Europees systeem voor emissiehandel: verschil tussen versies

{{zie ook|Zie ook: [[Emissiehandel]].}}

Het '''Europese systeem voor [[emissiehandel]]''' (afgekort '''EU ETS''', van het [[Engels]]e ''European Union Emissions Trading System'') is het eerste grote systeem voor het verhandelen van uitstootrechten van [[broeikasgas]]sen in de wereld, en is ook de grootste. Het trad in 2005 in werking om de [[opwarming van de Aarde]] tegen te gaan. In 2013 vielen meer dan 11.000 fabrieken, elektriciteitscentrales en andere installaties met een netto warmteoverschot van 20 MW onder het systeem. Deze bevonden zich in de 27 lidstaten<ref>Peildatum 1 februari 2020</ref> van de [[Europese Unie]] en in [[IJsland]], [[Noorwegen]] en [[Liechtenstein]]. De installaties samen zorgen voor ongeveer de helft van de CO₂-emissies en 40% van de totale broeikasgasemissies van de EU.

 

== Veranderingen ==

Door de jaren heen is het EU ETS veel veranderd. In de derde fase worden bijna alle rechten geveild in plaats van weggegeven, de regels zijn beter geharmoniseerd en een aantal andere broeikasgassen zijn toegevoegd, zoals [[lachgas]] en [[fluorkoolstof]]fen. In 2012 werd het handelssysteem uitgebreid naar de luchtvaart. De prijs van de rechten voor het uitstoten van broeikasgassen is lager uitgevallen dan verwacht, deels door de [[kredietcrisis]]. Als reactie hierop, wordt een aantal uitstootrechten later geveild.

 

{{Appendix||2=