Vreesconditionering: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
k + en: nocat |
||
Regel 1:
{{wiu}}
'''Vreesconditionering''' (fear conditioning) wil zeggen; het opwekken van vrees door middel van [[klassiek conditioneren]]. Hierbij wordt een neutrale [[conditionele stimulus]] (bijvoorbeeld een toon) gevolgd door een [[aversieve stimulus|aversieve]] of [[onconditionele stimulus]] (UCS: bijvoorbeeld een elektrische schok).
Vooral de Amerikaan Joe [[Le Doux]] heeft hiernaar veel onderzoek gedaan met ratten als proefdieren. In het model van Le Doux wordt verder een onderscheid gemaakt tusen twee neuroaffectieve routes, een snelle directe route van [[thalamus]] naar de laterale nucleus van de [[amygdala]], en een langzame indirecte route die loopt van thalamus via hogere schorsgebieden naar de laterale nucleus van de amygdala. De vreesreactie wordt gestuurd door de centrale nucleus van de amygdala die gedragsmatige en fysiologische reacties kan ontketenen. Beide routes worden gelijktijdig geactiveerd. De werking van deze routes kan worden geïllustreerd met het volgende voorbeeld. Een wandelaar in de bergen schopt per ongeluk tegen een kronkelig voorwerp. Dit
Het model van Le Doux is ook toegepast in meer cognitief georiënteerde experimenten waarin proefpersonen gemaskeerde emotionele stimuli krijgen aangeboden. Dit zijn bijboorbeeld visueel aangeboden emotionele woorden of voorstellingen, die zeer kort (subliminaal) zichtbaar zijn, of die moeilijk herkenbaar zijn. Het blijkt dat dergelijke stimuli, hoewel niet bewust ervaren, toch invloed kunnen hebben op ons gedrag. Dat blijkt bijvoorbeeld uit snellere reacties op een tweede plaatje dat beoordeeld moet worden op zijn affectieve waarde en dat qua valentie (positief of negatief) overeenstemt met het gemaskeerde plaatje.
Regel 9:
== Referentie ==
Le Doux, J.E. (1996). The Emotional Brain: The mysterious underpinnings of Emotional Life. New York: Simon and Schuster.
{{nocat}}
[[en:Fear conditioning]]
|