Le Moustier: verschil tussen versies

Het eerste onderzoek in de eerste hoger gelegen rotsschuilplaatsen werd uitgevoerd door Édouard Lartet en Henry Christy in 1860, en later door Maurice Bourlon, [[Otto Hauser]] en Denis Peyrony.

Het meest bekend is de vondst in [[1908]] door de Zwitserse [[archeologie|archeoloog]] [[Otto Hauser]] van een van de eerste vrij volledige [[fossiel|gefossiliseerde]] [[skelet|skeletten]] van een [[neanderthaler]] werd ontdekt, dat wetenschappelijk zou worden beschreven door de Duitse [[paleoantropologie|paleoantropoloog]] [[Hermann Klaatsch]]. Het betrof een jonggestorven mannelijk individu, dat bekend werd als ''De jongeling van Le Moustier'. Samen met het skelet van de ''Oude man van La Chapelle-aux-Saints'' was deze vondst een doorbraak voor de kennis omtrent de [[morfologie]] van de neanderthaler. Beide vondsten waren het resultaat van gerichte [[archeologie|archeologische]] opgravingen, brachten het opzienbarende feit aan het licht dat het [[graf|graven]] betrof. Eerdere vondsten van fossiele resten van deze prehistorische mens, zoals de skeletresten in het Neanderdal en de later pas als zodanig herkende schedel te Gibraltar, waren toevallig gedaan, waardoor weinig bekend was omtrent de precieze omstandigheden. Nu bleek dat de neanderthalers hun doden begroeven en derhalve een vorm van geestelijk leven kenden.