Haecceitas: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Opmerking verwijderd die totaal niet relevant is in dit artikel. Labels: Bewerking via mobiel Bewerking via mobiele website |
k een verduidelijkte toevoeging |
||
Regel 2:
In de [[scholastiek]] werd door [[Thomas van Aquino]], in navolging van [[Aristoteles]], het individuele als een speciaal geval van het algemene gezien. Het unieke werd wetenschappelijk niet bespreekbaar geacht. De kern van de leer van de haecceitas baseerde zich nu juist op de gedachte, dat het individuele bestaan niet een gebrek aan het algemene is, maar een volkomenheid. Ze was eenmalig en bijzonder. Men kon daarop alleen maar wijzen en zeggen: ‘Dat daar‘. Daardoor kreeg de tot dan toe als tweederangs bekeken individualiteit een groter gewicht. Het unieke werd nu als een positief Zijn gezien. Daarenboven werd het individuele, het bijzondere, tegenover het Algemene, juist het Volkomene. Het individu bezat zo een zelfstandige realiteit, een niet verder afleidbaar feit.
De uitspraak "Socrates is een mens" is een vorm van [[Quidditas]] omdat Socrates eigenschappen heeft die kenmerkend zijn voor de groep van mensen. Om Socrates te kunnen onderscheiden van andere mensen moet je kenmerken noemen die typisch zijn voor Socrates en die gezamelijk de identiteit van Socrates bepalen en daarmee de Haecceitas van Socrates.
Het is lang niet altijd mogelijk om de Haecceitas van een voorwerp te bepalen. Zo zijn elementaire deeltjes van een bepaalde soort onderling ononderscheidbaar: ze hebben wel een Quidditas (nl. de kenmerken van de groep waartoe ze behoren) maar geen Haecceitas.
{{Appendix|2=
| |||