Ionaire binding: verschil tussen versies

Een '''ion(aire)-''' of '''ionenbinding''' (ook wel '''elektrovalente''' of '''heteropolaire binding''') is een [[chemische binding]] die ontstaat door de [[Elektrostatica|elektrostatische]] aantrekking tussen ''[[ion (deeltje)|ionen]]'': respectievelijk positief en negatief geladen [[atoom|atomen]] (of [[molecuul|moleculen]] in het geval van [[polyatomisch ion|polyatomische ionen]]). Een ionaire binding is alleen mogelijk tussen atomen met een groot verschil in [[elektronegativiteit]]: atomen met respectievelijk een [[metaal]]karakter en een [[niet-metaal]]karakter. De elektrostatische aantrekkingskracht is, bij [[samengestelde stof|stoffen]] die worden gekenmerkt door een ionbinding (''[[zouten]]''), de belangrijkste bindende kracht tussen de atomen. De sterkste ionbinding komt voor in [[cesiumfluoride]], doordat de elektronegativiteit van de [[chemisch element|elementen]] [[cesium]] en [[Fluor (element)|fluor]] maximaal verschilt, met een waarde van respectievelijk 0,79 en 3,98.

Ionaire [[samengestelde stof|stoffen]] zijn elektrisch neutraal: ze hebben geen netto [[Elektrische lading|lading]]. Door de sterke ionaire bindingen binnen hun kristalrooster zijn deze stoffen bros, en niet kneed- of [[Plastische vervorming|vervormbaar]]. Ze geleiden [[Elektrische stroom|stroom]] niet in [[Vaste stof|vaste aggregatietoestand]], maar hun [[elektrische geleidbaarheid]] neemt sterk toe als ze in [[Smelten (faseovergang)|gesmolten]] of in [[Waterige oplossing|opgeloste toestand]] verkeren. De kristalstructuur wordt dan verbroken en de ladingdragers, de kationen en de anionen, kunnen vrij bewegen.