Herfsttij der Middeleeuwen: verschil tussen versies

In"Herfsttij" 1920werd ontvingniet door alle historici heel goed ontvangen. Zo deed de Utrechtse medievist [[JohanOtto HuizingaOppermann|Oppermann]] het werk af als "die detective van Huizinga"<ref>A. Romein-Verschoor, Omzien in verwondering, p. 264</ref> Maar de kritieken in de pers waren lovend en de drukken volgden elkaar op. In 1920 ontving Huizinga voor ''Herfsttij'' de [[D.A. Thiemeprijs]].

De studie verscheen in 1924 In het Duits (vertaling door Jolles Mönckeberg) en in het Engels (vertaling van de tweede editie), in het Zweeds (1927), het Spaans (1930), het Frans (1932, door [[Julia Bastin]]), het Hongaars (1937), het Italiaans (1940), het Fins (1951) en het Russisch (1995). Vijftig jaar na de eerste Nederlandstalige uitgave verscheen in 1969 reeds de elfde editie te Haarlem (H.D. Tjeenk Willink en zoon N.V.) met een inleidend essay door F. Hugenholtz, die schrijft dat nergens de belangstelling voor het werk zo groot was als in [[Bazel (Zwitserland)|Bazel]]. Daar zat op Burckhardts leerstoel [[Werner Kaegi (geschiedkundige)|Werner Kaegi]], die een grote bewonderaar was van Huizinga en als een van de beste Huizinga-kenners kan worden beschouwd.