Jan III van Brabant: verschil tussen versies

[[Bestand:Henri Leys - John III, Duke of Brabant.jpg|thumb|Jan III van Brabant ([[Henri Leys]], 19e eeuw).]]

'''Jan III''' 'de Triomfator' van Brabant (?, ca. 20 oktober [[1300]] — [[Brussel (stad)|Brussel]], [[5 december]] [[1355]]) was [[hertogdom Brabant|hertog van Brabant]] en [[hertogdom Limburg|Limburg]] van 1312 tot 1355, en volgde in die functie zijn vader [[Jan II van Brabant|Jan II]] op. Vanaf [[1327]] was hij twaalf jaar lang de [[heer van Breda]].

Onder druk van de steden stond hij op [[14 juli]] [[1314]] de [[Waalse Charters]] toe, waardoor het politieke en financiële bestuur nagenoeg volledig in handen van de steden kwam. Mede door zijn handig manoeuvreren werd de machtspositie van Brabant hierdoor zo groot, dat hij in [[1332]] en [[1334]] een heuse blokkade door een machtige coalitie van omringende vorstendommen met succes kon doorstaan. In [[1336]] werd hij medeheer van [[heerlijkheid Mechelen|Mechelen]], een [[Prinsbisdom Luik|Luikse]] enclave in Brabant. In de [[Honderdjarige Oorlog]] koos Jan III aanvankelijk de zijde van Engeland, om de wolinvoer in zijn hertogdom veilig te stellen, maar vanaf [[1345]] begon hij naar Frankrijk over te hellen. In 1347 deed hij in Limburg troonsafstand ten voordele van zijn zoon Hendrik. Deze overleed echter twee jaar later, waarna Jan opnieuw hertog van Brabant en Limburg werd.

 

*Jan (1327-1335)

 

Naast die uit zijn huwelijk had Jan ook nog een dochter uit een relatie met Ermengaard Van Vene:

* Johanna van den Vene (circa 1330). Zij trouwde met [[Costin van Ranst]], heer van Cantecrode en [[Edegem]]. Uit haar huwelijk werden geboren:

** [[Hendrik van Ranst (circa 1470-?)|Hendrik II van Ranst]]

** [[Catharina van Ranst]].

 

Hertog Jan had voorts als bastaardkinderen uit zijn favoriete concubine Isabella van de Venne: Jan, Johanna en Hendrik van de Venne. Jan van de Venne stond zeer in de gunst van zijn halfzuster hertogin Johanna. Op 20 november 1380 leende zij hem haar hof, huis en woning te Hoeilaart en gaf hem de zorg over haar honden. Op 28 augustus 1396 schonk zij Jan van de Venne dit bezit als erfelijk leengoed. Door haar opvolger hertog Antoon werd deze schenking omgezet in een lijfrente. Hoeilaart werd toen in pacht gegeven aan de Hinckaerts en nadien geschonken aan Hendrik van Wittem, ook een afstammeling uit een bastaard tak van de Brabantse hertogen.<ref>Brabantse Yeesten deel II, blz. 640 en 687</ref>