing een onverdiende gave; voor Pelagius is verlossing een terecht verdiende beloning” (McGrath, 1990). Augustinus beschreef Pelagius aanvankelijk als een "heilig man" maar kwam daar later van terug. Ook Pelagius van zíjn kant had grote bewondering getoond voor Augustinus' drie boeken ''Over de vrije keuze'', die hij gedurende zes tot zeven jaren schreef, twee jaar na zijn bekering tot het katholieke christelijke geloof. Het was zijn ''Belijdenissen'', dat Pelagius schokte. Volgens Augustinus was de mens niet vrij om de zonden te weerstaan: hij kon niet anders dan zondigen ('non possum non peccare', ik kan niet anders dan zondigen).<ref>Moerland, B., (1992), ''Montségur'', Mirananda, Den Haag, p. 123</ref> Augustinus reageerde op Pelagius' ''Over de natuur'' met het boek ''Over de natuur en genade''. Augustinus was daarin afgeweken van zijn eerdere idee van de mens, die autonoom zijn keuze maakte tussen morele mogelijkheden en gekomen tot het beeld van de mens, die zich onafwendbaar naar of van God keerde. Naar God wendde de mens zich enkel nog, volgens Augustinus, door de kracht van de genade, die van God en niet van de mens kwam. Pelagius werd pas voor hem gevaarlijk, toen deze in zijn boek Over de natuur niet alleen [[Lactantius]], [[Hilarius van Poitiers]], [[Ambrosius van Milaan|Ambrosius]], [[Johannes Chrysostomus]], Xystus de Martelaar, Hiëronymus, maar ook (de jongere) Augustinus zelf citeerde. Pelagius bleek geen trotse vernieuwer, onbekend met de christelijke theologie, maar iemand die grondig het werk van gerespecteerde auteurs had bestudeerd. Toen Pelagius met de stem van de Katholieke Kerk leek te spreken, voelde Augustinus zich bedreigd.