Beechcraft Staggerwing: verschil tussen versies

De '''Beechcraft Staggerwing''' (Beechcraft model 17) was een [[Verenigde Staten|Amerikaanse]] eenmotorige [[tweedekker]], ontwikkeld door [[Beechcraft]] en voortgedreven door een [[Pratt & Whitney]] [[stermotor]]. Het toestel had vier zitplaatsen en maakte zijn eerste vlucht op 4 november 1932. Er zijn in totaal 785 vanstuks gebouwd. De Staggerwing werd in eerste instantie vooral gebruikt als zakenvliegtuig. In de Tweede Wereldoorlog deed het dienst in diverse legers met uiteenlopende taken, van bommenwerper tot verkenner en licht transportvliegtuig.<ref>{{en}}The Beechcraft Biplanes". Sport Aviation. January 1961.</ref>

== Ontwerp en historie ==

De Staggerwing had een conventioneel (twee hoofdwielen met een staartwiel) intrekbaar landingsgestel. De onderste vleugel stak vooruit ten opzichte van de bovenste vleugel, hetgeen de piloot een goed zicht gaf. Bovendien was het de bedoeling dat de luchtstromen langs beide vleugels elkaar dan minder zouden beïnvloeden. Hoewel laterLater zou evenwel blijken dat dit laatste vrijwel geen effect had. De constructie van de Beechcraft model 17 was van hout en gelaste metalen buizen, bespannen met doek. De gestroomlijnde constructie, samen met het intrekbare landingsgestel en een krachtige motor zorgden voor een goed presterend vliegtuig.

== Varianten ==

[[FileBestand:Beechcraft UC-43 43-10859 side view.jpg|thumbminiatuur|Beechcraft UC-43]]

De Beechcraft Model 17 is geleverd in tientallen varianten met motoren van 285 tot 600 pk. Er bestaan ook versies uitgerust als [[watervliegtuig]] met drijvers. De type-aanduiding van de modellen voor het Amerikaanse leger was UC-43. In Japan zijn 20 toestellen in licentie gebouwd onder de naam: ''Tachikawa-Beechcraft C17E''.

[[Categorie:Vliegtuig van Beechcraft|Staggerwing]]