Giorgio Parisi: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
→‎Onderzoek: Aanvulling
Labels: Bewerking via mobiel Bewerking via mobiele website
→‎Onderzoek: Aanvulling
Labels: Bewerking via mobiel Bewerking via mobiele website
Regel 21:
 
== Onderzoek ==
De onderzoeksgebieden van Parisi zijn breedgeoriënteerd en omvat de [[statistische fysica]], [[veldtheorie]], dynamische systemen, [[mathematische fysica]] en [[vastestoffysica]]. Maar hij is vooral bekend voor zijn werk omtrent [[spinglas]]-systemen<ref>Spinglas is een bepaalde metaallegering met vreemde magnetische eigenschappen waarbij de magnetische deeltjes willekeurig georiënteerd zijn.</ref> en gerelateerde statistische mechanicamodellen die hun oorsprong vinden in de optimalisatietheorie en biologie. In het bijzonder leverde hij belangrijke bijdragen in termen van systematische toepassingen van de replicamethode op ongeordende systemen, hoewel de replicamethode zelf oorspronkelijk in 1971 werd ontdekt door [[Sam Edwards]].
 
Parisi heeft ook bijgedragen op het gebied van de [[elementaire deeltje]]sfysica en dan met name de [[kwantumchromodynamica]] (QCD) en de [[snaartheorie]]. Bij het onderzoeken van de schaalafwijking in diepe inlastische verstrooiing, stelde hij, samen met Guido Altarelli, vergelijkingen op voor de schaalafhankelijkheid van partondichtheidsfuncties. Omdat onafhankelijk (en eerder) vergelijkbare vergelijkingen waren gevonden door zowel Yuri L. Dokshitzer als V.N. Gribov en L.N. Lipatov worden deze vergelijkingen ook wel de DGLAP-vergelijkingen genoemd. Op het gebied van de [[vloeistofdynamica]] staat Parisi erom bekend dat hij, samen met [[Uriel Frisch]], multifractale modellen heeft geïntroduceerd om het fenomeen van intermitterende stromingen in turbulente golven te beschrijven.
 
Van het oogpunt van complexe, ongeordende systemen werkte Parisi aan het beschrijven van de collectieve beweging van dieren. Zo onderzocht hij hoe [[spreeuwen]] tijdens de vlucht in grote groepen kunnen communiceren om zo zwermgedrag te organiseren. Samen met andere Italiaanse natuurkundige introduceerde hij ook het concept van stochastische resonantie in het studie van de [[klimaatverandering]].
 
{{Appendix|2=