Reservoir Dogs: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting
Regel 38:
Tarantino had zijn eerdere scenario’s ook zelf willen regisseren maar kreeg de kans niet. Hij koos er daarom voor om Reservoir Dogs zich grotendeels in een ruimte te laten afspelen zodat het script ook met beperkte middelen verfilmd kon worden. Op die manier wist hij zeker dat hij de regie op zich kon nemen.
 
Tarantino wilde het scenario oorspronkelijk met een klein budget met een aantal van zijn vrienden verfilmen. [[Harvey Keitel]] kreeg het scenario te lezen en wilde er ook in investeren. De financiën ($1,2 miljoen) kregen ze bijeen door Tarantino's scenario voor ''[[True Romance]]'' te verkopen en door Keitels eigen inbreng. Tarantino had de rol van Mr. Pink eigenlijk voor zichzelf geschreven, hij zei dat [[StevenSteve Buscemi]] een killer-auditie moest geven wilde hij de rol krijgen. En dat is dus gelukt.
 
Als filmlocatie werd een verlaten [[mortuarium]] gebruikt. Het pakhuis heeft daardoor een sinistere uitstraling. De eerste verdieping van het mortuarium werd ingericht als appartement van Mr. Orange. De acteurs moesten zelf op de set verschijnen in een zwart pak. De [[Pak (kleding)|pakken]] die zij dragen zijn dus van hen zelf. Alleen de [[Stropdas|dassen]] werden uitgedeeld. Buscemi had geen [[pantalon]] en droeg daarom een zwarte [[spijkerbroek]]. [[Michael Madsen]] had een jasje en broek die niet bij elkaar hoorden en de broek zat ook nog veel te strak. Omdat hij geen zwarte schoenen had droeg hij laarzen. Deze laarzen bleken wel weer handig om het scheermes in te verstoppen.<ref name="QT8" />
Regel 45:
 
== Kenmerken ==
DezeDe film is eigenlijk een [[kraakfilm]] maar zonder dat de overval zelf getoond wordt. Alleen de voorbereiding en de nasleept worden getoond. De film vertoont alle typische Tarantino-kenmerken. Het verhaal wordt niet chronologisch verteld, maar is opgebouwd rondom de verschillende personages. Zo krijgt de kijker gedurende de film steeds meer informatie over de personages. Ook de typische gesprekken die ogenschijnlijk over koetjes en kalfjes gaan, komen veel voor. Een goed voorbeeld daarvan is het gekibbel over wie welke naam krijgt.
 
Ook het brute geweld dat Tarantino vaak gebruikt is hier veelvuldig aan de orde. Geen bombastische dramatiek, maar onverwachte uitbarstingen van de personages, waardoor het geweld des te schokkender overkomt op de kijker.