Vreesconditionering: verschil tussen versies

Vooral de Amerikaan Joe [[Le Doux]] heeft hiernaar veel onderzoek gedaan met ratten als proefdieren. In het model van Le Doux wordt verder een onderscheid gemaakt tusen twee neuroaffectieve routes, een snelle directe route van [[thalamus]] naar de [[laterale]] [[nucleus]] van de [[amygdala]], en een langzame indirecte route die loopt van thalamus via hogere [[hersenschors|schorsgebieden]] naar de laterale nucleus van de amygdala. De vreesreactie wordt gestuurd door de centrale nucleus van de amygdala die gedragsmatige en fysiologische reacties kan ontketenen. Beide routes worden gelijktijdig geactiveerd. De werking van deze routes kan worden geïllustreerd met het volgende voorbeeld. Een wandelaar in de bergen schopt per ongeluk tegen een kronkelig voorwerp. Dit ontketent een snelle en automatische vreesreactie (directe route): het is misschien een ratelslang. Deze vreesreactie zal tot uiting komen in allerlei fysiologische reacties zoals verhoging van hartslag, bloeddruk, samentrekking van spieren e.d. Nadere inspectie (indirecte route)leert de wandelaar echter dat het niet een slang was, maar een stuk rubber achtergelaten door kampeerders. De directe route wordt beschouwd als een overblijfsel van een evolutionair primitief systeem dat diersoorten in staat stelt snel op bedreigende stimuli in de omgeving te kunnen reageren.

 

 

== Maskering van affectieve stimuli ==