Suezcrisis: verschil tussen versies

Intussen hadden de Fransen geheime besprekingen gevoerd met Israël. Minister van defensie [[Maurice Bourgès-Maunoury]] vroeg op 7 augustus aan Ben Goerion of die bereid was Egypte aan te vallen, waarop hij een positief antwoord kreeg. Op 1 september deed het Franse kabinet een formeel verzoek aan het Israêlische kabinet met dezelfde strekking. Een van Israëls beste strategen, generaal [[Meir Amit]], had kort tevoren als bevelhebber van het Zuidelijk Commando een verbeterd aanvalsplan tegen Egypte opgesteld. Nu werd hij herbenoemd in zijn oude functie van hoofd operaties van de generale staven en had in die hoedanigheid op 6 september een ontmoeting met Barjot om een gezamnelijke strategie vast te stellen. Uitgangspunt was daarbij dat de Britten zich wel eens helemaal uit de onderneming zouden kunnen terugtrekken. In dat geval wilde de Franse luchtmacht van Israëlisch grondgebied uit kunnen opereren. Er werd vast in het geheim een Frans eskadron straaljagers in Israël gestationeerd om daar de steden te beschermen tegen mogelijke Egyptische vergeldingsaanvallen. Op 30 september begonnen hierover formele besprekingen in Parijs, nog steeds zonder medeweten van de Britten die hadden aangegeven Israël buiten de actie te willen houden. Overeengekomen werd dat Israël de Sinaï zou veroveren, waarna Frankrijk de kanaalzone zou bezetten. De Israëlische actie kreeg de naam Operatie Kadesh, naar [[Kadesh Barnea]], de verblijfplaats van de Israëlieten na de [[Uittocht uit Egypte]]. Pas op 5 oktober stelde generaal [[Maurice Challet]] de Britten van deze plannen op de hoogte.