[[Bestand:Elektronegativiteit.png|thumb|300px|Elektronegativiteit in het periodiek systeem]]
De '''elektronegativiteit''' ('''EN''') of '''elektronegatieve waarde''' ('''ENW''') is een maat voor de neiging van een atoom dat een chemische binding aangaat met een buuratoom om de gezamenlijke elektronenwolk naar zich toe te trekken.
De elektronegativiteit neemt diagonaal toe in het [[periodiek systeem]]. [[Francium]] en [[cesium]] (linksonder) hebben de laagste waarde, [[Fluor (element)|fluor]] (rechtsboven) de hoogste.
Wanneer [[Diwaterstof|waterstofgas]] (H<sub>2</sub>) en [[difluor|fluorgas]] (F<sub>2</sub>) met elkaar reageren ontstaan twee moleculen [[waterstoffluoride]] (HF):
Wanneer twee gelijke atomen een molecuul vormen, bijvoorbeeld een waterstofmolecuul (H-H) of een fluormolecuul (F-F), dan trekken zij met evenveel 'elektronische kracht' aan de elektronenwolk. De elektronenwolk is dan perfect symmetrisch verdeeld binnen het molecuul en dat bezit dus geen permanent dipoolmoment μ: de binding is strikt [[covalente binding|covalent]]. De binding tussen verschillende atomen, zoals in het HF-molecuul, is echter [[polaire verbinding|polair]]. De elektronenwolk wordt meer naar het fluoratoom toegetrokken dan naar het waterstofatoom. Dit komt doordat de [[ionisatiepotentiaal]] en de [[elektronenaffiniteit]] van de beide elementen verschillend zijn. Men zou ook kunnen stellen dat statistisch gesproken voor een deel van de tijd het molecuul bestaat uit een H<sup>+</sup>- en een F<sup>−</sup>-ion. Waterstof doneert dan als het ware het elektron aan fluor, als gevolg van de verschillen in ionisatiepotentiaal en elektronenaffiniteit. Dit werd door [[Linus Pauling]] vervat in één begrip, de elektronegativiteit.
