Slag bij de Twee Rivieren: verschil tussen versies

Na de veldslagen bij [[Slag bij Graspan|Graspan]] en [[Slag bij Belmont (Zuid-Afrika)|Belmont]] merkte generaal [[Koos de la Rey]] op dat de oude Boerenstrategie om heuvels te veroveren niet langer een duurzame strategie was, aangezien de toppen niet alleen binnen het bereik van de Britse kanonnen waren, maar ook uitstekende doelen voor de artillerie. Bovendien boden de steile hellingen van de heuvels ook een goede dekking voor de aanvallers, zodra ze de voet van de heuvel bereikten. Hij realiseerde zich dat een vlakke ondergrond een veel betere beschutting kon bieden en ook een effectiever schietbereik bood aan de moderne geweren. Koos de la Rey had ook, in tegenstelling tot de gebruikelijke gewoonte, de voorkeur om rivieren als obstakel te gebruiken. Hij had daarom zijn manschappen aan de zuidkant laten ingraven. Ongeveer 50 tot 100 meter van de rivieroever. Generaal De la Rey had samen met generaal [[Piet Cronjé]] ongeveer 3500 tot 4000. Ze hadden zes Krupp-kanonnen en minstens vier ‘pom-pom’-machinegeweren bij zich. De Britse troepen bestonden uit ongeveer 10.000 man met drie artilleriebatterijen en vier zware 12-pond scheepskanonnen.

 

 

Lord Methuen meldde dat de strijd "een van de zwaarste en meest beproevende gevechten in de annalen van het Britse leger" was geweest. Hoewel de verliezen niet bijzonder hoog waren, vooral omdat de Boeren het vuur voortijdig openden, was het duidelijk dat een simpele frontale aanval door infanterie op een vijand die alleen geweren gebruikt, feitelijk onmogelijk was. De Britten moesten tien dagen pauzeren om hun slachtoffers te evacueren, verdere versterkingen te ontvangen en hun communicatielijnen te herstellen. Door dit uitstel konden de Boeren de loopgraven en muren bouwen die ze moesten verdedigen in de [[Slag bij Magersfontein]].