Gebruiker:TheBartgry/Kladblok: verschil tussen versies

Tot de jaren 1960 was het mechanisme van oxidatieve fosforylering een van de meest verbijsterende puzzels in de biochemie. Dankzij de inzichten en de experimentele creativiteit van de Britse biochemicus [[Peter Mitchell (biochemicus)|Peter Mitchell]] (1920-1992) – en het daaropvolgende werk van vele andere onderzoekers – is een groot deel van de puzzel inmiddels opgelost. Oxidatieve fosforylering is gebaseerd op een ''[[protonengradiënt|gradiënt van protonen]]'' (H⁺-ionen) over het mitochondriale membraan en de daaropvolgende gebruikmaking van de in dat gradiënt opgeslagen energie om ATP te vormen.

 

 

De elektronentransportketen zorgt voor een [[elektrochemische gradiënt]] van protonen over het membraan. Deze gradiënt wordt ook wel een ''proton-motive-force'' genoemd. De protonen hebben de 'neiging' terug te diffunderen naar de matrix; terug naar een evenwichtige situatie. Dit is de essentie van [[chemiosmose]], voorgesteld door Mitchell in 1961.<ref>{{citeer journal | auteur = Mitchell P, Moyle J | title = Chemiosmotic hypothesis of oxidative phosphorylation | journal = Nature | volume = 213 | issue = 5072 | pages = 137–9 | year = 1967 | pmid = 4291593 | doi = 10.1038/213137a0 | taal = en }}</ref> Alleen via [[ATP-synthase]] kan die terugstroom plaatsvinden. Wanneer drie protonen het ATP-synthase passeren, zal dit eiwitcomplex een fosfaatgroep koppelen aan ADP, zodat ATP wordt gevormd. Het gehele proces – de elektronenoverdracht en chemiosmose – noemt men ''oxidatieve fosforylering''. Meer dan 90% van alle ATP in het menselijk lichaam wordt via dit ingenieuze mechanisme geproduceerd.