Robert Enrico: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
kGeen bewerkingssamenvatting
Algerijnse Burgeroorlog -> Algerijnse Oorlog; stijl; links; ndash
 
Regel 14:
}}
 
'''Gino Robert Enrico''' ([[Liévin]], [[13 april]] [[1931]] - [[Parijs]], [[23 februari]] [[2001]]) was een Frans filmregisseur en scenarist. Hij verwezenlijkte 23 films waarvoor hij praktisch altijd aan het scenario meeschreef.
 
== Leven en werk ==
=== Afkomst en opleiding ===
Gino Robert Enrico werd in Noord-Frankrijk geboren als zoon van Italiaanse migranten. Hij groeide op in [[Toulon]] waar zijn ouders een fietsenwinkel uitbaattenhadden. In 1951 studeerde hij af aan hetde IDHECfilmacademie (''Institut des hautes études cinématographiques'' (IDHEC).
 
=== Korte films en langespeelfilmdebuutspeelfilmdebuut ===
Hij legde zich toe op de [[montage (film)|montage]] en op het maken van korte films voor industriële - en landbouwbedrijven. In 1962 trok hij al meteen de aandacht met de korte film ''[[La Rivière du hibou]]'' die zowel met een [[Gouden Palm]] als met een [[Academy Award|Oscar]] beloond werd. Het jaar daarop nam hij die korte film op in ''[[Au cœur de la vie]]'', een sketchenfilm die bestond uit drie verfilmdeverfilmingen van verhalen van [[Ambrose Bierce]] die zich afspeelden tijdens de [[Amerikaanse Burgeroorlog|Secessieoorlog]]. Zijn eerste langspeelfilmspeelfilm ''[[La Belle Vie]]'' (1963) werd gecensureerd en niet verdeelduitgebracht, omdat in Frankrijk het thema van de [[Algerijnse BurgeroorlogOorlog]] toen nog veel te gevoelig lag.
 
=== Jaren zestig: doorbraak met Lino Ventura ===
HijEnrico verwierf bekendheid bij het grote publiek dankzij de avonturenfilms ''[[Les Grandes Gueules]]'' (1965) en ''[[Les Aventuriers]]'' (1967),; twee van de belangrijkste kassuccessen van [[Lino Ventura]]. In die avonturenfilms deeldehadden naast Ventura de affiche met respectievelijk [[Bourvil]] en [[Alain Delon]]. Enricoeen konhoofdrol. nogVentura eensspeelde rekenenook opin Ventura voor eenEnrico's derde avonturenfilm, ''[[Boulevard du rhum]]'' (1971),; een van de laatste films vanmet [[Brigitte Bardot]].
 
=== Jaren zeventig: succes met Philippe Noiret ===
In 1974 werkte hij voor het eerst samen met [[Philippe Noiret]] voor de thriller ''[[Le Secret (film, 1974)|Le Secret]]''. Het jaar daarop behaalde hij met Noiret en [[Romy Schneider]] zijn grootste commercieel succes, het oorlogsdrama ''[[Le Vieux Fusil]]'' dat met de allereerste [[César voor Beste film]] gelauwerd werd. Daarnaast kaaptekreeg de prentfilm nog twee andere [[César (filmprijs)|César]]s weg,Césars: de [[César voor Beste acteur]] (Noiret) en voor [[César voor Beste filmmuziek|Beste filmmuziek]]. Noiret schitterde nog een derde keer, nu in de politiefilm ''[[Pile ou face]]'' (1980), dit keer aan de zijde vanmet [[Michel Serrault]].
 
=== Jaren tachtig ===
MetIn ''[[Au nom de tous les miens]]'' (1983) verfilmde Enrico het dramatische leven van [[Martin Gray (schrijver)|Martin Gray]], een Poolse Jood die uit [[Treblinka (vernietigingskamp)|Treblinka]] ontsnapte en jaren later zijn gezin in een bosbrand verloor.
 
In 1988 mocht hij de opnames van ''Les Années lumière'' voor zijn rekening nemen,; het eerste deel van het prestigieuze historische fresco ''[[La Révolution française (film)|La Révolution française]]''. De film moest de tweehonderdste verjaardag van de [[Franse Revolutie]] de nodige luister bijzetten en koner beschikken overwas een enorm budget beschikbaar. Ondanks de weelde aan acteurs en figuranten, kostuums en decors werd de film een commercieel fiasco. Enrico beëindigde zijn carrière tien jaar later met het familiaal drama ''[[Fait d'hiver]]''.
 
Hij nam het voorzitterschap op zich van ''l’Académie des arts et techniques du Cinéma'', van de ''Société des réalisateurs de films'', en van de ''Fédération européenne des réalisateurs audiovisuels''.
 
=== Privéleven ===
Hij was gehuwd met de [[scenarioschrijver|scenariste]] en [[editor (beroep)|editor]] Patricia Nény, met wie hij drie kinderen kreeg. Zijn zoon [[Jérôme Enrico]] is eveneens regisseur.
Hij was gehuwd met de scenariste en monteerster Patricia Nény die hem drie kinderen schonk. Een van hen is Jérôme Enrico, de cineast van [[Paulette (film)|''Paulette'']], de voorlaatste film en laatste hoofdrol van [[Bernadette Lafont]] voor wie de film een waardig afscheid zou betekenen.
 
InEnrico overleed in 2001 overleedop Enrico69-jarige leeftijd aan de gevolgen van longkanker op 69-jarige leeftijd. Hij ligt begraven op het [[Cimetière du Montparnasse]].
 
== Filmografie ==
=== Lange speelfilmsSpeelfilms ===
* 1956 - ''[[Paradiso Terrestre]]'' (''A chacun son paradis'') (natuurdocumentaire,; regie samen met [[Luciano Emmer]])
* 1956 - ''[[Jehanne]]'' (kortfilm)
* 1961 - ''[[La Rivière du hibou]]'' (kortfilmkorte film naar de novelle ''An Occurrence at Owl Creek Bridge'' (1890) van [[Ambrose Bierce]])
* 1962 - ''[[Au cœur de la vie]]'' (sketchenfilm bestaande uit ''L'Oiseau moqueur'', ''Chickamauga'' en ''[[La Rivière du hibou]]'')
* 1962 - ''[[La Belle Vie]]''
Regel 70:
 
===Televisie===
* 1965 - ''La Redevance du fantôme'' (televisiefilm naar de novelle ''The Ghostly Rental'' (1876) van [[Henry James]])
* 1985 - ''Au nom de tous les miens'' (feuilleton -; lange versie van de gelijknamige speelfilm)
* 1996 - ''Saint-Exupéry: La Dernière Mission'' (televisiefilm)
* 1989 - ''La Révolution française'' (lange versie van de speelfilm)
Regel 77:
==Prijzen==
* 1962 - ''[[La Belle Vie]]'': [[Zilveren Schelp voor beste regisseur]] op het [[Internationaal filmfestival van San Sebastian]]
* 1962 - ''[[La Rivière du hibou]]'': [[Gouden Palm]] voor besteBeste kortfilmkorte film op het [[Filmfestival van Cannes]]
* 1963 - ''[[La Rivière du hibou]]'': [[Academy Award|Oscar]] voor Beste Kortekorte Speelfilmfilm
* 1964 - ''[[La Belle Vie]]'': [[Prix Jean Vigo]]
* 1976 - ''[[Le Vieux Fusil]]'': [[César voor Beste film]]