One-issuepartij: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Nuanceringen e.a. |
k Zie overleg |
||
Regel 5:
In het eerstgenoemde land is reeds meerdere keren een partij met weinig meer dan één hoofddoel in de [[Tweede Kamer der Staten-Generaal|Tweede Kamer]] gekozen, zoals de [[Boerenpartij (Nederland)|Boerenpartij]], het [[Algemeen Ouderenverbond]], de [[Unie Vijfenvijftig Plus|Unie 55+]] en de [[Partij voor de Dieren]]. Een one-issuepartij die de volksvertegenwoordiging net niet haalde was [[Nederland Mobiel]] (wel [[Mokum Mobiel]] in de Amsterdamse gemeenteraad). In 2004 behaalde [[Europa Transparant]] als nieuwe Nederlandse partij twee zetels in het [[Europees Parlement]].
In [[België]] kwam in de jaren negentig de partij Waardig Ouder Worden op - [[WOW]] - met weinig succes
Ook veel partijen aan de extreme linker- af rechterzijde worden - al dan niet ten onrechte - wel one-issuepartijen genoemd. Dit is onder meer het geval met de Nederlandse [[Partij voor de Vrijheid|PVV]] van [[Geert Wilders]] (uit de mond van onder andere [[VVD]]-lijsttrekker [[Mark Rutte]]). Deze partij zou zich voornamelijk concentreren op het thema [[integratie]].
Het succes voor een partij die voor maar één zaak strijdt is vaak een belangrijke indicator voor onvrede onder kiezers over een bepaald punt. Vaak reageren de gevestigde partijen door hun ideeën, meest in aangepaste vorm, over te nemen, of krijgen ze het verwijt dit te doen. De gangbare kritiek op one-issuepartijen is dat een volksvertegenwoordiging over veel meer dan één onderwerp vergadert, en dat een volksvertegenwoordiger van meerdere zaken verstand hoort te hebben; een fractie moet althans een redelijk algemene expertise bezitten. Een one-issuepartij zal krachtens haar beginselen alleen kunnen meebeslissen in vergaderingen die over haar punt gaan. Een ander bezwaar is dat de partijen gewoonlijk uit amateurs bestaan en slecht georganiseerd zouden zijn.
| |||