Joachim II Hector van Brandenburg: verschil tussen versies

Joachim II Hector was de oudste zoon van keurvorst [[Joachim I Nestor van Brandenburg]] en [[Elisabeth van Denemarken (1485-1555)|Elisabeth van Denemarken]]. Zijn vader liet hem een erfverdrag ondertekenen waarin hij moest zweren om [[Rooms-katholicisme|rooms-katholiek]] te blijven. Op die manier kon Joachim Nestor zijn jongere broer, prins-bisschop [[Albrecht van Brandenburg (bisschop)|Albrecht van Mainz]], assisteren. Albrecht had namelijk hoge geldsommen geleend bij de bankiersfamilie [[Fugger (geslacht)|Fugger]] om de [[Heilige Stoel]] te kunnen betalen voor zijn benoeming tot bisschop van [[Prinsbisdom Halberstadt|Halberstadt]], alsook voor een [[dispensatie (kerkelijk recht)|dispensatie]] zodat hij tegelijk aartsbisschop van [[Keurvorstendom Mainz|Mainz]] en aartsbisschop van [[Aartsbisdom Maagdenburg|Maagdenburg]] kon zijn.

 

 

In 1535 volgde Joachim II Hector zijn vader op als keurvorst van Brandenburg. Na het overlijden van zijn vader en van zijn schoonvader koning [[Sigismund I van Polen]] in 1548 werd hij een steeds grotere voorstander van de Protestantse [[Reformatie]]. Het was pas in 1555 dat hij zijn sympathie voor het [[lutheranisme]] officieel toegaf, omdat hij een open confrontatie met zijn bondgenoot [[keizer Karel V]] wilde vermijden. Daarvoor had Joachim Hector in Brandenburg een conservatieve [[kerkorde]] ingevoerd die gebaseerd was op de Lutheraanse doctrine, maar waarbij er nog wel plaats was voor vele traditionele religieuze instituties en voorschriften, zoals het [[episcopalisme]], Latijnse misvieringen, [[liturgisch drama]] en de [[heiligenkalender]]. Daarom wordt er gesteld dat hij de Reformatie introduceerde uit opportunisme en tegen zijn werkelijke religieuze overtuigingen.<ref>[[Sebastian Haffner]], Pruisen, deugden en ondeugden van een miskende staat, 2004, ISBN 90 5466 644 7, p. 31-32</ref>