Jotie T'Hooft iswas in de eerste plaats een neoromantisch dichter en de thema's in zijn werk zijn dan ook de thema's uit de [[neo-romantiek]]: het onvervulbare verlangen, de spanning tussen ideaal en werkelijkheid, de droom, het ontvluchten van de werkelijkheid, het verlangen naar zuiverheid... De belangrijkste thema's bij Jotie T'Hooft, zijnwaren die zaken die een rechtstreekse vlucht vormen voor het bestaan: druggebruik, dood en zelfmoord, erotiek en seks.
Reeds in zijn jeugdjaren iswas T'Hooft gefascineerd door de dood. Deze fascinatie, in combinatie met de eigen doodsdrang, vormen de rode draad in het hele leven en werk van Jotie T'Hooft en komen in talloze van zijn gedichten naar voren, niet het minst in de gedichten die hij net voor zijn dood schreef, met de regel ''"Ik ben wereld, in mij is onstuitbaar de doodsbloem ontloken"'' als perfecte samenvatting van deze thematiek. Nauw aansluitend bij deze doodsdrang, iswas het thema van vervreemding en desoriëntatie. Jotie T'Hooft iswas een vreemde op deze wereld, voeltvoelde zich hier niet thuis en zoektzocht op allerlei manieren naar een vlucht uit deze wereld om thuis te komen in zijn eigen innerlijke wereld. Ook de verwijzingen naar het verloren paradijs en de onschuld van de kindertijd moeten in dit licht gezien worden.
