Johan Anthierens: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
→‎Columns: info en extra bron toevoegen; fout pseudoniem corrigeren
Regel 51:
 
=== Columns ===
In 1971 hernam [[Johan Anthierens]] in het [[links]]-[[flamingantische]] weekblad [[De Nieuwe]] zijn [[autobiografisch]]e [[column]] ‘De dingen van het leven’ die hij eerder in het vrouwenblad [[Mimosa]] was begonnen. In zijn column schreef over confidenties uit zijn privéleven zoals de opvoeding van zijn kinderen en zijn echtscheidingsperikelen. Maar omdat hoofdredacteur Mark Grammens niet hield van in detail uitgesmeerde persoonlijke ontboezemingen in zijn blad, moest Anthierens al na enkele maanden opstappen waarna hij ging solliciteren voor een job bij weekblad [[Knack (tijdschrift)|Knack]].<ref>[https://www.brigitteraskin.be/boeken/johan-anthierens-ooggetuige/ Bertels, Jill, Journalistieke biografie van Johan Anthierens, 1937-2000, Getuigschrift]</ref>
Tijdens de jaren 70 werd Anthierens bekend dankzij zijn columns in het blad ''[[Knack (tijdschrift)|Knack]]''. Eerst schreef hij onder het [[pseudoniem]] Wounded Knee, maar op aandrang van hoofdredacteur [[Frans Verleyen]] signeerde hij na een poos onder zijn eigen naam. Hieruit ontstond vanaf 1975 Anthierens' eigen drie pagina's tellende column 'Ooggetuige', waarin hij met veel [[ironie]], [[sarcasme]] en taalgevoel alles wat hem ergerde neerpende. Redacteur [[Johan Struye]] vond de column vaak 'stuitend onnozel', waardoor Anthierens hem steeds meer begon op te voeren in zijn kroniek. Anthierens had de gewoonte bepaalde invallen in een klein boekje te noteren en was soms op de aanleverdatum nog bezig kopij te perfectioneren.
 
TijdensIn de jaren 701974 werdkon Anthierens bekendaan dankzijde zijnslag columns inbij het blad ''[[Knack (tijdschrift)|Knack]]'' waar hij dankzij zijn columns bekendheid verwierf bij het grote publiek. Eerst schreef hij onder het [[pseudoniem]] Wounded KneeEye, maar op aandrang van hoofdredacteur [[Frans Verleyen]] signeerde hij na een poos onder zijn eigen naam. Hieruit ontstond vanaf 1975 Anthierens' eigen drie pagina's tellende column 'Ooggetuige', waarin hij met veel [[ironie]], [[sarcasme]] en taalgevoel alles wat hem ergerde neerpende. Redacteur [[Johan Struye]] vond de column vaak 'stuitend onnozel', waardoor Anthierens hem steeds meer begon op te voeren in zijn kroniek. Anthierens had de gewoonte bepaalde invallen in een klein boekje te noteren en was soms op de aanleverdatum nog bezig kopij te perfectioneren.
 
Via deze rubriek werd hij algauw berucht in Vlaanderen en maakte evenveel vrienden als vijanden. Er stroomde een hoop lezersbrieven binnen bij ''Knack'', maar Verleyen vond dat diversiteit op zijn [[redactie]] moest blijven bestaan. Een anekdote vertelt hoe Anthierens in 1977, bij een interview in de aula van de [[Katholieke Universiteit Leuven|Leuvense universiteit]], vreesde met tomaten en eieren te zullen worden bekogeld. Uit voorzorg had hij daarom een koekenpan meegenomen in zijn boekentas. Het bleek niet nodig.<ref>Erik Durnez, 'Er is een mens gestorven', ''De Tijd/Weekend'', 25 maart 2000.</ref>