|
<!--{{Infobox person
| name = Elvis Presley
| image = Elvis Presley promoting Jailhouse Rock.jpg
| caption = Presley in a publicity photograph for the 1957 film ''[[Jailhouse Rock (film)|Jailhouse Rock]]''
| alt = Elvis Presley in Jailhouse Rock (1957)
| birth_name = Elvis Aaron Presley
| birth_date = {{Birth date|mf=yes|1935|1|8}}
| birth_place = {{nowrap|[[Tupelo, Mississippi]], U.S.}}
| death_date = {{Death date and age|mf=yes|1977|8|16|1935|1|8}}
| death_place = {{nowrap|[[Memphis, Tennessee]], U.S.}}
| resting_place = [[Graceland]], Memphis, Tennessee
| occupation = Singer, musician, actor
| spouse = {{marriage|[[Priscilla Presley]]|1967|1973|reason=divorced}}
| relatives = [[Riley Keough|Danielle Riley Keough]] (one of four grandchildren)
| children = [[Lisa Marie Presley]]
| home_town = Memphis, Tennessee
| education = [[Humes High School|L.C. Humes High School]]
| awards =
| signature = Elvis Presley Signature.png
| module = {{Infobox military person | embed=yes
|rank = [[File:Army-USA-OR-05-2014.svg|25px]] [[Sergeant (United States)|Sergeant]]
|allegiance = {{Flagdeco|United States|1959|size=23px}} United States of America
|branch = {{Army|United States|size=23px}}
|serviceyears = 1958–1960
|commands =
|unit = [[3rd Armored Division (United States)|Company A, 1st Medium Tank Battalion, 32nd Armor Regiment, 3rd Armored Division]]
|battles =
|awards =
}}end Infobox military person
| module2 = {{Infobox musical artist|embed=yes
| instrument = Vocals, guitar<!- Secondary instruments are to be brought up in prose not the infobox per: https://en.wikipedia.org/wiki/Template:Infobox_musical_artist#instrument ->
| background = solo_singer
| genre = {{flat list|
*[[Rock and roll]]
*[[Pop music|pop]]
*[[rockabilly]]
*[[Country music|country]]
*[[blues]]
*[[Gospel music|gospel]]
*[[Soul music|soul]]
*[[rhythm and blues]]
}}
| label = [[Sun Records|Sun]], [[RCA Records|RCA (Victor)]], [[His Master's Voice|HMV]]
| years_active = 1953–1977
| associated_acts = [[The Blue Moon Boys]], [[The Jordanaires]], [[The Imperials]]
}}<!-end Infobox musical artist->
}}<!-end Infobox person-->
'''Elvis Aaron Presley'''{{refn|Although some pronounce his surname ''PREZ-lee'', Presley himself used the pronunciation of the [[Southern United States|American South]], ''PRESS-lee'', as did his family and those who worked with him.<nowiki>{{sfn|Elster|2006|p=391}}</nowiki> The correct spelling of his middle name has long been a matter of debate. The physician who delivered him wrote "Elvis Aaron Presley" in his ledger.<nowiki>{{sfn|Nash|2005|p=11}}</nowiki> The state-issued birth certificate reads "Elvis Aron Presley". The name was chosen after the Presleys' friend and fellow congregation member Aaron Kennedy, though a single-A spelling was probably intended by Presley's parents in order to parallel the middle name of Presley's stillborn brother, Jesse Garon.<nowiki>{{sfn|Guralnick|1994|p=13}}</nowiki> It reads Aron on most official documents produced during his lifetime, including his high school diploma, RCA record contract, and marriage license, and this was generally taken to be the proper spelling.<nowiki>{{sfn|Adelman|2002|pp=13–15}}</nowiki> In 1966, Presley expressed the desire to his father that the more traditional biblical rendering, Aaron, be used henceforth, "especially on legal documents".<nowiki>{{sfn|Nash|2005|p=11}}</nowiki> Five years later, the Jaycees citation honoring him as one of the country's Outstanding Young Men used Aaron. Late in his life, he sought to officially change the spelling to Aaron and discovered that state records already listed it that way. Knowing his wishes for his middle name, Aaron is the spelling his father chose for Presley's tombstone, and it is the spelling his estate has designated as official.<nowiki>{{sfn|Adelman|2002|pp=13–15}}|name=name|group=lower-alpha}}</nowiki> (January 8, 1935 – August 16, 1977) was an American singer and actor. Regarded as one of the most significant [[Cultural impact of Elvis Presley|cultural icon]]s of the 20th century, he is often referred to as [[Honorific nicknames in popular music|"the King of Rock and Roll"]], or simply, "the King".
Presley was born in [[Tupelo, Mississippi]], as a [[twinless twin]], and when he was 13 years old, he and his family relocated to [[Memphis, Tennessee]]. His music career began there in 1954, when he recorded a song with producer [[Sam Phillips]] at [[Sun Records]]. Accompanied by guitarist [[Scotty Moore]] and bassist [[Bill Black]], Presley was an early popularizer of [[rockabilly]], an uptempo, [[Backbeat (music)|backbeat]]-driven fusion of [[country music]] and [[rhythm and blues]]. [[RCA Victor]] acquired his contract in a deal arranged by [[Colonel Tom Parker]], who managed the singer for more than two decades. Presley's first RCA single, "[[Heartbreak Hotel]]", was released in January 1956 and became a number-one hit in the United States. He was regarded as the leading figure of [[rock and roll]] after a series of successful network television appearances and chart-topping records. His energized interpretations of songs and sexually provocative performance style, combined with a singularly potent mix of influences across color lines that coincided with the dawn of the [[African-American Civil Rights Movement|Civil Rights Movement]], made him enormously popular—and controversial.
In November 1956, he made his film debut in ''[[Love Me Tender (film)|Love Me Tender]]''. In 1958, he was drafted into military service. He resumed his recording career two years later, producing some of his most commercially successful work before devoting much of the 1960s to making Hollywood films and their accompanying soundtrack albums, most of which were critically derided. In 1968, following a seven-year break from live performances, he returned to the stage in the acclaimed televised comeback special ''[[Elvis (1968 TV program)|Elvis]]'', which led to an extended [[Las Vegas Valley|Las Vegas]] concert residency and a string of highly profitable tours. In 1973, Presley was featured in the first globally broadcast concert via satellite, ''[[Aloha from Hawaii Via Satellite|Aloha from Hawaii]]''. Several years of prescription drug abuse severely damaged his health, and he died in 1977 at the age of 42.
Presley is one of the most celebrated and influential musicians of the 20th century. Commercially successful in many genres, including [[Pop music|pop]], [[blues]] and [[Gospel music|gospel]], he is the [[List of best-selling music artists|best-selling solo artist]] in the history of recorded music,<ref>Reaves (2002), p.</ref><ref>Victor (2008), p. 438-439.</ref><ref>Semon en Jorgenson (2001)(</ref><ref>Collins (2002).</ref>
<nowiki>{{sfn|Reaves|2002}}{{sfn|Victor|2008|pp=438–39}}{{sfn|Semon|Jorgensen|2001}}{{sfn|Collins|2002}}</nowiki> with estimated record sales of around 600 million units worldwide.<ref>{{cite news|url=http://www.express.co.uk/entertainment/music/550909/Elvis-80-birthday-greatest-hits|title=Elvis would be 80 today: Watch ten of his most sensational performances here|publisher=[[Daily Express]]|last=Kyriazis|first=Stefan|date=January 8, 2015|accessdate=January 28, 2015}}</ref> He won three [[Grammy Award|Grammys]], also receiving the [[Grammy Lifetime Achievement Award]] at age 36, and has been inducted into [[List of halls of fame inducting Elvis Presley|multiple music halls of fame]].
<nowiki>{{TOC limit|3}}</nowiki>
==Leven en loopbaan==
Presley is de enige artiest die is opgenomen in zes muzikale Halls of Fame, namelijk de [[Rock and Roll Hall of Fame|Rock and Roll]], [[Rockabilly Hall of Fame|Rockabilly]], [[Country Music Hall of Fame|Country]], [[Blues Hall of Fame|Blues]], [[Gospel Music Hall of Fame|Gospel]]<ref>[http://www.countrymusichalloffame.org/ ''Country Hall''], [http://www.rockhall.com/ ''Rock Hall''], [http://www.gmahalloffame.org/index.cfm ''Gospel Hall''], [http://www.rockabillyhall.com/ ''Rockabilly Hall''], [http://www.blueshalloffame.com/20th_Century_Blues_Artists/20th_Century_Blues_Artists.html ''Blues Hall'']</ref> en sinds 2015 in de R&B Music Hall of Fame.<ref>Eurweb/editorBJ, [http://www.eurweb.com/2015/05/little-richard-elvis-presley-millie-jackson-set-for-rb-music-hall-of-fame/ 'Little Richard, Elvis Presley, Millie Jackson set for R&B Music Hall of Fame.' 9 mei 2015. Geraadpleegd op 6 januari 2015.</ref>
Künstler in fünf [[Ruhmeshalle|Halls of Fame]] vertreten: [[Rock and Roll Hall of Fame|Rock ’n’ Roll]], [[Hall of Fame|Rockabilly]], [[Country Music Hall of Fame|Country]], [[Blues Hall of Fame|Blues]] und [[Gospel Music Hall of Fame|Gospel]].<ref>[http://www.countrymusichalloffame.org/ ''Country Hall''], [http://www.rockhall.com/ ''Rock Hall''], [http://www.gmahalloffame.org/index.cfm | wayback=20090618052942 | text=''Gospel Hall''}}, [http://www.rockabillyhall.com/ ''Rockabilly Hall''], [http://www.blueshalloffame.com/20th_Century_Blues_Artists/20th_Century_Blues_Artists.html ''Blues Hall'']</ref>
===Vroege jaren (1935–53)===
====Kinderjaren in Tupelo====
[[File:Elvis' birthplace Tupelo, MS 2007.jpg|thumb|left|alt=Present-day photograph of a whitewashed house, about 15 feet wide. Four bannistered steps in the foreground lead up to a roofed porch that holds a swing wide enough for two. The front of the house has a door and a single-paned window. The visible side of the house, about 30 feet long, has double-paned windows.|[[Elvis Presley Birthplace|Presley's birthplace]] in [[Tupelo, Mississippi]]]]
Presley werd op 8 january 1935 geboren in [[Tupelo, Mississippi]] als de zoon van Gladys Love (meisjesnaam Smith; 25 april 1912 – 14 august 1958) en Vernon Elvis Presley (10 april 1916 – 26 juni 1979),<ref>Guralnick en Jorgenson (1999), p. 3.</ref> in de kleine tweekamerwoning die gebouwd was door de vader van Vernon ter voorbereiding van de geboorte. Zijn identieke tweelingbroer Jesse Garon Presley kwam 35 minuten voor Presley dood ter wereld.<ref>The Chase, Challenge TV, 9 juni 2014.</ref> Als enig kind hechtte Presley zich sterk aan beide ouders, vooral de band met zijn moeder was opmerkelijk nauw. Het gezin bezocht de diensten van de kerk Assembly of God, waar hij zijn eerste muzikale inspiratie vond.<ref>Guralnick (1994), p. 13–14.</ref>
Presley's afkomst was voornamelijk Westeuropees en bevatte Schots-Ierse, Schotse,<ref>Dundy (2004), p. 60.</ref> Duitse,<ref>Kamphoefner (2009), p. 33.</ref> en enkele Normandische elementen. De betovergrootmoeder van Gladys, Morning Dove White, was mogelijk een [[Cherokee]] Indiaan.<ref>{{cite web|url=http://www.voanews.com/content/a-13-2007-07-25-voa66-66720472/560593.html|title=Southern Genealogy Yields Surprises|work=VOA}}</ref><ref>Dundy (2004), p. 13, 16, 20-22, 26.</ref><ref group=noot>Volgens een derdegraads neef van de Presleys was een van Gladys' betovergrootmoeders joods (Dundy 2004, p. 21). Er is geen bewijs dat Presley of zijn moeder dit geloof aan een joodse afkomst deelden. Columnist Nate Bloom heeft de bewering van het familielid in twijfel getrokken en een 'ongeloofwardig verhaal' genoemd.</ref> Gladys werd door vrienden en familieleden beschouwd als de dominante figuur binnen het kleine gezin. Vernon had het ene baantje na het andere en kennelijk weinig ambitie.<ref>Guralnick (1994), p. 11-12, 23-24.</ref><ref>Victor (2008), p. 419.</ref> Het gezin was vaak aangewezen op hulp van buren en van het voedselprogramma van de overheid. De Presleys overleefden de EF5 [[tornado (wervelwind)|tornado]] gedurende de Tupelo–Gainesville tornadostorm uit 1936. In 1938 raakten ze hun huis kwijt omdat Vernon schuldig werd bevonden aan het frauderen met een check van de landeigenaar, Orville S. Bean, de zuivelboer en veehandelaar voor wie hij toen werkte. He kreeg acht maanden gevangenis en Gladys trok met Elvis in bij familieleden.<ref>Guralnick (1994), p. 12-14.</ref>
In september 1941 begon Presley onderwijs te volgen aan de East Tupelo Consolidated, waar zijn onderwijzers hem beschouwden als 'gemiddeld'.<ref>Guralnick (1994), p.15–16</ref> Hij werd aangemoedigd om mee te dingen in een zangwedstrijd toen hij tijdens het ochtendgebed zijn leraar imponeerde met een uitvoering van [[Red Foley]]'s [[country music|country]] lied "[[Old Shep]]". Deze talentenwedstrijd, gehouden op de Mississippi-Alabama Fair and Dairy Show op 3 oktober 1945, was zijn eerste openbare optreden: gekleed als cowboy, stond de tienjarige Presley op een stoel om bij de microfoon te kunnen en zong "Old Shep". Hij herinnerde zich later op de vijfde plaats te zijn geëindigd.<ref>Guralnick (1994), p. 17–18</ref> Enkele maanden later kreeg Presley als verjaardagscadeau zijn eerste gitaar; hij had gehoopt iets anders te krijgen—de verslagen zijn het er niet over eens wat: een fiets of een geweer.<ref>Guralnick (1994), p.19.</ref><ref>Dundy (2004), p. 101</ref> Gedurende het jaar dat volgde kreeg hij rudimentaire gitaarlessen van twee ooms en de nieuwe dominee van de kerk. Zoals Presley het zich herinnerde: 'Ik pakte de gitaar en ik keek hoe mensen erop speelden, en zo leerde ik een beetje gitaarspelen. Maar ik zong nooit in publiek, ik was er erg verlegen over.'<ref>Guralnick (1994), p. 23. </ref>
Tegen de tijd dat hij in september 1946 een nieuwe school bezocht voor het laatste jaar van de basisschool werd Presley beschouwd als een eenling. Het volgende jaar begon hij zijn gitaar elke dag mee naar school te nemen. Hij speelde en zong tijdens de lunch en werd vaak gepest als een "trashy" joch dat [[Hillbilly#Music|hillbilly]] muziek speelde. In deze periode woonde het gezin in een merendeels zwarte buurt.<ref>Guralnick (1994), p. 23–26</ref> Presley was een aanbidder van [[Mississippi Slim (country singer)|Mississippi Slim]]s show op [[WELO]], de radiozender van Tupelo, en werd beschreven als 'gek van muziek' Slims jongere broer die een klasgenoot van Presley was en hem vaak meenam naar het radiostation. Slim breidde Presley's gitaarlessen uit door hem akkoordentechnieken te demonstreren.<ref>Guralnick (1994), p. 19–21.</ref> Toen zijn protégé 12 jaar was, boekte Slim hem voor twee optredens op de zender. Plankenkoorts overweldigde Presley voor het eerste optreden, maar hij slaagde er de volgende week in het optreden te volbrengen.<ref>Dundy (2004), p.95–96.</ref>
====Tienerjaren in Memphis====
In november 1948 verhuisde het gezin naar [[Memphis, Tennessee]]. Na bijna een jaar op kamers te hebben doorgebracht, kregen ze een appartement met twee slaapkamers toegewezen in het complex van sociale huurwoningen dat bekend stond als Lauderdale Courts.<ref>Guralnick (1994), p. 32-33.</ref> Toen hij op [[Humes High School|L. C. Humes High School]] zat, haalde Presley in de eighth grade slechts een C voor muziek. Toen zijn muziekleraar hem meedeelde dat hij geen aanleg voor zingen had, deed hij een poging het tegendeel te bewijzen. Hij bracht de volgende dag zijn gitaar mee en zong een recente hit, "Keep Them Cold Icy Fingers Off Me". Een klasgenoot herinnerde zich later dat de leraar 'het ermee eens was dat Elvis gelijk had toen hij zei dat zij gewoon zijn stijl van zingen niet waardeerde.'<ref>Guralnick (1994), p. 36.</ref> Gewoonlijk was hij te verlegen voor openlijke uitvoeringen, en incidenteel werd hij gepest door klasgenoten die in hem een 'moederskindje' zagen.<ref>Guralnick (1994), p. 35-38.</ref> In 1950 begon hij geregelde gitaarlessen te nemen van Jesse Lee Denson, een tweeënhalf jaar oudere buurman. Zij twee en drie andere jongens, waaronder twee toekomstige rockabilly pioniers, de broers [[Dorsey Burnette|Dorsey]] en [[Johnny Burnette]], vormden een los muzikaal collectief dat geregeld speelde in de omgeving van de Courts.<ref>Guralnick (1994), p. 40-41.</ref> Die september begon hij als bioscoopjongen bij het Loew's State Theater.<ref>Stanley en Coffin (1998), p. 20.</ref> Andere banen volgden, waaronder bij Precision Tool, nogmaals bij Loew en bij MARL Metal Products.<ref>Guralnick (1994), p. 43, 44, 49.</ref>
Gedurende zijn eerste jaar begon hij zich van zijn klasgenoten te onderscheiden doordat hij zijn bakkebaarden liet groeien en zijn haar met gel en haarolie in model bracht. In zijn vrije tijd ging hij naar [[Beale Street]], het centrum van de bloeiende [[blues]]scene van Memphis, en verlangend kijken naar de opzichtige, blitse kleding in de etalages van [[Lansky Brothers]]. Tegen zijn eindjaar droeg hij die kleding.<ref>Guralnick (1994), p. 44, 46. 51.</ref> Toen hij zijn reserves aangaande optredens buiten de Lauderdale Courts had overwonnen, deed hij in april 1953 mee aan de jaarlijkse "Minstrel" show van Humes. Zichzelf begeleidend op gitaar opende hij met "[[Till I Waltz Again with You]]", toen een recente hit van [[Teresa Brewer]]. Later herinnerde Presley zich dat het optreden zijn reputatie op school sterk verbeterde: 'Ik was niet populair op school (...) Ik zakte voor muziek, het enige vak waarvoor ik ooit zakte. En toen schreven ze me in voor de talentenshow (...) toen ik het podium op liep hoorde ik rumoer en gefluister, want niemand wist dat ik zong. Het was verbazend hoe populair ik daarna was.'<ref>Guralnick (1994), p. 52-53. Origineel citaat: "I wasn't popular in school ... I failed music—only thing I ever failed. And then they entered me in this talent show ... when I came onstage I heard people kind of rumbling and whispering and so forth, 'cause nobody knew I even sang. It was amazing how popular I became after that."</ref>
Presley kreeg nooit formele muzieklessen en leerde ook nooit noten lezen, maar studeerde en speelde op het gehoor. Ook kwam hij vaak in winkels met [[jukebox]]en en luisterhokjes. Hij kende alle nummers van [[Hank Snow]],<ref>Guralnick (1994), p. 171.</ref> en was een liefhebber van andere countryzangers zoals [[Roy Acuff]], [[Ernest Tubb]], [[Ted Daffan]], [[Jimmie Rodgers (country singer)|Jimmie Rodgers]], [[Jimmie Davis]] en [[Bob Wills]].<ref>Matthew-Walker (1979), p. 3.</ref> De [[gospel]]zanger [[Jake Hess]], een van zijn favoriete artiesten, was een significante invloed op zijn ballade-zangstijl.<ref>Guralnick (1994), p. 46-48, 358.</ref><ref>Wadey (2004).</ref> Hij zat regelmatig in het publiek bij de maandelijkse All-Night Singings in het centrum, waar veel van de optredende blanke gospelgroepen de invloed van de zwarte [[negrospiritual|spirituals]] weerspiegelden.<ref>Guralnick (1994), p. 47-48, 77-78.</ref> Hij aanbad de muziek van de zwarte gospelzangeres [[Sister Rosetta Tharpe]].<ref>Matthew-Walker (1979), p. 3</ref> Net als sommige van zijn leeftijdgenoten, bezocht hij wellicht bluesplaatsen - noodzakelijkerwijs in het [[rassensegregatie|gesegregeerde]] Zuiden van Amerika alleen op de avonden die uitsluitend bedoeld waren voor een blank publiek.<ref>Guralnick (1994), p. 51.</ref>. Hij luisterde zeker naar de regionale radiostations, zoals WDIA-AM, die "race records" draaiden: spirituals, blues en de moderne, [[Backbeat (music)|backbeat]]-zware sound van de [[rhythm and blues]].<ref>Guralnick (1994), p. 38-40.</ref> Veel van zijn toekomstige plaatopnamen werden geïnspireerd door lokale zwarte muzikanten als [[Arthur Crudup]] en [[Rufus Thomas]].<ref>Guralnick (2004)</ref><ref>Bertrand (2000), p. 205.</ref> [[B.B. King]] herinnerde zich dat hij Presley kende voordat hij populair was en ze beiden vaak naar Beale Street kwamen.<ref>Szatmary (1996), p. 35</ref> Tegen de tijd dat hij eindexamen deed in juni 1953, had Presley al besloten dat zijn toekomst in de muziek lag.<ref>Guralnick (1994), p. 54.</ref><ref>Jorgensen (1998), p. 8.</ref>
===Eerste opnamen (1953–55)===
====Sam Phillips en Sun Records====
[[File:PresleyPromo1954PhotoOnly.jpg|alt=Elvis in a tuxedo|thumb|Presley in a [[Sun Records]] promotional photograph, 1954]]
In august 1953 liep Presley het kantoor van [[Sun Records]] binnen met de bedoeling wat minuten studiotijd te kopen om een tweezijdige [[acetate disc]] op te nemen. De studio bood eenieder aan om voor vier dollar twee liedjes te komen opnemen en op een enkele vinylsingle te persen.<nowiki><ref name="Birthplace" /></nowiki> Presley nam twee ballads op, "[[My Happiness (popular song)|My Happiness]]" en "That's When Your Heartaches Begin". Later zou hij beweren dat het doel was zijn moeder een eigen opname cadeau te doen, of dat hij alleen wilde weten 'hoe hij klonk'<ref>Engels citaat: sounded like.</ref>, hoewel een veel goedkoper amateuropnamestudio in de buurt was. Biograaf Peter Guralnick meent dat hij Sun uitkoos in de hoop ontdekt te worden. Toen receptioniste [[Marion Keisker]] vroeg wat voor soort zanger hij was, antwoordde Presley: 'Ik zing alle genres.'<ref>Oorspronkelijk citaat: "I sing all kinds."</ref> Toen ze aandrong te zeggen als wie hij klonk, antwoordde hij herhaaldelijk, 'Ik klink als niemand.'<ref>Origineel citaat: "I don't sound like nobody."</ref> Na de opname vroeg de baas van Sun, [[Sam Phillips]], Keisker om de naam van de jongeman te noteren, hetgeen ze deed met daarbij haar eigen commentaar: 'Goede ballad zanger. Vasthouden.'<ref>Guralnick (1994), p. 62-64.Origineel citaat: "Good ballad singer. Hold."</ref>
=== Beginperiode ===
Gedurende 1953 kwam Elvis geregeld langs voor een praatje en hij nam nogmaals een single op, nu met de liedjes ''I'll Never Stand in Your Way'' en ''It Wouldn't Be the Same Without You''.<ref>{{en}}[http://www.elvispresleymusic.com.au/pictures/1954_january_4.html Opnamebewijs van ''I'll Never Stand in Your Way'' en ''It Wouldn't Be the Same Without You'']</ref> Hier is nooit duidelijk van geworden wat de aanleiding was. Vermoed wordt dat Presley hoopte op een ontdekking als zanger. Die kwam in de zomer van 1954.
Na veel aandringen van Keisker besloot Sun Records-eigenaar [[Sam Phillips (producent)|Sam Phillips]] Elvis uit te nodigen. Temeer omdat Phillips al tijden op zoek was naar een blanke zanger met een zwart geluid, en Elvis leek aan die voorwaarden te voldoen. Op 5 juli [[1954]] nam Elvis bij Sun Records zijn eerste officiële plaat op.<ref>{{en}}[http://elvis.com/elvisology/bio/elvis_1935_1957_2.asp Biografie op de officiële website] 'bladzijde' 2</ref> Dit gebeurde vrij onverwacht, hoewel Elvis, Scotty en Bill uren aan ballads hadden gespendeerd zonder resultaat. De jonge Elvis had de anderen verbaasd doen staan van zijn kennis van muziek. Hij leek welhaast ieder nummer te kennen uit het blues-, country- en gospelgenre. Vele nummers hadden de revue gepasseerd, maar geen enkele uitvoering had een vonk gegeven. Tegen de tijd dat men voorzichtig begon te denken om er maar mee op te houden, barstte Elvis spontaan uit in een snelle, wilde versie van [[That's Alright Mama|That's Alright, Mama]]. Bill Black zette gelijk in op de bas en ook Scotty Moore begon wat licks te spelen. Phillips schreeuwde vanuit de controlekamer dat de heren vooral door moesten gaan; hij had gevonden wat hij zocht: een blanke jongen met een donkere stijl.
[[Bestand:PresleyPromo1954PhotoOnly.jpg|thumb|150px|Promotiefoto uit 1954]]
Phillips contacteerde de lokale radio en vroeg presentator [[Dewey Phillips]] (geen familie) de single ''That's Alright, Mama'' te spelen. Dewey Phillips deed dit op 7 juli 1954 uiteindelijk vele tientallen keren, door de vele aanvragen van luisteraars. Phillips stelde de vraag naar welke school Elvis ging. Presley antwoordde dat het de Humes High School was. Hiermee werd voor de lokale luisteraars in het toen nog gesegregeerde zuiden duidelijk dat het om een blanke zanger ging, ondanks de donkere stem en stijl. Dit was in die dagen van belang om het lied maatschappelijk acceptabel te maken bij het blanke deel van de bevolking. Er kwam zoveel reactie op de uitzending van ''That's Alright, Mama'' dat Sam Phillips van Sun Records besloot dat er een single uitgebracht moest worden. Scotty Moore, Bill Black en Elvis werden wederom tezamen geroepen.
Zo kon het gebeuren dat zowel de A- als B-kant van Elvis' eerste single bij puur toeval tot stand kwamen, iets wat hij in interviews ook heeft beaamd. In antwoord op de vraag hoe hij aan zijn stijl van zingen kwam, antwoordde hij dan ook steevast "We just stumbled upon it, sir".
De single werd een lokale hit in Memphis en Presley begon met Scotty en Bill als de Blue Moon Boys in Memphis en omstreken korte optredens te verzorgen. Scotty acteerde hierbij als manager.
Na enige tijd nam radiopresentator en organisator [[Bob Neal]] de managerstaken van het trio over. In 1955 traden de Blue Moon Boys op in een aantal zuidelijke staten, van Texas in het westen tot Florida in het oosten. Het netwerk van Bob Neal bleek al snel te beperkt om Elvis' carrière verder te helpen. Inmiddels had Elvis' groeiende bekendheid Colonel Tom Parker bereikt, een Nederlander van geboorte die eigenlijk [[Dries van Kuijk]] heette.
Parker zag het potentieel in Elvis en wist diens ouders ervan te overtuigen dat het in Elvis' belang was als Parker als manager zou fungeren. Aangezien Elvis nog minderjarig was, waren de handtekeningen van zijn ouders nodig voor het contract. Parker gaf aan in Elvis "voor een miljoen dollar aan talent" te zien. Binnen een jaar had hij dit waargemaakt en had hij van Elvis een miljonair gemaakt.
<nowiki>{{see also|List of songs recorded by Elvis Presley on the Sun label}}</nowiki>
In january 1954 nam Presley een tweede lakplaat op bij Sun Records ("I'll Never Stand In Your Way" en "It Wouldn't Be the Same Without You") maar opnieuw gebeurde er niets.<ref>Guralnick (1994), p. 65.</ref> Niet lang daarna zakte hij voor een auditie voor een plaatselijk zangkwarter, de Songfellows. Aan zijn vader gaf hij als verklaring: 'Ze zeiden dat ik niet kon zingen.'<ref>Guralnick (1994), p. 77. Origineel citaat: "They told me I couldn't sing."</ref> Later claimde Jim Hamill, een van de Songfellows, dat hij was afgewezen omdat hij geen oor voor harmonie toonde.<ref>Cusic (1988), p. 10.</ref> In april begon Presley als vrachtwagenchauffeur voor de Crown Electric company.<ref>Guralnick (1994), p. 80.</ref> Na enkele plaatselijke optredens met hem te hebben gedaan suggereerde vriend Ronnie Smith Presley om Eddie Bond te benaderen, de leider van Smiths professionele band, die een vacature voor een vocalist had. Bond wees hem af na een tryout en adviseerde Presley om het bij vrachtwagens te houden, 'want als zanger zul je het nooit maken.'<ref>Guralnick (1994), p. 83. Origineel citaat: "because you're never going to make it as a singer".</ref>
Intussen was Phillips altijd aan het uitkijken naar iemand die met de sound van de zwarte muzikanten op wie Sun zich concentreerde een breder publiek kon bereiken. In de woorden van Keisker, 'Ik herinner me dat Sam steeds maar weer zei: "Als ik een blanke man kon vinden met het geluid en gevoel van een zwarte, word ik miljardair."'<ref>Miller (2000), p. 72. Origineel citaat: "Over and over I remember Sam saying, 'If I could find a white man who had the Negro sound and the Negro feel, I could make a billion dollars.'"</ref> In juni bemachtigde hij een demo van de ballad "Without You" en dacht dat het bij de tienerzanger zou kunnen passen. Presley kwam naar de studio, maar was niet in staat het lied recht te doen. Desondanks vroeg Phillips Presley zoveel nummers te zingen als hij maar kende. Wat hij hoorde, raakte hem voldoende om twee platselijke muzikanten, gitarist [[Scotty Moore|Winfield "Scotty" Moore]] en [[bas]]sist [[Bill Black]], uit te nodigen om samen met Presley iets voor te bereiden voor een opnamesessie.<ref>Jorgensen (1998), p. 10-11.</ref>
De sessie, gehouden op de avond van 5 juli 1954, bleek geheel vruchteloos tot laat op de avond. Toen ze op het punt stonden het op te geven en naar huis te gaan, nam Presley zijn gitaar en brak uit in een blues uit 1946, Arthur Crudup's "[[That's All Right]]". Moore herinnerde zich: 'Uit het niets begon Elvis dit nummer te doen, heen en weer springend en idioot te doen, en toen pakte Bill zijn bas maar weer en begon ook idioot te doen en ik speelde met ze mee. Ik geloof dat Sam de deur naar het opnamehok open had staan (...) hij stak zijn hoofd om de deur en vroeg: "Wat zijn jullie aan het doen?" En wij zeiden: "geen idee." "Nou, ga terug naar de opnameruimte" zei hij, "probeer een goed begin te vinden en doe het nog eens."' Phillips begon snel de tape te laten rollen, want dit was het geluid waar hij steeds naar gezocht had.<ref>Guralnick (1994), p. 94-97. Origineel citaat: "All of a sudden, Elvis just started singing this song, jumping around and acting the fool, and then Bill picked up his bass, and he started acting the fool, too, and I started playing with them. Sam, I think, had the door to the control booth open ... he stuck his head out and said, 'What are you doing?' And we said, 'We don't know.' 'Well, back up,' he said, 'try to find a place to start, and do it again.'"</ref>
Drie dagen later draaide de in Memphis populaire DJ [[Dewey Phillips]] "That's All Right" in zijn ''Red, Hot, and Blue'' show.<ref>Ponce de Leon (2007), p. 43.</ref> Luisteraars begonnen te bellen om te vragen wie die zanger was. De respons was zodanig dat Phillips de plaat nog een paar keer draaide in de laatste twee uur van zijn programma. Zelf was Presley te zenuwachtig om naar de radio te luisteren en was naar een plaatselijke bioscoop gegaan. Uiteindelijk wist men hem te bereiken, waarop hij naar het radiostation kwam. Daar gaf hij te kennen nog nooit geïnterviewd te zijn. Dewey Phillips stelde hem gerust door te stellen dat zolang hij maar niets schunnigs zou zeggen, alles prima was. Presley wist niet dat hij al die tijd al in de uitzending was. Toen hij Presley tijdens de uitzending interviewde, vroeg Phillips hem op welke middelbare school hij zat, om zodoende zijn etniciteit op te helderen voor de vele bellers die dachten dat de zanger zwart was.<ref>Guralnick (1994), p. 100-101.</ref> Gedurende de dagen daarop kwam het trio weer in de studio samen voor een nieuwe en eveneens lange, vruchteloze sessie. In tegenstelling tot de vorige sessie was het nu Bill die in een pauze uit het niets uitbrak, ditmaal in een wilde versie van ''Blue Moon of Kentucky'', een [[bluegrass]]nummer van [[Bill Monroe]]. De rest viel in en het resultaat was wederom een opname in een eigen stijl, met gebruikmaking van een geïmproviseerd [[echo (geluid)|echo-effect]], door Sam Phillips "slapback" genoemd. Een single werd geperst met "That's All Right" op de A-kant en "Blue Moon of Kentucky" als B-kant.<ref>Guralnick (1994), p. 102-104.</ref>
====Eerste live-optredens en contract met RCA====
Het eerste optreden van het trio vond plaats op 17 juli in de Bon Air club, met Presley nog steeds op zijn kindergitaartje.<ref>Guralnick (1994), p. 105, 139.</ref> Aan het einde van de maand traden ze op in [[Overton Park#Levitt Shell|Overton Park Shell]], met [[Slim Whitman]] als hoofdact. De combintie van een sterke respons op ritme en zenuwen om voor een groot publiek te verschijnen maakte dat Presley tijdens het optreden met zijn benen schudde, waarbij zijn ruimgesneden broek zijn bewegingen zodanig accentueerden dat jongedames in het publiek begonnen te gillen.<ref>Guralnick (1994), p. 106, 108-111.</ref> Moore herinnerde zich: 'Tijdens de solo's liep hij van de microfoon weg, achteruit en speelde en schudde en de menigte werd gewoon gek.'<ref>Guralnick (1994), p. 110. Origineel citaat: "During the instrumental parts, he would back off from the mike and be playing and shaking, and the crowd would just go wild".</ref> Black, die zelf een geboren showman, draaide en bereed zijn bas terwijl hij noten speelde die Presley zich later zou herinneren als 'echt een wilde sound, iets als een jungle drum of zo.'<ref>Guralnick (1994), p. 110. Origineel citaat: "really a wild sound, like a jungle drum or something".</ref>
Het duurde niet lang voordat Moore and Black hun oude band opzegden om op geregelde basis met Presley op te treden, en DJ annex promoter Bob Neal werd de manager van het trio. Van augustus tot oktober speelden ze vaak in de nachtclub Eagle's Nest club en keerden terug naar de Sun Studio voor meer opnamesessies.<ref>Guralnick (1994), p. 117-127.</ref> Presley werd snel zelfverzekerder op het podium, aldus Moore: 'Zijn bewegingen waren een natuurlijke uiting, maar hij was zich er zeer bewust van waarmee hij een reactie teweegbracht. Hij deed een actie een keer en daarna ontwikkelde hij die snel.'<ref>Guralnick (1994), p. 119. Origineel citaat: "His movement was a natural thing, but he was also very conscious of what got a reaction. He'd do something one time and then he would expand on it real quick."</ref> Op 2 oktober deed Presley zijn enige optreden in [[Nashville, Tennessee|Nashville]]s ''[[Grand Ole Opry]]''; na een beleefde publieksreactie zei ''Opry'' manager Jim Denny tegen Phillips dat zijn zanger 'niet slecht' was maar niet in het programma paste.<ref>Guralnick (1994), p. 128-130. Origineel citaat: "not bad"</ref> Twee weken later was Presley geboekt voor de ''[[Louisiana Hayride]]'', de belangrijkste en meer avontuurlijke concurrent van de ''Opry''. De show had zijn basis in [[Shreveport, Louisiana|Shreveport]] en werd uitgezonden op 198 radiozenders in 28 staten. Tijdens de eerste set, waarop het publiek ingetogen reageerde, had Presley opnieuw last van zenuwen. Een meer beheerste en energieke tweede set kreeg een enthousiast onthaal.<ref>Guralnick (1994), p. 127-128, 135-142.</ref> De vaste drummer van de show, [[D. J. Fontana]], bracht als nieuw element het aanvullen van Presleys bewegingen met drumaccenten die hij had opgedaan bij het spelen in stripclubs.<ref>Burke en Griffin (2006), p. 61, 176.</ref> Spoedig na de show legde de ''Hayride'' Presley vast om een jaar lang zaterdagavond op te treden. Hij ruilde zijn gitaar in voor $8 (het ging onmiddellijk bij het afval) en kocht voor $175 een [[C. F. Martin & Company|Martin]]. Het trio begon in nieuwe plaatsen op te treden, waaronder [[Houston, Texas]] en [[Texarkana, Arkansas]].<ref>Guralnick (1994), p. 152, 156, 182.</ref>
Tegen de eerste maanden van 1955 hadden Presleys reguliere ''Hayride'' optredens, constante toeren en goed ontvangen platen van hem een regionale ster gemaakt van Tennessee tot West-Texas. In januari sloot Neal een formeel management contract met Presley af en bracht de zanger onder de aandacht van [[Colonel Tom Parker]], die hij de beste promoter in de muziekindustrie vond. Parker, die eerder de succesvolle manager van de grote country star [[Eddy Arnold]] was, werkte nu met de nieuwe belangrijkste countryzanger, [[Hank Snow]]. Parker boekte Presley op Snows tournee van february.<ref>Guralnick (1994), p. 144, 159, 167-168.</ref><ref>Nash (2003), p. 6-12.</ref> Toen de tour in [[Odessa, Texas|Odessa]], Texas, was aanbeland zag een 19-jarige [[Roy Orbison]] Presley voor het eerst: 'Zijn energie was ongelofelijk, zijn instinct gewoon verbijsterend (...) Ik wist gewoon niet wat ik ervan moest denken, want er was geen referentiepunt in de cultuur om het mee te vergelijken.'<ref>Guralnick (1994), p. 171. Origineel citaat: "His energy was incredible, his instinct was just amazing. ... I just didn't know what to make of it. There was just no reference point in the culture to compare it."</ref> Presley maakte zijn televisiedebuut op 3 maart in de [[KSLA-TV]]-uitzending van de ''Louisiana Hayride''. Kort daarop werd hij afgewezen na een auditie voor ''[[Arthur Godfrey's Talent Scouts]]'' van [[CBS]] televisie. Tegen augustus had Sun tien plaatkanten uitgebracht van "Elvis Presley, Scotty and Bill"; op de meest recente opnames werd het trio aangevuld met een drummer. Een aantal van deze nummers, zoals "That's All Right", behoorde tot wat een journalist uit Memphis beschreef als het 'R&B idioom van negerjazz'; andere, zoals "Blue Moon of Kentucky", behoorden 'meer tot de countrystijl', 'maar beide types lieten een curieuze versmelting van beide muziekstijlen horen'.<ref>Guralnick (1994), p. 163. Originele citaten: "R&B idiom of negro field jazz", "more in the country field", "but there was a curious blending of the two different musics in both".</ref> Dit samengaan van genres bemoeilijkte het vinden van radio airplay voor Presleys muziek. Volgens Neal wilden veel disc jockeys in de country-muziek het niet draaien omdat hij te veel klonk als een zwarte artiest en geen van de rhythm-and-blues stations wilde er wat mee te maken hebben omdat 'hij te veel klonk als een hillbilly'.<ref>Bertrand (2000), p. 104. Origineel citaat: "he sounded too much like a hillbilly."</ref> De versmelting werd bekend als [[rockabilly]]. Destijds werd Presley op affiches afwisselend aangekondigd als "The King of Western Bop", "The Hillbilly Cat", and "The Memphis Flash".<ref>Hopkins (2007), p. 53.</ref>
Toen Presley in augustus 1955 Neals management contract verlengde, benoemde hij tegelijk Parker als zijn speciale adviseur.<ref>Guralnick en Jorgensen )1999), p. 45.</ref> Gedurende de hele tweede helft van het jaar onderhield de groep een uitvoerig toerschema.<ref>Jorgensen (1998), p. 29.</ref> Neal herinnerde zich: 'Het was bijna angstaanjagend, de reactie die Elvis opriep bij de puberjongens. Veel van hen waren zo jaloers dat ze hem haatten. Er waren momenten in sommige steden in Texas dat we zeker van politiebescherming moesten zijn omdat er altijd geprobeerd werd hem klappen te verkopen. Ze vormden een groep en probeerden hem op te wachten'<ref>Rogers (1982), p. 41. Origineel citaat: "It was almost frightening, the reaction that came to Elvis from the teenaged boys. So many of them, through some sort of jealousy, would practically hate him. There were occasions in some towns in Texas when we'd have to be sure to have a police guard because somebody'd always try to take a crack at him. They'd get a gang and try to waylay him or something."</ref> Het trio werd een kwartet toen Fontana, de drummer van de ''Hayride'', toetrad als volledig bandlid. Halverwege oktober deden ze enkele shows als voorprogramma van [[Bill Haley]], wiens "[[Rock Around the Clock]]" het vorige jaar een nummer-één hit was geweest. Haley merkte op dat Presley een natuurlijk gevoel voor ritme had en advidseerde hem minder ballads te zingen.<ref>Guralnick (1994), p. 217-219.</ref>
Begin november werd Presley tot meestbelovende mannelijke artiest van het jaar verkozen op de Country Disc Jockey Convention.<ref>Jorgensen (1998), p. 31.</ref> Verschillende platenmaatschappijen hadden nu belangstelling voor hem getoond. Nadat drie grote platenlabels aanbiedingen tot $25,000 deden, sloten Parker en Phillips op 21 november een overeenkomst met [[Steve Sholes]] van [[RCA Records|RCA Victor]] om Presleys contract met Sun af te kopen voor een niet eerder vertoond bedrag van $40,000, 35.000 dollar voor Sam Phillips en 5000 dollar voor Presley aan achterstallige royalties die hij nog van Sun tegoed had.<ref>Stanley en Coffey (1998), p. 28-29.</ref> Omdat Presley 20 en dus nog steeds minderjarig was, tekende zijn vader het contract.<ref>Escott (1998), p. 421.</ref> Parker regelde met de eigenaars van [[Hill and Range]] Publishing, [[Jean Aberbach|Jean]] en [[Julian Aberbach]], de creatie van twee constructies, Elvis Presley Music en Gladys Music, die verantwoordelijk waren voor al het nieuwe materiaal dat Presley zou opnemen. [[Songwriter]]s werden verplicht om in ruil voor zijn uitvoering van hun materiaal een derde van hun gebruikelijke royalties op te geven.<ref>Jorgensen (1998), p. 36, 54.</ref><ref group=noot>In 1956–57 werd de naam van Presley ook opgevoerd als medecomponist in verschillende gevallen waarin hij geen deel had aan het schrijfproces: "[[Heartbreak Hotel]]"; "[[Don't Be Cruel]]"; alle vier de liedjes uit zijn eerste film inclusief de titelsong, "[[Love Me Tender (song)|Love Me Tender]]"; "[[Paralyzed (Elvis Presley song)|Paralyzed]]"; and "[[All Shook Up]]" (Jorgensen 1998, p. 35, 51, 57, 61, 75). (Parker verzuimde echter om Presley in te schrijven bij firma's in muzieklicenties als [[ASCAP]] en/of diens concurrent [[Broadcast Music, Inc.|BMI]], die uiteindelijk Presleys jaarlijkse inkomen uit songwriter's royalties zouden tegenhouden.) Hij kreeg vermelding voor twee andere nummers waaraan hij wel had bijgedragen: hij leverde de titel voor "[[That's Someone You Never Forget]]" (1961), geschreven door [[Red West]], zijn vriend en voormalige klasgenoot van Humes; Presley en West werkten samen met een andere wederzijdse vriend, gitarist Charlie Hodge, aan "[[You'll Be Gone]]" (1962) (Jorgensen 1998, p. 157–58, 166, 168).</ref >Tegen december was RCA bezig haar nieuwe zanger stevig te promoten en had nog voor het einde van de maand veel van zijn opnamen voor Sun heruitgebracht.<ref>Stanley en Coffey (1998), p. 29.</ref>
===Commercial breakout and controversy (1956–58)===
====First national TV appearances and debut album====
<nowiki>[[File:Elvispresleydebutalbum.jpeg|thumb|alt=Album cover with photograph of Presley singing—head thrown back, eyes closed, mouth wide open—and about to strike a chord on his acoustic guitar. Another musician is behind him to the right, his instrument obscured. The word "Elvis" in bold pink letters descends from the upper left corner; below, the word "Presley" in bold green letters runs horizontally.|The "iconic cover" of [[Elvis Presley (album)|Presley's 1956 debut album]]</nowiki><ref>Guffey|2006|p=127</ref> featuring a photo taken July 31, 1955, in Tampa, Florida<ref>Miles et al.|2008|p=32</ref>]]
Op 10 januari 1956 maakte Presley in Nashville zijn eerste opnamen voor RCA.<ref>Stanley en Coffey (1998), p. 30.</ref> Om een voller geluid te krijgen vulde RCA zijn inmiddels gebruikelijke begeleiders Moore, Black en Fontana aan met pianist [[Floyd Cramer]], gitarist [[Chet Atkins]] en drie achtergrondzangers, waaronder Gordon Stoker, de eerste tenor van het populaire kwartet de [[Jordanaires]].<ref>Guralnick (1994), p. 235-236.</ref> De sessie leverde het sombere en aparte ''[[Heartbreak Hotel]]'' op, dat op 27 januari als single uitgebracht werd.<ref>Stanley en Coffey (1998), p. 30.</ref> Parker bracht Presley eindelijk op de nationale televisie door hem voor zes optredens in twee maanden te boeken in de ''[[Stage Show (TV series)|Stage Show]]'' van CBS. Het in New York geproduceerde programma werd in wekelijkse afwisseling gepresenteerd door big band leiders en broers [[Tommy Dorsey|Tommy]] en [[Jimmy Dorsey]]. Na zijn eerste optreden op 28 januari, waarbij disc jockey [[Bill Randle]] hem introduceerde, bleef Presley in de stad om in de RCA-studio in New York op te nemen. Deze sessies leverden acht songs op, waaronder een cover van [[Carl Perkins]]' rockabilly volkslied ''Blue Suede Shoes''. In februari bereikte Presleys ''I Forgot to Remember to Forget'', een Sun-opname die aanvankelijk de vorige augustus was uitgebracht, de top van de [[Hot Country Songs|''Billboard'' country chart]].<ref>Slaughter en Nixon (2004), p. 21.</ref> Neals contract werd opgezegd en op 2 maart werd Parker Presleys manager.<ref>Guralnick en Jorgensen (1999), p. 50, 54, 64.</ref>
RCA Victor bracht Presleys debuutalbum ''[[Elvis Presley (album)|Elvis Presley]]'' uit op 23 maart. De vijf niet eerder uitgebrachte Sun-opnamen en zeven recent opgenomen tracks leverden een grote variatie op. Twee countrynummers en een springerige popsong terzijde, zou de rest het evoluerende geluid van de [[rock and roll]] definiëren: ''Blue Suede Shoes'' - volgens criticus Robert Hilburn Robert Hilburn 'in bijna elk opzicht een verbetering van Perkins' versie'<ref>Origineel citaat: "an improvement over Perkins' in almost every way"</ref> en drie R&B-nummers die al enige tijd deel uitmaakten van Presleys podiumrepertoire, covers van [[Little Richard]], [[Ray Charles]] en [[The Drifters]]. Zoals Hilburn schreef, deze 'waren de meest onthullende van allemaal. In tegenstelling tot veel blanke artiesten (...) die de ruwe randjes van de originele R&B versies uit de jaren '50 gladstreken, gaf Presley er een nieuwe vorm aan. Niet alleen injecteerde hij de songs met zijn eigen vocale persoonlijkheid, maar verving ook in alle drie de gevallen de piano door de gitaar als leadinstrument.'<ref>Hilburn (2005). Origineel citaat: "were the most revealing of all. Unlike many white artists ... who watered down the gritty edges of the original R&B versions of songs in the '50s, Presley reshaped them. He not only injected the tunes with his own vocal character but also made guitar, not piano, the lead instrument in all three cases."</ref> Het werd het eerste rock-and-roll album dat de top van de ''Billboard''-lijst haalde, en hield die positie tien weken vast.<ref>Stanley en Coffey (1998), p. 30.</ref> Hoewel Presley geen vernieuwende gitarist was als Moore of contemporaine zwarte rockers [[Bo Diddley]] en [[Chuck Berry]], houdt cultureel historicus Gilbert B. Rodman vol dat de coverfoto van het album, 'van Elvis die ''met een gitaar in zijn handen'' de tijd van zijn leven op het podium heeft een cruciale rol speelde in het positioneren van de gitaar (...) als het instrument dat het best de stijl en geest van deze nieuwe muziek vatte.'<ref>Rodman (1996), p. 28. Origineel citaat: "of Elvis having the time of his life on stage ''with a guitar in his hands'' played a crucial role in positioning the guitar ... as the instrument that best captured the style and spirit of this new music."</ref>
====''Milton Berle Show'' en ''Hound Dog''====
Op 3 april vond de eerste van twee optredens in ''[[Milton Berle|Milton Berle Show]]'' van NBC plaats. Presleys optreden, op het dek van de USS ''Hancock'' in [[San Diego]], veroorzaakte gejuich en gegil uit het publiek van matrozen en hun dates.<ref>Guralnick (1994), p. 262-263.</ref> Enkele dagen later beleefden Presley and zijn band een benauwd avontuur toen ze voor een opnamesessie naar Nashville vlogen en een van de motoren het begaf, zodat het vliegtuig bijna neerstortte in Arkansas.<ref>Guralnick (1994), p. 267.</ref> Twaalf weken na de releasedatum werd ''Heartbreak Hotel'' Presleys eerste nummer één hit op de pop-lijst. Tegen het einde van april begon Presley een residentie van twee weken in het [[New Frontier Hotel and Casino]] aan de [[Las Vegas Strip]]. De shows werden slecht ontvangen door de conservatiev, middelbare hotelgasten - 'als een kan maïsalcohol op een champagneparty', schreef een criticus in [[Newsweek]].<ref>Guralnick (1994), p. 274. Origineel citaat: "like a jug of corn liquor at a champagne party"</ref> Tijdens de duur van zijn Vegascontract tekende Presley, die serieuze acteerambities koesterde, een contract van zeven jaar met [[Paramount Pictures]].<ref>Victor (2008), p. 315.</ref> Halverwege mei begon hij een tournee door het Midwesten waarbij hij 15 steden aandeed in even zoveel dagen.<ref>Guralnick en Jorgensen (1999), p. 72-73.</ref> In Vegas had hij verschillende optredens van Freddie Bell and the Bellboys bijgewoond en was getroffen door hun cover van ''Hound Dog'', in 1953 een hit van blueszangeres Big Mama Thornton geschreven door het songschrijversduo [[Jerry Leiber & Mike Stoller]]. Het werd zijn nieuwe slotnummer.<ref>Guralnick (1994), p. 273, 284.</ref> Na een show in [[La Crosse (Wisconsin)|La Crosse]] werd een urgente boodschap op briefpapier van het lokale katholieke dagblad naar [[Federal Bureau of Investigation|FBI]]-directeur [[J. Edgar Hoover]] gestuurd. De brief waarschuwde dat 'Presley beslist een gevaar vormt voor de veiligheid van de Verenigde Staten. (...) Zijn handelingen en bewegingen zijn van dien aard dat ze de seksuele passie van de tienerjeugd gaande maken. (...) Na zijn optreden probeerden meer dan duizend tieners door te dringen tot Presleys kamer in het auditorium. (...) Aanwijzingen voor de schade die Presley zojuist in La Crosse aanrichtte waren twee schoolmeisjes (..) op wier buik en dijen Presleys handtekening stond.'<ref>Fensch (2001), p. 14-18. Origineel citaat: "Presley is a definite danger to the security of the United States. ... [His] actions and motions were such as to rouse the sexual passions of teenaged youth. ... After the show, more than 1,000 teenagers tried to gang into Presley's room at the auditorium. ... Indications of the harm Presley did just in La Crosse were the two high school girls ... whose abdomen and thigh had Presley's autograph."</ref>
De tweede verschijning op de ''Milton Berle Show'' was op 5 juni in de NBC-studio in Hollywood, middenin een volgende hectische tournee. Berle overtuigde de zanger ervan zijn gitaar backstage te laten met het advies: 'Let jezelf zien, jongen.'<ref>Burke en Griffin (2006), p. 52. Origineel citaat: "Let 'em see you, son."</ref> Tijdens het optreden stopte Presley met een armzwaai abrupt een uptempo uitvoering van ''Hound Dog'' en ging over in een langzame, schokkerig pulserende versie, geaccentueerd met energieke, overdreven lichaamsbewegingen.<ref>Burke en Griffin (2006), p. 52.</ref> Presleys roterende bewegingen brachten een storm van controverse teweeg.<ref>Jorgensen (1998), p. 49.</ref> Dagbladcritici waren woedend: [[Jack Gould]] van ''[[The New York Times]]'' schreef: 'De heer Presley beschikt niet merkbaar over zangcapaciteiten (...) zijn frasering, als het al zo genoemd mag worden, bestaat uit de stereotiepe variaties die normaal gepaard aan met de aria's die een beginner in bad ten gehore brengt. (...) Zijn enige specialiteit is een prominente lichaamsbeweging (...) die vooral wordt geassocieerd met het repertoire van blonde seksbommen op een burleske catwalk.'<ref>Gould (1956). Origineel citaat: "Mr. Presley has no discernible singing ability. ... His phrasing, if it can be called that, consists of the stereotyped variations that go with a beginner's aria in a bathtub. ... His one specialty is an accented movement of the body ... primarily identified with the repertoire of the blond bombshells of the burlesque runway."</ref> Ben Gross van de ''[[New York Daily News]]'' was van mening dat populaire muziek 'zijn laagste diepten heeft bereikt met de "grom en kruis" manieren van een zekere Elvis Presley (...) Elvis, die zijn pelvis ronddraait (...) gaf een demonstratie die suggestief en vulgair was, gekleurd met een dierlijkheid die voorbehouden behoort te zijn aan louche nachtclubs en bordelen.'<ref>Guralnick en Jorgensen (1999), p. 73. Origineel citaat: "has reached its lowest depths in the 'grunt and groin' antics of one Elvis Presley. ... Elvis, who rotates his pelvis ... gave an exhibition that was suggestive and vulgar, tinged with the kind of animalism that should be confined to dives and bordellos".</ref> [[Ed Sullivan]], presentator van de populairste amusementsprogramma van de VS, verklaarde dat hem 'ongeschikt kijkmateriaal voor gezinnen'.<ref>Marcus (2006). Origineel citaat: "unfit for family viewing".</ref> Presley was er niet blij mee dat hij "Elvis the Pelvis" genoemd werd, 'een van de meest kinderachtige uitdrukkingen die ik ooit van een volwassene heb gehoord.'<ref>Marsh (1982), p. 100. Origineel citaat: "one of the most childish expressions I ever heard, comin' from an adult."</ref>
====''Steve Allen Show'' en eerste optreden bij Sullivan ====
De Berle shows haalden zulke hoge kijkcijfers dat Presley werd geboekt om op 1 juli te verschijnen in NBC's ''The Steve Allen Show'' te New York. Allen, zelf geen fan van rock and roll, introduceerde een 'nieuwe Elvis' voor met een witte [[vlinderdas|vlinderstrik]] en zwarte jaspanden. Een kleine minuut zong Presley ''Hound Dog'' tegen een met hoge hoed en vlinderstrik getooide [[basset hound]]. In de woorden van televisiehistoricus Jake Austen, 'Allen vond Presley talentloos en absurd (...) [hij] zette de zaak zo op dat Presley berouw zou tonen'.<ref>Austen (2005), p. 13. Origineel citaat: "Allen thought Presley was talentless and absurd ... [he] set things up so that Presley would show his contrition".</ref> Zelf schreef Allen later dat hij Presleys 'vreemde, lange plattelandsjongen-charisma, zijn moeilijk te beschrijven schattigheid en zijn charmante eccentriciteit intrigerend' vond en de zanger gewoon inpaste in het gebruikelijke 'komedieweefsel' van zijn programma.<ref>Allen (1992), p. 270. Origineel citaat: "strange, gangly, country-boy charisma, his hard-to-define cuteness, and his charming eccentricity intriguing" en "comedy fabric".</ref> Vlak voor de laatste repetitie voor de show zei Presley tegen een verslaggever, 'Ik houd me in in dit programma. Ik wil voorkomen dat mensen mij niet mogen. Ik denk dat TV belangrijk is dus ik doe mee, maar ik kan hier niet dezelfde show geven als op het podium.'<ref>Rock 'N Roll Stars (1956). Origineel citaat: "I'm holding down on this show. I don't want to do anything to make people dislike me. I think TV is important so I'm going to go along, but I won't be able to give the kind of show I do in a personal appearance."</ref> Presley zou later aan de Allen show refereren als het belachelijkste optreden uit zijn loopbaan.<ref>Keogh (2004), p. 73.</ref> Later die avond verscheen hij in ''Hy Gardner Calling'', een populaire lokale TV show. Op de vraag of hij iets had geleerd van alle kritiek die over hem heen was neergedaald, antwoordde Presley: 'Nee, dat heb ik niet, ik heb niet het gevoel dat ik iets verkeerds doe. (...) Ik zie niet in hoe welke muzieksoort dan ook een slechte invloed op mensen zou kunnen hebben, want het is slechts muziek. (...) Ik bedoel, hoe zou rock 'n' roll nou mensen tegen hun ouders kunnen opzetten?'<ref>Guralnick en Jorgenson (1999), p. 73. Origineel citaat: "No, I haven't, I don't feel like I'm doing anything wrong. ... I don't see how any type of music would have any bad influence on people when it's only music. ... I mean, how would rock 'n' roll music make anyone rebel against their parents?"</ref>
De volgende dag nam Presley ''Hound Dog'' op, samen met ''Any Way You Want Me (That's How I Will Be)'' en ''Don't Be Cruel''. The Jordanaires verzorgden de harmoniezang, net als in ''The Steve Allen Show''; tot ver in de jaren 1960 zouden ze met Presley werken. Enkele dage daarna gaf de zanger een openluchtconcert in Memphis waar hij verklaarde, 'Weten jullie, die mensen in New York kunnen mij niet veranderen. Vanavond zal ik jullie laten zien hoe de echte Elvis is.'<ref>Jorgensen (1998), p. 51. Origineel citaat: "You know, those people in New York are not gonna change me none. I'm gonna show you what the real Elvis is like tonight."</ref> In augustus beval een rechter in [[Jacksonville, Florida]] Presley om zijn podiumact in te tomen. Het gehele volgende optreden hield hij zich voornamelijk bewegingloos, maar bespotte wel het bevel door zijn pink suggestief heen en weer te bewegen.<ref>Guralnick en Jorgensen (1999), p. 80-81.</ref> De single die ''Don't Be Cruel'' paarde aan ''Hound Dog'' beheerste 11 weken de toppen van de hitlijsten - een mijlpaal die pas 36 jaar later zou worden gepasseerd.<ref>Whitburn (1993), p. 5.</ref> De sessies voor Presleys tweede album vonden in de eerste week van september plaats in Hollywood. Leiber en Stoller, de schrijvers van ''Hound Dog'', droegen de ballad ''Love Me'' bij.<ref>Jorgensen (1998), p. 60-65.</ref>
Allen had met Presley in de show voor het eerst de kijkcijfers van CBS' ''[[The Ed Sullivan Show|Ed Sullivan Show]]'' verslagen. Ondanks zijn oordeel uit juni, boekte Sullivan de zanger voor drie optredens tegen een niet eerder vertoond bedrag van $50,000.<ref>Austen (2005), p. 16.</ref> De eerste was op 9 september 1956 en werd bekeken door ongeveer 60 miljoen kijkers - een record van 82.6 procent van het televisiepubliek.<ref>Edgerton (2007), p. 187.</ref> Als vervanger van de van een auto-ongeluk herstellende Sullivan presenteerde acteur [[Charles Laughton]] de show.<ref>Marcus (2006).</ref> Die avond verscheen Presley in twee segmenten vanuit CBS Television City in Los Angeles. De legende wil dat Presley alleen van boven zijn middel gefilmd werd. Bij het samen met zijn producer bekijken van fragmenten uit de Allen en Berle shows, had Sullivan verkondigd dat Presley 'onder het kruis van zijn broek een soort attribuut heeft hangen, zodat je de contouren van zijn jongeheer kon zien als hij zijn benen heen en weer bewoog (...) Volgens mij is het een colaflesje (...) We kunnen dit echt niet hebben op een zondagavond. Dit is een familieprogramma!'<ref>Brown en Broeske (1997), p. 93. Origineel citaat: "got some kind of device hanging down below the crotch of his pants–so when he moves his legs back and forth you can see the outline of his cock. ... I think it's a Coke bottle. ... We just can't have this on a Sunday night. This is a family show!"</ref> In het openbaar zei Sullivan tegen ''TV Guide'': 'Wat zijn roterende bewegingen betreft, dat kan allemaal worden beheerst met camerashots.'<ref>Austen (2005), p. 16. Origineel citaat: "As for his gyrations, the whole thing can be controlled with camera shots."</ref> In werkelijkheid werd Presley in de eerste en tweede shows van hoofd tot voeten getoond. Hoewel het camerawerk tijdens zijn debuut relatief discreet was gehouden, met closeups die zijn benen uit beeld hielden als hij danste, reageerde het studiopubliek op de gebruikelijke manier: gillend.<ref>Guralnick (1994), p. 338.</ref><ref>Gibson (2005).</ref> Presleys uitvoering van zijn aanstaande single, de ballad ''Love Me Tender'', resulteerde in een recordbrekende miljoen voorbestellingen.<ref>Victor (2008), p. 439.</ref> Meer dan enig ander evenement was het deze eerste verschijning in ''The Ed Sullivan Show'' dat van Presley een nationale celebrity van nauwelijks eerder geziene proporties maakte.<ref>Marcus (2006).</ref>
Presleys opgang naar roem ging gepaard met een culturele verschuiving die hij zowel mede-inspireerde als symboliseerde. Met het ontsteken van de 'grootste pop rage sinds [[Glenn Miller]] en [[Frank Sinatra]] (...) bracht Presley rock 'n' roll in de mainstream van de massacultuur', schrift historicus Marty Jezer. 'Presley bepaalt het artistieke tempo en andere artiesten volgen. (...) Meer dan wie dan ook gaf Presley jongeren een geloof in zichzelf als een aparte en op een of andere manier verenigde generatie - de eerste in Amerika die de kracht van een integrale jongerencultuur voelde.'<ref>Jezer (1982), p. 281. Origineel citaat: "biggest pop craze since [[Glenn Miller]] and [[Frank Sinatra]] ... Presley brought rock'n'roll into the mainstream of popular culture" en "As Presley set the artistic pace, other artists followed. ... Presley, more than anyone else, gave the young a belief in themselves as a distinct and somehow unified generation—the first in America ever to feel the power of an integrated youth culture."</ref>
====Uitzinnige menigten en filmdebuut====
De publieksrespons bij Presleys optredens werd steeds verhitter. Moore herinnerde zich: 'Als hij begon met "You ain't nothin' but a Hound Dog" gingen ze stuk. Ze reageerden altijd op dezelfde manier. Elke keer was er tumult.'<ref>"He'd start out, 'You ain't nothin' but a Hound Dog,' and they'd just go to pieces. They'd always react the same way. There'd be a riot every time." Moore en Dickerson (1997), p. 175.</ref> Bij de twee concerten die hij in september gaf op de Mississippi-Alabama Fair and Dairy Show, werden om problemen met de menigte te voorkomen 50 man van de [[National Guard]] toegevoegd aan de politiebeveiliging.<ref>Guralnick (1994), p. 343.</ref> In oktober werd Presleys ''Elvis'' getitelde tweede album uitgebracht en steeg snel naar nummer 1. Toen rockcriticus Dave Marsh de balans opmaakte van de muzikale en culturele impact van Presleys opnamen vanaf "That's All Right" tot en met ''Elvis'', schreef hij dat 'deze platen, meer dan welke dan ook, bevatten de kiem van wat rock & roll was, was geweest en en, voor zover te voorzien was, hoogstwaarschijnlijk zou gaan worden'.<ref>"these records, more than any others, contain the seeds of what rock & roll was, has been and most likely what it may foreseeably become." Marsh (1980), p. 395.</ref>
Presley keerde op 28 oktober terug naar de Sullivan show op haar hoofdstudio in New York, deze keer gepresenteerd door de naamgever. Na het optreden werden afbeeldingen van hem door menigten in Nashville en St. Louis ritueel verbrand.<ref>Marcus (2006).</ref> Op 21 november ging zijn eerste speelfilm, ''[[Love Me Tender (film)|Love Me Tender]]'', in première. Hoewel hij niet bovenaan het affiche stond, werd de aanvankelijke titel van de film, ''The Reno Brothers'', veranderd om te kapitaliseren op zijn laatste nummer-1 hit: ''Love Me Tender'' was eerder die maand bovenaan de hitlijsten gekomen. Om nog meer van Presleys populariteit te profiteren, werden aan de oorspronkelijke strikte acteursrol vier muzieknummers toegevoegd. Hoewel de critici de film kraakten, deed hij het goed bij de bioscoopbezoekers.<ref>Victor (2008), p. 315.</ref>
Op 4 december kwam Presley bij Sun Records langs, waar Carl Perkins en [[Jerry Lee Lewis]] aan het opnemen waren en [[Jam session|jamde]] met hen. Hoewel Phillips niet langer het recht had om materiaal van Presley uit te brengen, zorgde hij ervoor dat de sessie op tape stond. Het resultaat werd legendarisch als ''[[The Million Dollar Quartet]]'' - lang werd aangenomen dat ook [[Johnny Cash]] meespeelde, maar Cash was op Phillips' uitnodiging alleen kort aanwezig voor een fotomoment.<ref>Jorgensen (1998), p. 71.</ref> Het jaar eindigde met een verhaal op de voorpagina van ''[[The Wall Street Journal]]'' dat meldde dat de opbrengst van Presley merchandise $22 million was, bovenop de platenverkoop<ref>Palladino (1996), p. 131.</ref> en ''Billboard'' verklaarde dat hij met meer nummers in de top 100 had gestaan dan enig andere artiest sinds het begin van de hitlijst.<ref>Stanley en Coffey (1998), p. 37.</ref> Tijdens zijn eerste volle kalenderjaar bij RCA, een van de grootste maatschappijen in de muziekindustrie, was Presley verantwoordelijk voor meer dan 50 procent van de singleverkoop van het label.<ref>Victor (2008), p. 439.</ref>
====Samenwerking met Leiber en Stoller en oproep voor militaire dienst====
Op 6 januari 1957 trad Presley voor de derde en laatste maal op in de ''Ed Sullivan Show'' - nu inderdaad slechts vanaf zijn middel getoond. Sommige commentatoren claimen dat Parker een indruk van censuur in scène zette om publiciteit te genereren.<ref>Gibson (2005), Clayton en Heard (2003), p. 117-118.</ref> Hoe dan ook, zoals criticus [[Greil Marcus]] zegt, Presley 'bond niet in. De gewoontjes aandoende kleding die hij voor de eerste twee shows had gedragen achter zich latend, kwam hij het podium op in het extravagante kostuum van een pasja, zo niet een haremmeisje. Van de oogmake-up, het in zijn gezicht vallende haar, de overweldigende seksuele stand van zijn mond speelde hij met alle remmen los [[Rudolph Valentino]] in ''The Sheik''.'<ref>"did not tie himself down. Leaving behind the bland clothes he had worn on the first two shows, he stepped out in the outlandish costume of a pasha, if not a harem girl. From the make-up over his eyes, the hair falling in his face, the overwhelmingly sexual cast of his mouth, he was playing [[Rudolph Valentino]] in ''The Sheik'', with all stops out." Marcus (2006).</ref> Ter afsluiting liet hij zijn variatiebreedte zien door, in weerwil van Sullivans wensen, de tedere zwarte spiritual ''Peace in the Valley'' te zingen. Aan het einde van de show noemde Sullivan Presley 'een echte fatsoenlijke, fijne knul.'<ref>"a real decent, fine boy". Keogh (2004), p. 90</ref>
Twee dagen later kondigde de indelingsraad van Memphis aan dat Presley zou worden geclassificeerd als 1-A en waarschijnlijk datzelfde jaar zou worden opgeroepen voor de vervulling van zijn militaire dienstplicht.<ref>Guralnick en Jorgensen (1999), p. 95.</ref>
[[File:Elvis Presley and Judy Tyler in Jailhouse Rock trailer.jpg|alt=Elvis embraces Judy Tyler|thumb|Presley en co-ster [[Judy Tyler]] in de trailer van ''[[Jailhouse Rock (film)|Jailhouse Rock]]'', uitgebracht op 17 oktober 1957]]
Elk van de drie Presley singles die in de eerste helft van 1957 werden uitgebracht bereikte de eerste plaats: ''Too Much'', ''All Shook Up'' en ''(Let Me Be Your) Teddy Bear''. Hij was al een internationale ster en had zelfs fans waar zijn muziek niet officieel werd uitgebracht. Met de kop 'Platen van Presley een rage in de Sovjet Unie' rapporteerde de ''The New York Times'' dat zijn muziek op persingen van afgeschreven röntgenplaten voor hoge prijzen verkocht werden in Leningrad.<ref>"Presley Records a Craze in Soviet". Salisbury (1957), p. 4.</ref> Tussen film- en plaatopnamen door vond de zanger ook tijd om voor zijn ouders een zichzelf een landhuis met achttien kamers (13 km) ten zuiden van het centrum van Memphis aan te schaffen: [[Graceland]].<ref>Guralnick (1994), p. 395–397.</ref> het album ''Loving You]]'', de soundtrack van zijn tweede film ''[[Loving You (film)|Loving You]]'', was in juli uitgeebracht en werd Presleys derde achtereenvolgende album dat op nummer 1 kwam. De titelsong was geschreven door Leiber en Stoller, die vervolgens werden vastgelegd om vier van de zes songs te leveren die werden opgenomen tijdens de sessies voor ''[[Jailhouse Rock (film)|Jailhouse Rock]]'', Presleys volgende film. Het songschrijversteam produceerde feitelijk de sessies voor ''Jailhouse'' en ontwikkelden een nauwe werkrelatie met Presley, die hen als zijn 'talisman' ging beschouwen.<ref>"good-luck charm". Guralnick (1994), p. 406–08, 452.</ref>
Presley ondernam dat jaar drie korte tournees en bleef een uitzinnige publieksrespons krijgen.<ref>Guralnick (1994), p. 399–402, 428–430, 437–440.</ref> Een krant in Detroit suggereerde dat 'het probleem van naar Elvis Presley gaan is dat je kans maakt gedood te worden.'<ref>"the trouble with going to see Elvis Presley is that you're liable to get killed." Guralnick (1994), p. 400.</ref> Studenten van [[Villanova University|Villanova]] bekogelden hem met eieren in Philadelphia,<ref>Guralnick (1994), p. 400</ref> en in Vancouver werd het podium vernield toen na de show opstootjes onder het publiek ontstonden.<ref>Guralnick (1994), p. 430</ref> Frank Sinatra, in de jaren 1940 fameus inspirator van het flauwvallen van tienermeisjes, veroordeelde het nieuwe muziekfenomeen. In een tijdschriftartikel keurde hij rock and roll af als 'barbaars, lelijk, degeneratief, kwaadaardig (...) Het moedigt bij jonge mensen bijna uitsluitend negatieve en destructieve reacties aan. Het ruikt onoprecht en nep. Het wordt vooral gezongen, gespeeld en geschreven door stompzinnige idioten. (...) Dit ranzig ruikende seksueel stimuleringsmiddel betreur ik.'</ref> "brutal, ugly, degenerate, vicious. ... It fosters almost totally negative and destructive reactions in young people. It smells phoney and false. It is sung, played and written, for the most part, by cretinous goons. ... This rancid-smelling aphrodisiac I deplore." Turner (2004), p. 104</ref> Om een reactie gevraagd, zei Presley: 'Ik bewonder de man. Hij heeft het recht te zeggen wat hij wil. Hij is een enorm succes en een knap acteur, maar ik denk dat hij dit niet had moeten zeggen. (...) Dit is net zo goed een trend als waar hij mee te maken had toen hij jaren geleden begon.'<ref>"I admire the man. He has a right to say what he wants to say. He is a great success and a fine actor, but I think he shouldn't have said it. ... This is a trend, just the same as he faced when he started years ago."Guralnick (1994), p. 437</ref>
Leiber and Stoller waren opnieuw in de studio voor de opnamen van ''[[Elvis' Christmas Album]]''. Tegen het einde van de sessie schreven zij op Presleys verzoek ter plekke een nummer: "Santa Claus Is Back In Town", een met toespelingen geladen blues.<ref>Guralnick (1994), p. 431.</ref> De seizoensrelease rekte Presleys keten van nummer 1 albums op naar vier en zou uiteindelijk het bestverkochte Kerstalbum aller tijden worden.<ref>Freierman (2008).</ref><ref>Grein (2008).</ref> Moore en Black, die slechts becheiden weeksalarissen genoten en niet meedeelden in Presleys massieve financiële succes, zegden na de sessies op. Hoewel ze enkele weken later werden teruggehaald op een dagelijkse basis, was het duidelijk dat ze al enige tijd geen deel meer hadden uitgemaakt van Presleys kliek.<ref>Guralnick (1994), p. 431–435.</ref> Op 20 december ontving Presley zijn oproep voor militaire dienst. Hem werd uitstel verleend voor het afmaken van de komende film ''[[King Creole]]'', waarin reeds $350,000 was geïnvesteerd door Paramount en producer [[Hal Wallis]]. Enkele weken in het nieuwe jaar werd ''Don't'', een nieuw nummer van Leiber en Stoller, Presleys tiende nummer-één hit, slechts 21 maanden nadat "Heartbreak Hotel" hem voor het eerst naar de top had gebracht. Half januari werden de opnamesessies voor de soundtrack van [[King Creole#Soundtrack|''King Creole'' soundtrack]] in Hollywood gehouden. Leiber en Stoller leverden drie liedjes en waren wederom bij de hand, maar het zou de laatste keer zijn dat ze nauw met Presley samenwerkten.<ref>Guralnick (1994), p. 448–449.</ref> Een studio sessie op 1 februari markeerde een ander einde: het was de laatste gelegenheid dat Black met Presley werkte. Hij stierf in 1965.<ref>Colin Larkin, [http://books.google.com/books?id=_NNmFiUnSmUC ''The Encyclopedia of Popular Music''.] Omnibus Press, 2011, p. 2006.</ref>
===Militaire dienst en overlijden van moeder (1958–60)===
Op 24 maart werd Presley in het U.S. Army opgenomen als gewoon soldaat in [[Fort Chaffee]], vlakbij [[Fort Smith (Arkansas)]] in Arkansas. Zijn aankomst was een grote mediagebeurtenis. Honderden mensen kwamen op Presley af toen hij uit de bus stapte; fotografen vergezelden hem in het fort.<ref>Guralnick (1994), p. 461–474.</ref> Presley kondigde aan dat hij uitkeek naar zijn militaire tijd en zei dat hij niet anders dan een ander behandeld wenste te worden: 'Het leger kan met mij alles doen wat ze willen.'<ref>"The Army can do anything it wants with me." Victor (2008), p. 27</ref>
Kort nadat Presley begonnen was met zijn basistraining in [[Fort Hood]], Texas, kreeg hij bezoek van Eddie Fadal, een zakenman die hij tijdens een tour had ontmoet. Volgens Fadal was Presley ervan overtuigd geraakt dat zijn carrière afgelopen was: 'Daarvan was hij vast overtuigd.'<ref>"He firmly believed that." Guralnick (1994), p. 466–467</ref> Maar toen nam Presley begin juni tijdens een verlof van twee weken vijf nummers op in Nashville.<ref>Flynn, Keith, [http://www.keithflynn.com/recording-sessions/50_index.html 'Recording Sessions 1950s'], ''Keith Flynn's Elvis Presley Pages''</ref> Begin augustus werd bij zijn moeder hepatitis gediagnosticeerd en haar toestand ging snel achteruit. Presley werd een noodverlof toegestaan om haar te bezoeken en hij kwam op 12 augustus in Memphis aan. Twee dagen later overleed ze aan hartfalen, 46 jaar oud. Presley was gebroken:<ref>Guralnick (1994), p. 474–480</ref> hun relatie was altijd extreem hecht gebleven - zelfs in zijn volwassenheid gebruikten ze nog babytaal tegen elkaar en Presley sprak haar aan met koosnaampjes.<ref>Guralnick (1994), p. 13.</ref>
Na zijn training voegde Presley zich op 1 oktober bij de ''3rd Armored Division'' te [[Friedberg (Hessen)|Friedberg]] in [[Duitsland]].<ref>Ponce de Leon (2007), p. 115.</ref> Nadat een sergeant hem op manoeuvre kennis liet maken met amphetamines werd hij 'praktisch evangelisch over de voordelen daarvan' - niet alleen vanwege de energie, maar ook voor de 'kracht' en het gewichtsverlies - en veel van zijn vrienden in de eenheid deden zich er mede aan tegoed.<ref>"practically evangelical about their benefits"; "strength". Guralnick (1999), p. 21.</ref> Het leger leerde Presley ook kennismaken met karate, dat hij serieus beoefende en later in zijn optredens inpaste.<ref>Guralnick (1999), p. 47, 49, 55, 60, 73.</ref> Medesoldaten hebben getuigd van Presleys wens om ondanks zijn roem gezien te worden als een geschikte, normale soldaat, en van zijn vrijgevigheid. Hij schonk zijn legersalaris aan liefdadigheid, kocht televisietoestellen voor de basis en een extra set legerkleding voor iedereen in zijn eenheid.<ref>Clayton en Heard (2003), p. 160.</ref>
[[File:Presley & Mahendra (1).jpg|thumb|Presley met koning [[Mahendra]] en koningin Ratna van [[Nepal]] in Los Angeles, 1960.]]
In Friedberg ontmoette Presley de veertien jaar oude [[Priscilla Presley|Priscilla Beaulieu]]. Uiteindelijk zouden ze trouwen na een verkering van zeveneneenhalf jaar.<ref>Victor (2008), p. 415.</ref> In haar autobiografie zegt Priscilla dat ondanks zorgen dat het zijn carrière zou ruïneren, Parker Presley ervan overtuigde dat hij, om respect bij de bevolking af te dwingen, zijn land als een normaal soldaat moest dienen en niet bij de Speciale Dienst, waar hij de gelegenheid zou krijgen om op te treden en in contact met het publiek te blijven.<ref>Presley (1985), p. 40.</ref> Verslagen in de media echoden Presleys zorgen over zijn loopbaan, maar RCA producer [[Stephen H. Sholes|Steve Sholes]] en [[Freddy Bienstock]] van Hill and Range hadden de overbrugging van zijn hiaat van twee jaar zorgvuldig voorbereid. Gewapend met een aanzienlijke hoeveelheid onuitgebracht materiaal hielden ze een regelmatige stroom van succesvolle releases gaande.<ref>Jorgensen (1998), p. 107.</ref> Tussen zijn indiensttreding en ontslag had Presley tien top 40 hits, waaronder in 1958 ''Wear My Ring Around Your Neck'', de bestseller ''Hard Headed Woman'' en ''One Night'', en in 1959 ''(Now and Then There's) A Fool Such as I'' en de nummer-één ''A Big Hunk o' Love''.<ref>Whitburn (2004), p. 501.</ref> In deze periode genereerde RCA ook vier albums met het compileren van oud materiaal, waarvan ''Elvis' Golden Records'' uit 1958 het succesvolst was en de derde plaats op de albumlijst haalde.<ref>Marcus (1982), p. 278.</ref>
===Concentratie op films (1960–67)===
====''Elvis Is Back''====
Op 2 maart 1960 keerde Presley terug naar de VS en kreeg op 5 maart eervol ontslag met de rang van sergeant.<ref>Slaughter en Nixon (2004), p. 54.</ref> De trein die hem van [[New Jersey]] naar Tennessee bracht werd de hele weg bestormd door een menigte en Presley werd verzocht om zich te laten zien op haltes die in het schema waren opgenomen teneinde zijn fans een plezier te doen.<ref>Matthew-Walker (1979), p. 19.</ref> Laat op de avond van 20 maart arriveerde hij bij de studio van RCA te Nashville om tracks op te nemen voor een nieuw album en de single ''Stuck on You'', die met spoed werd uitgebracht en snel een nummer-één hit werd.<ref>Slaughter en Nixon (2004), p. 57.</ref> Twee weken later leverde een andere sessie te Nashville een paar ballads op dat tot zijn bestverkopende singles zou gaan behoren, ''It's Now or Never'' en ''Are You Lonesome Tonight?'', en de rest van ''Elvis Is Back!'' Het album bevat enkele nummers die Greil Marcus omschreef als verzadigd van [[Chicago blues]]: 'dreiging, gedreven door Presleys eigen supergoed opgenomen akoestische gitaar, briljant spel van Scotty Moore, en demonisch saxofoonwerk van Boots Randolph. Elvis' zang was niet sexy, die was pornografisch.'<ref>"menace, driven by Presley's own super-miked acoustic guitar, brilliant playing by Scotty Moore, and demonic sax work from [[Boots Randolph]]. Elvis's singing wasn't sexy, it was pornographic." Marcus (1982), p. 279–280.</ref> Het album als geheel 'onthulde de visie van een zanger die alles kon zijn', in de woorden van historicus John Robertson: 'een flirterig tieneridool met een hart van goud; een verleidelijke, gevaarlijke minnaar; een emotionele blueszanger; een verfijnde nachtclubentertainer; een rauwe rocker'.<ref>"conjured up the vision of a performer who could be all things", in the words of music historian John Robertson: "a flirtatious teenage idol with a heart of gold; a tempestuous, dangerous lover; a gutbucket blues singer; a sophisticated nightclub entertainer; [a] raucous rocker". Robertson (2004), p. 50.</ref>
Op 12 mei keerde Presley terug op de televisie als gast op ''The Frank Sinatra Timex Special'' - ironisch voor beide sterren, gegeven Sinatra's nog vrij recente filering van rock and roll. De show, ook bekend als ''Welcome Home Elvis'', was eind maart opgenomen, de enige keer in het gehele jaar dat Presley voor een publiek optrad. Parker bedong een som van $125,000, ongehoord voor acht minuten zingen. De uitzending trok een enorm aantal kijkers.<ref>Guralnick (1999), p. 44, 62–63.</ref>
In oktober was ''G.I. Blues'', de soundtrack van Presleys eerste film sinds zijn terugkeer, een nummer-één album. Zijn eerste LP met religious materiaal, ''His Hand in Mine'', volgde twee maanden later. Het album bereikte in de VS nummer 13 op de popalbumlijst en in Groot-Britannië nummer 3, opmerkelijke cijfers voor een gospel album. In february 1961 gaf Presley twee concerten ten behoeve van een benefietevenement in Memphis waarmee 24 plaatselijke liefdadigheidsorganisaties gediend waren. Tijdens een lunch die aan het evenement voorafging presenteerde RCA hem met een plakkaat dat een wereldwijde verkoop van meer dan 75 miljoen platen certificeerde.<ref>Gordon (2005), p. 110, 114.</ref> Halverwege maart leverde een twaalf uur durende sessie in Nashville bijna Presleys gehele volgende studioalbum op, ''Something for Everybody''.<ref>Jorgensen (1998), p. 148.</ref> Zoals John Robertson het omschreef, waren de opnamen exemplarisch voor de Nashville sound, de beheerste, kosmopolitische stijl die countrymusic in de jaren 1960 definieerde. Vooruitwijzend naar veel van wat er gedurende het volgende halve decennium van Presley zelf zou komen, is het album album grotendeels 'een plezierige, ongevaarlijke pastiche van de muziek die ooit Elvis' geboorterecht was.'<ref>"a pleasant, unthreatening pastiche of the music that had once been Elvis's birthright." Robertson (2004), p. 52.</ref> Het zou zijn zesde nummer-één LP worden. Op 25 maart vond in [[Hawaii]] opnieuw een benefietconcert plaats, waarmee geld werd ingezameld voor een gedenkteken voor de [[aanval op Pearl Harbor]]. Het was Presleys laatste publieke optreden voor de komende zeven jaar.<ref>Gordon (2005), p. 110, 119.</ref>
====Verdwaald in Hollywood====
Parker had Presley gemanoeuvreerd in een druk werkschema van het maken van op een formule gebaseerde en van een bescheiden budget voorziene muzikale filmkomedies. Aanvankelijk stond Presley op het najagen van serieuze rollen, maar toen twee films met een wat dramatischer aard - ''Flaming Star'' (1960) en ''Wild in the Country'' (1961) - minder commercieel succes boekten, legde hij zich bij de formule neer. Ook onder de 27 films die hij in de jaren 1960 maakte waren nog enkele uitzonderingen op de formule.<ref>Ponce de Leon (2007), p. 133.</ref> Zijn films werden bijna universeel gekraakt; criticus Andrew Caine serveerde ze af als een 'tempel van slechte smaak'.<ref>"pantheon of bad taste". Caine (2005), p. 21.</ref> Nietteman waren ze vrijwel allemaal winstgevend. [[Hal Wallis]], producent van negen van deze films, verklaarde: 'Een Presley-film is de enige zekerheid die Hollywood kent'.<ref>"A Presley picture is the only sure thing in Hollywood." Fields (2007).</ref>
Vijftien van Presleys films uit de jaren zestig werden vergezeld door soundtrackalbums en nog eens vijf door soundtrack-[[extended play|EP]]s. De snelle productie- en releaseprogramma's van de films - geregeld speelde hij de hoofdrol in drie films per jaar - beïnvloedden zijn muziek. Volgens Jerry Leiber was de soundtrackformule al evident voordat Presley in het leger ging: 'drie ballads, een medium-tempo en een up-tempo lied en nog een blues boogie.'<ref>"three ballads, one medium-tempo [number], one up-tempo, and one break blues boogie". Guralnick (1994), p. 449.</ref> Naarmate het decennium vorderde, liep de kwaliteit van de soundtrackliedjes 'steeds sneller achteruit'.<ref>"progressively worse". Kirchberg en Hendrickx (1999), p. 67.</ref> [[Julie Parrish]], die speelde in ''[[Paradise, Hawaiian Style]]'' (1966), zegt dat hij veel van de voor zijn films gekozen nummers haatte.<ref>Lisanti (2000), p. 19, 136.</ref> Gordon Stoker van de Jordanaires beschrijft hoe Presley afstand nam van de microfoon in de studio: 'Het materiaal was zo slecht dat hij het gevoel had dat hij het niet kon zingen.'<ref>"The material was so bad that he felt like he couldn't sing it." Jorgensen (1998), p. 201.</ref> De meeste van de filmalbums bevatten een of twee songs van gerespecteerde schrijvers zoals het team [[Doc Pomus]] en [[Mort Shuman]]. Maar volgens biograaf Jerry Hopkins leek het over het algemeen alsof de nummers 'in opdracht [werden] geschreven door mannen die Elvis noch rock and roll ooit echt begrepen hadden.'<ref>"written on order by men who never really understood Elvis or rock and roll." Hopkins (2002), p. 32.</ref> Er is naar voren gebracht dat Presley de songs ongeacht hun niveau in het algemeen goed, met toewijding zong.<ref>Matthew-Walker (1979), p. 66</ref> Criticus Dave Marsh hoorde echter het tegenovergestelde: 'Presley probeert niet eens, wat waarschijnlijk de verstandigste benadering is in de confrontatie met materiaal zoals "No Room to Rumba in a Sports Car" en "Rock-a-Hula Baby"'.<ref>"Presley isn't trying, probably the wisest course in the face of material like 'No Room to Rumba in a Sports Car' and 'Rock-a-Hula Baby.'"Marsh (1980), p. 395.</ref>
In de eerste helft van het decennium bereikten drie van Presleys soundtrackalbums de eerste plaats op de poplijst en enkele van zijn populairste liedjes waren afkomstig van zijn films, zoals ''Can't Help Falling in Love'' (1961) en ''Return to Sender'' (1962). (''Viva Las Vegas'', de titeltrack van de film uit 1964, was een kleine hit als B-kantje en werd pas later echt populair.) Maar net als de artistieke werd ook de commerciële opbrengst steeds kleiner. Tijdens de periode van vijf jaar van 1964 tot en met 1968 scoorde Presley slechts een top-tien hit: ''Crying in the Chapel'' (1965), een gospel die al in 1960 opgenomen was. Wat niet-filmgerelateerde albums betreft, tussen juni 1962, toen ''Pot Luck'' werd uitgebracht, en november 1968, toen de soundtrack van de televisiespecial die zijn comeback inluidde verscheen, werd slechts een LP met nieuw materiaal van Presley uitgebracht: het gospelalbum ''How Great Thou Art'' (1967). Het leverde hem zijn eerste [[Grammy Award]] op, voor Best Sacred Performance. Zoals Marsh beschreef, was Presley 'waarschijnlijk de grootste blanke gospelzanger van zijn tijd [en] werkelijk de laatste rock and roll-artiest die van gospel een even belangrijke hoeksteen van zijn muzikale persoonlijkheid maakte als zijn seculiere liedjes.'<ref>"arguably the greatest white gospel singer of his time [and] really the last rock & roll artist to make gospel as vital a component of his musical personality as his secular songs." Marsh (2004), p. 650.</ref>
Kort voor Kerstmis 1966, meer dan zeven jaar na hun eerste kennismaking, deed Presley Priscilla Beaulieu een huwelijksaanzoek. Ze trouwden op 1 mei 1967, in een korte ceremonie in hun suite in het Aladdin Hotel in Las Vegas.<ref>Guralnick (1999), p. 261–63.</ref> De stroom formulefilms en soundtracks van de lopende band hield aan. Pas in oktober 1967, toen de verkoop van het soundtrackalbum ''Clambake'' een laagterecord vestigde voor een nieuw album van Presley, erkenden RCA executives dat er een probleem was. 'Tegen die tijd was de schade natuurlijk al aangericht', schreven historici Connie Kirchberg and Marc Hendrickx. 'Elvis werd door serieuze muziekliefhebbers als een belachelijke figuur beschouwd en door iedereen behalve zijn meest loyale fans als geweest.'<ref>"By then, of course, the damage had been done"; "Elvis was viewed as a joke by serious music lovers and a has-been to all but his most loyal fans." Kirchberg en Hendrickx (1999), p. 73.</ref>
===Comeback (1968–73)===
====''Elvis'': de '68 Comeback Special====
Op 1 februari 1968 werd Presleys enige kind [[Lisa Marie Presley|Lisa Marie]] geboren in een periode dat hij diep ongelukkig met zijn loopbaan geworden was.<ref>Guralnick (1999), p. 171</ref> Slechts twee van de acht singles die tussen januari 1967 en mei 1968 waren uitgebracht haalden de top 40, met nummer 28 als hoogste notering.<ref>Whitburn (2004), p. 502–503.</ref> Zijn te verschijnen soundtrackalbum ''Speedway'' zou ten onder gaan op nummer 82 op de hitlijst van ''Billboard''. Parker had zijn plannen al naar de televisie verschoven, waar Presley sinds de Sinatra Timex show uit 1960 niet op was verschenen. Hij onderhandelde een overeenkomst met NBC dat het netwerk verplichtte tot de financiering van een theaterrol en de uitzending van een Kerstspecial.<ref>Kubernick (2008), p. 4.</ref>
De special, eenvoudig ''Elvis'' getiteld, werd laat in juni opgenomen te [[Burbank (Los Angeles County, Californië)|Burbank]] in Californië en uitgezonden op 3 december 1968. De show, later bekend geworden als de '68 Comeback Special, bevatte zowel overvloedig gearrangeerde studioproducties als songs die met een band voor een klein studiopubliek werden uitgevoerd, Presleys eerste live optredens sinds 1961. De live segmenten toonden Presley gekleed in strak zwart leer, zingend en gitaarspelend in een uitgelaten stijl die veel herinnerde aan zijn vroege rock-and-roll dagen. [[Bill Belew]], de ontwerper van deze kledij, had er een [[Napoleon Bonaparte|Napoleonitaanse]] opstaande kraag aan meegegeven (Presley droeg gewoonlijk hoge kragen omdat hij geloofde dat zijn hals te lang leek), een ontwerpdetail waarvan hij later een handelsmerk zou maken met de kostuums die Presley in zijn latere jaren op het podium droeg. Regisseur en coproducent [[Steve Binder]] had hard gewerkt om de zenuwachtige zanger gerust te stellen en een show te produceren die ver af stond van het uur Kerstiedjes die Parker aanvankelijk had gepland.<ref>Guralnick (1999), p. 293, 296.</ref> De show werd het best bekeken programma van NBC dat seizoen en boeide 42 procent van het totale kijkerspubliek.<ref>Kubernick (2008), p. 26.</ref> [[Jon Landau]] van ''Eye'' magazine merkte op: 'Er is iets magisch aan het zien hoe een man die zichzelf kwijt was de weg naar huis terug vindt. Hij zong met het soort kracht dat mensen niet langer van rock 'n' roll zangers verwachten. Hij bewoog zijn lichaam met een gebrek aan pretentie en een moeiteloosheid die [[Jim Morrison]] groen van afgunst moet hebben gemaakt.'<ref>"There is something magical about watching a man who has lost himself find his way back home. He sang with the kind of power people no longer expect of rock 'n' roll singers. He moved his body with a lack of pretension and effort that must have made [[Jim Morrison]] green with envy."Hopkins (2007), p. 215.</ref> Dave Marsh noemt het optreden er een van 'emotionele grandeur en historische resonantie.'<ref>"emotional grandeur and historical resonance." Marsh (2004), p. 649.</ref> Een op 29 juni geschoten foto werd 'een van de bekendste foto's' van Presley nadat een aangepaste versie in juni 1969 op de cover van ''[[Rolling Stone]]'' verscheen.<ref>"one of the most famous images". Keogh (2004), p. 263.</ref>
In januari 1969 bereikte de speciaal voor de special geschreven single ''If I Can Dream'' nummer 12. Het soundtrackalbum kwam in de top tien. Volgens zijn vriend Jerry Schilling herinnerde de special Presley aan hetgeen 'hij jarenlang niet had kunnen doen, zelf de mensen selecteren, zelf kiezen welke songs en niet opgedragen krijgen wat er op een soundtrack moest staan. (...) Hij was uit de gevangenis'.<ref>"he had not been able to do for years, being able to choose the people; being able to choose what songs and not being told what had to be on the soundtrack. ... He was out of prison, man."Kubernick (2008), p. 26.</ref> Binder zei over Presleys reactie: 'Ik liet Elvis de show van zestig minuten zien en hij zei me in de viewingkamer, "Steve, dit is het geweldigste dat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Ik geef je mijn woord dat ik nooit meer een liedje zal zingen waar ik niet in geloof."'<ref>"I played Elvis the 60-minute show, and he told me in the screening room, 'Steve, it's the greatest thing I've ever done in my life. I give you my word I will never sing a song I don't believe in.'" Kubernick (2008), p. 26.</ref>
====''From Elvis In Memphis'' en het International Hotel====
Aangemoedigd door de ervaring met de Comeback Special, nam Presley in januari en februari 1969 enthousiast deel aan een produktieve reeks opnamesessies in de American Sound Studio te Memphis, die resulteerden in het geprezen ''From Elvis in Memphis'' dat in juni 1969 verscheen. Het was zijn eerste seculiere, non-soundtrack album uit een toegewijde periode in de studio sinds acht jaar. Vanaf deze sessies werd [[soul]] een centraal element in Presleys fusie van stijlen.<ref>Jorgensen (1998), p. 277.</ref> Zoals Dave Marsh beschreef, is het 'een meesterwerk waarin Presley onmiddellijk aansluit bij trends in de popmuziek die aan hem voorbij leken te zijn gegaan gedurende de filmjaren. Met waarachtige overtuiging zingt hij country, soul en rockers, een verbluffende prestatie.'<ref>"a masterpiece in which Presley immediately catches up with pop music trends that had seemed to pass him by during the movie years. He sings country songs, soul songs and rockers with real conviction, a stunning achievement." Marsh (1980), p. 396.</ref>
Presley stond op scherp om het regelmatig geven van live optredens te hernemen. Na het succes van de Comeback Special kwamen er vanuit de hele wereld voorstellen. Het [[London Palladium]] bood Parker $28,000 voor een engagement van een week. Hij antwoordde, 'Dat is prima voor mij, maar hoeveel kun je bieden voor Elvis?'<ref>"That's fine for me, now how much can you get for Elvis?" Gordon (2005), p. 146.</ref> In mei kondigde het gloednieuwe [[Las Vegas Hilton|International Hotel]] in Las Vegas, dat opschepte over de grootste showroom in de stad te beschikken, aan dat het Presley had geboekt voor 57 shows in vier weken, te beginnen op 31 juli. Moore, Fontana en de Jordanaires weigerden mee te doen, bang om het lucratieve sessiewerk dat ze in Nashville hadden kwijt te raken. Presley stelde nieuwe, eersteklas begeleiding samen, met gitarist [[James Burton]] als leider en onder meer twee gospel groepen, [[The Imperials]] en de [[Sweet Inspirations]].<ref>Jorgensen (1998), p. 283.</ref> Niettemnin was hij zenuwachtig: zijn enige eerdere Las Vegas engagement, in 1956, was een ongelukkige ervaring geweest en hij was die mislukking vergeten noch vergeven. Teneinde zijn benadering van optredens te herzien, bezocht Presley in Las Vegas hotel showrooms en lounges en kwam daarbij in de Flamingo in aanraking met [[Tom Jones (zanger)|Tom Jones]], wiens agressieve stijl veel leek op zijn eigen benadering uit de jaren 1950; de twee werden vrienden. Presley, die toen allang [[karate]] beoefende, nam Bill Belew in de arm om varianten op de 'gis' van karatekas's voor hem te ontwerpen; in de vorm van jumpsuits zouden deze uitgroeien tot zijn 'podiumuniform' in zijn latere jaren. Parker, vastbesloten om van Presleys terugkeer het showbusiness evenement van het jaar te maken, hield toezicht over een grote promotionele duw. Hoteleigenaar [[Kirk Kerkorian]] zorgde er op zijn beurt voor dat zijn eigen vliegtuig vanuit New York rockjournalisten invloog voor het eerste optreden.<ref>Guralnick (1999), p. 346–347.</ref>
Zonder introductie liep Presley het podium op. Het 2200-koppige publiek, waaronder veel celebrities, gaf hem nog voor hij een noot gezongen had een staande ovatie en nog een na zijn optreden. Een derde volgde na zijn toegift, ''Can't Help Falling in Love'' (het nummer dat het grootste deel van de jaren 1970 zijn afsluitingslied zou worden).<ref>Gordon (2005), p. 149–150.</ref> Toen een journalist tijdens de na afloop van de show gehouden persconferentie hem 'The King' noemde, wees Presley op [[Fats Domino]], die de scène in zich opnam. 'Nee,' zei Presley, 'dat is de echte king of rock and roll.'<ref>"No," Presley said, "that's the real king of rock and roll." Cook (2004), p. 39</ref> De volgende dag resulteerden Parkers onderhandelingen met het hotel in een vijfjarig contract voor Presley om elke februari en augustus te komen optreden tegen een jaarsalaris van $1 miljoen.<ref>Guralnick en Jorgensen (1999), p. 259, 262.</ref> Het weekblad ''Newsweek'' commentarieerde, 'Een aantal dingen aan Elvis zijn ongelooflijk, maar het meest ongelooflijke is wel zijn langdurige verblijf aan de top in een wereld waar meteorische loopbanen verbleken als vallende sterren.'<ref>"There are several unbelievable things about Elvis, but the most incredible is his staying power in a world where meteoric careers fade like shooting stars." Moyer (2002), p. 73.</ref> ''[[Rolling Stone]]'' noemde Presley 'bovennatuurlijk, zijn eigen wederopstanding.'<ref>"supernatural, his own resurrection." Jorgensen (1998), p. 287.</ref> In november ging ''Change of Habit'' in première, Presleys laatste film die geen concertregistratie was. Dezelfde maand verscheen het dubbelalbum ''From Memphis To Vegas/From Vegas To Memphis''; de eerste LP bestond uit live-opnamen uit het International, de tweede uit meer stukken van de American Sound sessies. ''[[Suspicious Minds]]'' bereikte de top van de hitlijsten - Presleys eerste nummer-één op de Amerikaanse poplijst in meer dan zeven jaar en tevens zijn laatste.<ref>Joel Whitburn, ''The Billboard Book of Top 40 Hits''. Ninth edition, Billboard Books, 2010. ISBN 9780823085545, p. 520–21.</ref>
Cassandra Peterson, die later het in Amerika populaire televisiepersonage Elvira gestalte zou geven, ontmoette Presley in deze periode in Las Vegas, waar ze als showgirl werkte. Van hun ontmoeting herinnert e zich: 'Hij was zo anti-drugs toen ik hem ontmoette. Ik vertelde hem dat ik marijuana rookte en hij was gewoon verbijsterd. Hij zei: "Doe dat nooit meer."'<ref>"He was so anti-drug when I met him. I mentioned to him that I smoked marijuana, and he was just appalled. He said, 'Don't ever do that again.'" Stein (1997).</ref> Presley was niet alleen sterk tegen recreationeel gebruik van drugs, hij dronk ook zelden. Verschillende van zijn familieleden waren alcoholisten, een lot dat hij wenste te vermijden.<ref>Mason (2007), p. 81.</ref>
====Weer op tournee en ontmoeting met Nixon====
[[File:Elvis mugshot.jpg|thumb|Politiefoto ('mug shot') van Presley uit 1970. Het is onduidelijk waarom de foto werd gemaakt en waarom Presley zijn bril mocht ophouden.]]
Vroeg in 1970 keerde Presley naar het International terug voor de eerste van de twee engagementen van een maand daar, waarbij hij twee shows per avond gaf. Opnamen van deze shows werden uitgebracht op het album ''On Stage''.<ref>Stanley en Coffey (1998), p. 94.</ref> Laat in februari gaf Presley zes shows in het [[Houston Astrodome]] en brak het bezoekersrecord.<ref>Stanley en Coffey (1998), p. 95.</ref> In april kwam de single ''The Wonder of You'' uit - een nummer-één hit in Groot-Brittannië alsmede in de Amerikaanse ''[[adult contemporary]]'' hitlijst. In augustus filmde [[Metro-Goldwyn-Mayer|MGM]] repetities en concertbeelden in het International voor de documentaire ''[[Elvis: That's The Way It Is|Elvis: That's the Way It Is]]''. Inmiddels trad Presley op in een jumpsuit, die een handelsmerk van zijn live act zouden worden. Gedurende dit engagement werd hij met de dood bedreigd tenzij $50,000 betaald zou worden. Al sinds de jaren 1950 was Presley het doelwit van vele bedreigingen geweest, vaak zonder dat hij op de hoogte was.<ref>Hopkins (2007), p. 253</ref> De [[Federal Bureau of Investigation|FBI]] nam de bedreiging au seriéux en voor de volgende twee shows werd de beveiliging versterkt. Met een Derringer vuurwapen in zijn rechterlaars en een .45 [[pistool]] in zijn ceintuur betrad Presley het podium, maar de concerten verliepen zonder incidenten.<ref>Hopkins (2007), p. 254 en Stanley en Coffey (1998), p. 96.</ref>
Het album ''That's the Way It Is'' dat de documentaire begeleidde en zowel studio- als liveopnamen bevatte, markeerde een stilistische koerwijziging. Zoals muziekhistoricus John Robertson opmerkt, 'De autoriteit van Presleys zang hielp mee te verhullen dat het album zich verwijderde van de Amerikaanse roots-inspiratie van de sessies in Memphis naar een meer middle-of-the-road geluid. Met country op een laag pitje en soul en R&B in Memphis achtergebleven, was wat overbleef erg schone, blanke pop met klasse - perfect voor het publiek in Las Vegas, maar voor Elvis een duidelijke stap achteruit'.<ref>"The authority of Presley's singing helped disguise the fact that the album stepped decisively away from the American-roots inspiration of the Memphis sessions towards a more middle-of-the-road sound. With country put on the back burner, and soul and R&B left in Memphis, what was left was very classy, very clean white pop—perfect for the Las Vegas crowd, but a definite retrograde step for Elvis." Robertson (2004), p. 70.</ref> Na het einde van zijn engagement in het International op 7 september begon Presley aan zijn eerste concerttour sinds 1958, die een week duurde en hem voornamelijk door het [[Zuidelijke Verenigde Staten]] bracht. In november volgde nog een weeklange tournee, ditmaal langs de [[Westkust van de Verenigde Staten]].<ref>Stanley en Coffey (1998), p. 99.</ref>
[[File:Elvis-nixon.jpg|thumb|right|alt=Een sterk behaarde Presley, in een lange [[velours]] jas en een gigantische gesp zoals die van de riem van een bokskampioen, schudt de hand van een kalende man in pak en das. Ze glimlachen in de camera. Vijf vlaggen aan vlaggestokken hangen direct achter hen.|Presley ontmoet de Amerikaanse president [[Richard Nixon]] in het [[Oval Office]] in het [[Witte Huis (Washington D.C.)|Witte Huis]] op 21 december 1970.]]
Op 21 december 1970 regelde Presley een ontmoeting met president [[Richard Nixon]] in het [[Witte Huis (Washington D.C.)|Witte Huis]] te [[Washington D.C.]], waarbij hij uiting gaf aan zijn [[patriottisme]] en zijn minachting voor de [[hippiecultuur]], de groeiende drugscultuur en de [[tegencultuur]] in het algemeen.<ref name="JeansonneLuhrssen2011">{{cite book|author1=Glen Jeansonne|author2=David Luhrssen|author3=Dan Sokolovic|title=Elvis Presley, Reluctant Rebel: His Life and Our Times|url=http://books.google.com/books?id=kUXPpQAhsCkC&pg=PA172|year=2011|publisher=ABC-CLIO|isbn=978-0-313-35904-0|pages=172–}}</ref> Hij vroeg Nixon om een [[penning]] van het Bureau van Narcotica en Gevaarlijke Drugs, om te voegen bij gelijksoortige objecten die hij begonnen was te verzamelen en als teken van de officiële erkenning van zijn patriottische daden. Nixon, die de ontmoeting kennelijk gênant vond, drukte een geloof uit dat Presley een positieve boodschap naar jonge mensen kon zenden en dat het daarom belangrijk was dat hij 'zijn geloofwaardigheid behield'. Presley vertelde Nixon dat de [[the Beatles|Beatles]], wiens liedjes hij in deze tijd regelmatig live uitvoerde,<ref>"retain his credibility"; Jorgensen (1998), p. 284, 286, 307–08, 313, 326, 338, 357–58</ref> een toonbeeld waren van hetgeen hij zag als een trend van [[antiamerikanisme]] en misbruik van drugs in populaire cultuur.<ref>Guralnick (1999), p. 419–422.</ref> (Vijf jaar daarvoor hadden Presley en zijn vrienden een vier uur durend samenzijn met de Beatles beleefd.) [[Paul McCartney]] vertelde later dat hij zich 'enigszins verraden voelde' toen hij kennis nam van verslagen van het bezoek aan Nixon en gaf als commentaar: 'De grote grap was dat wij illegale drugs namen en kijk wat met hem gebeurde', een verwijzing naar Presleys door medicijnmisbruik versnelde dood.<ref>"felt a bit betrayed"; "The great joke was that we were taking [illegal] drugs, and look what happened to him". The Beatles (2000), p. 192.</ref>
Op 16 januari 1971 huldigde de Amerikaanse Junior Kamer van Koophandel Presley als één van de jaarlijks gekozen Tien Meest Bijzondere Jonge Mannen van de Natie.<ref>Jorgensen (1998), p. 321.</ref> Niet lang daarna hernoemde de Stad Memphis het gedeelte van [[U.S. Route|Highway 51 South]] waaraan Graceland ligt tot Elvis Presley Boulevard. Hetzelfde jaar werd Presley de eerste rock and roll zanger aan wie de [[Grammy Lifetime Achievement Award|Lifetime Achievement Award]] werd toegekend, toen nog bekend als de [[Bing Crosby]] Award, door de [[National Academy of Recording Arts and Sciences]], de organisatie van de Grammy Award.<ref>Guralnick en Jorgensen (1999), p. 299–300.</ref> In 1971 werden drie nieuwe, non-film studioalbums van Presley uitgebracht, net zo veel als er in de acht jaar daarvoor waren verschenen. Door critici het meest geprezen werd ''Elvis Country'', een [[conceptalbum]] met ''standards'' in het genre.<ref>Jorgensen (1998), p. 319.</ref> De bestverkopende was ''[[Elvis Sings The Wonderful World of Christmas|Elvis Sings the Wonderful World of Christmas]]'', volgens criticus Greil Marcus 'het meest oprechte statement van allemaal': 'Temidden van tien pijnlijk galante Kerstliedjes, elke gezongen met verbluffende oprechtheid en nederigheid, kon men Elvis aantreffen die zes vonkende minuten lang rokkenjagend zijn weg baant door een ranzige oude blues van Charles Brown "Merry Christmas, Baby"'. (...) Als [Presleys] zonde zijn gebrek aan leven was, dan bracht zijn zondigheid hem tot leven.'<ref>"the truest statement of all"; "In the midst of ten painfully genteel Christmas songs, every one sung with appalling sincerity and humility, one could find Elvis tom-catting his way through six blazing minutes of 'Merry Christmas, Baby,' a raunchy old Charles Brown blues. ... If [Presley's] sin was his lifelessness, it was his sinfulness that brought him to life". Marcus (1982), p. 284–285.</ref>
====Einde van huwelijk en ''Aloha from Hawaii''====
In april 1972 filmde MGM Presley nogmaals, dit keer voor ''[[Elvis on Tour]]'', welke dat jaar de [[Golden Globe]] Award voor Beste [[Documentaire]] Film won. Zijn gospelalbum ''[[He Touched Me (album)|He Touched Me]]'' dat die maand uitkwam zou hem op de [[15e Grammy Awards]] zijn tweede Grammy opleveren, voor Best Inspirational Performance. Een tournee van 14 optredens begon met een niet eerder vertoonde vier aaneengesloten uitverkochte shows in New Yorks [[Madison Square Garden]].<ref>Guralnick en Jorgensen (1999), p. 308.</ref> Het avondconcert van 10 juli werd opgenomen een een week later als album uitgebracht. ''Elvis: As Recorded at Madison Square Garden'' werd een van Presleys bestverkochte platen. Na de tournee werd de single ''Burning Love'' uitgebracht - Presleys laatste top-tien hit op de Amerikaanse pophitlijst. 'De meest opwindende single die Elvis heeft gemaakt sinds ''All Shook Up'',' schreef rockcriticus [[Robert Christgau]]. 'Wie anders zou "It's coming closer, the flames are now licking my body" kunnen laten klinken als een geheime ontmoeting met [[James Brown]]s band?'<ref>"The most exciting single Elvis has made since 'All Shook Up'"; "Who else could make 'It's coming closer, the flames are now licking my body' sound like an assignation with [[James Brown]]'s backup band]]?" Marcus (1982), p. 283.</ref>
[[File:ElvisPresleyAlohafromHawaii.jpg|thumb|right|alt=Presley, mutton-chopped and fuller-faced, sings into a handheld microphone. A golden lei is draped around his neck, and he wears a high-collared white jumpsuit resplendent with red, blue, and gold bangles.|Presley in ''[[Aloha from Hawaii Via Satellite|Aloha from Hawaii]]'', broadcast live via satellite on January 14, 1973. The singer himself came up with his famous outfit's eagle motif, as "something that would say 'America' to the world."<nowiki>{{sfn|Guralnick|1999|p=478}}]]
Intussen was er afstand gegroeid tussen Presley en zijn echtgenote, die nauwelijks nog met elkaar leefden. In 1971 leidde een verhouding die hij met Joyce Bova had gehad buiten zijn medeweten tot haar zwangerschap en abortus.<ref>Williamson (2015), p. 253–254.</ref> Vaak bracht hij de mogelijkheid naar voren dat zij in Graceland zou trekken, zeggende dat hij Priscilla waarschijnlijk zou verlaten.<ref>Guralnick (1999), p. 451, 446, 453.</ref> Op 23 februari 1972 gingen de Presleys uit elkaar, nadat Priscilla haar verhouding met Mike Stone had onthuld, de karateinstructeur die Presley haar had aanbevolen. Priscilla vertelt dat toen ze het men zei, Presley 'greep (...) en hardhandig de liefde bedreef' met haar, verklarende: 'Dit is hoe een echte man zijn vrouw bemint.'<ref>"grabbed ... and forcefully made love to"; "This is how a real man makes love to his woman."Guralnick (1999), p. 456.</ref> Vijf maanden later trok Presleys nieuwe vriendin Linda Thompson, een songschrijver en eenmalige schoonheidskoningin van Memphis, bij hem in.<ref>Hopkins (2007), p. 291.</ref> Op 18 augustus vroegen Presley en zijn echtgenote echtscheiding aan.<ref>Guralnick (1999), p. 474.</ref> Volgens Joe Moscheo van the Imperials, was de mislukking van Presleys huwelijk 'een klap die hij nooit meer te boven kwam.'<ref>"was a blow from which he never recovered." Moscheo (2007), p. 132.</ref>
In januari 1973 gaf Presley twee benefietconcerten voor het Kui Lee Kanker Fonds in samenhang met een baanbrekende televisiespecial, ''[[Elvis Presley en televisie|Aloha from Hawaii]]''. De eerste show diende als oefening en reserve als technische problemen de live-uitzending twee dagen later zouden verstoren. Volgens schema op 14 januari uitgezonden, was ''Aloha from Hawaii'' het eerste per satelliet wereldwijd uitgezonden concert en bereikte miljoenen kijkers live en later op tape.<ref>Victor (2008), p. 10.</ref><ref>Brown en Broeske (1997), p. 364.</ref><ref>Guralnick (1999), p. 475.</ref> De zanger kwam zelf met het idee voor het beroemde adelaarsmotief als 'iets dat "Amerika" zou zeggen tegen de hele wereld'.<ref>"something that would say 'America' to the world." Guralnick (1999), p. 478.</ref> Dit kostuum werd het beroemdste voorbeeld van de overdadig uitgewerkte concertgewaden waarmee zijn oudere persoon hecht geassocieerd zou worden. Zoals auteur en biografe [[Bobbie Ann Mason]] beschreef: 'Aan het einde van de show, wanneer hij zijn cape met de Amerikaanse adelaar uitspreid, met de volledig gestrekte vleugels van de adelaar die op de rug zijn aangebracht, wordt hij een godfiguur'.<ref>"At the end of the show, when he spreads out his American Eagle cape, with the full stretched wings of the eagle studded on the back, he becomes a god figure." Mason (2007), p. 141.</ref> In februari werd het begeleidende dubbelalbum ''Aloha from Hawaii Via Satellite'' uitgebracht, dat naar nummer één ging en waarvan uiteindelijk alleen in de VS meer dan vijf miljoen exemplaren verkocht werden.<ref>RIAA (2010).</ref> Het zou Presleys laatste Amerikaanse nummer 1 popalbum tijdens zijn leven zijn.<ref>{{cite book|title=Return of the King: Elvis Presley's Great Comeback|page=175|url=http://books.google.com/books?id=XbY-glYE4rIC&pg=PA175&dq=Aloha+from+Hawaii+last+no.1+album&hl=en&sa=X&ei=QQZjVJnECoPfsASUhIHwDw&ved=0CD8Q6AEwBQ#v=onepage&q=Aloha%20from%20Hawaii%20last%20no.1%20album&f=false|first=Gillian G.|last= Gaar|publisher=Jawbone Press|year=2010}}</ref>
Dezelfde maand renden vier mannen in een kennelijke aanval naar het podium tijdens een middernachtshow. Veiligheidsmensen zorgden voor Presleys verdediging en in een karatereflex verwijderde de zanger zelf een van de aanvallers van het podium. Na de show werd hij geobsedeerd door de gedachte dat de mannen handelden in opdracht van Mike Stone om hem te doden. Hoewel ze later slechts wat te uitbundige fans bleken te zijn, raasde hij maar door: 'Er zit te veel pijn in me. (...) Stone [moet] dood.' Zijn uitbarstingen gingen met zo'n intensiteit door dat een dokter ook met grote doses kalmeringsmiddelen niet in staat was hem tot rust te brengen. Na nog twee volle dagen van woedeaanvallen voelde zijn vriend en lijfwacht [[Red West]] zich gedwongen om een overeenkomst met een huurmoordenaar te maken en was opgelucht toen Presley besloot, 'Ach, hel, laat nu maar zitten. Misschien is dat wat erg drastisch.'<ref>"There's too much pain in me ... Stone [must] die";"Aw hell, let's just leave it for now. Maybe it's a bit heavy." Guralnick (1999), p. 488–490.</ref>
===Aftakeling en overlijden (1973–77)===
====Medische crises en laatste studiosessies====
Op 9 oktober 1973 werd Presleys echtscheiding uitgesproken.<ref>Guralnick en Jorgensen (1999), p. p329.</ref> Hij werd nu steeds vaker onwel. Tweemaal dat jaar nam hij een overdosis [[barbituraat|barbituraten]] en bracht na de eerste keer drie dagen in een [[coma (geneeskunde)|coma]] door in zijn hotelsuite. Tegen het einde van 1973 werd hij in het ziekenhuis opgenomen, semi-comateus door de effecten van een verslaving aan [[Demerol]]. Volgens zijn belangrijkste arts, Dr. [[George C. Nichopoulos]] meende Presley 'dat door zijn drugs te betrekken van een arts, hij niet op één lijn gesteld kon worden met een alledaagse junkie die iets op straat scoorde'.<ref>"felt that by getting [drugs] from a doctor, he wasn't the common everyday junkie getting something off the street." Higginbotham (2002).</ref> Sinds zijn comeback had hij elk jaar meer live shows gegeven en in 1973 was dat opgelopen tot 168 concerten, zijn drukste werschema ooit.<ref>Keogh (2004), p. 238.</ref> Ondanks zijn falende gezondheid ondernam hij in in 1974 opnieuw een intensief tourneeprogramma.<ref>Guralnick (1999), p. 481, 487, 499, 504, 519–20.</ref>
In september verslechterde Presleys toestand snel. Keyboardspeler Tony Brown herinnert zich de aankomst van de zanger bij een concert aan de [[University of Maryland|Universiteit van Maryland]]: 'Hij viel op zijn knieën uit de limousine. Mensen stroomden toe om hem te helpen, maar hij duwde ze weg of hij zeggen wilde: "Help me niet." Hij liep het podium op en hield zich de eerste dertig minuten aan de microfoonstandaard vast alsof het een paal was. Iedereen kijkt elkaar aan van: "Gaat de tournee wel door?"'<ref>"He fell out of the limousine, to his knees. People jumped to help, and he pushed them away like, 'Don't help me.' He walked on stage and held onto the mike for the first thirty minutes like it was a post. Everybody's looking at each other like, Is the tour gonna happen?" Guralnick (1999), p. 547.</ref> Gitarist John Wilkinson herinnerde zich: 'Hij was een en al pens. Hij sprak slepend traag. Hij was zo doorgedraaid (...) Het was duidelijk dat hij aan de drugs was. Het was duidelijk dat er iets heel erg mis was met zijn lichaam. Het was zo erg dat de songteksten nauwelijks te verstaan waren. (...) Ik herinner me dat ik ervan moest huilen. Hij kwam nauwelijks door het introduceren van de bandleden heen.'<ref>"He was so fucked up. ... It was obvious he was drugged. It was obvious there was something terribly wrong with his body. It was so bad the words to the songs were barely intelligible. ... I remember crying. He could barely get through the introductions". Hopkins (1986), p. 136.</ref> Wilkinson vertelde over enkele avonden daarna in [[Detroit (Michigan)|Detroit]]: 'Ik observeerde hem in zijn kleedkamer, waar hij gewoon over de stoel hing, niet in staat om te bewegen. Vaak dacht ik, "Chef, waarom zeg je deze tournee niet af en neem een jaar vrij (...)? Ik opperde zoiets voorzichtig op een geschikt moment. Hij klopte me op de rug en zei, "Dat komt wel goed. Maak je maar geen zorgen."'<ref>"I watched him in his dressing room, just draped over a chair, unable to move. So often I thought, 'Boss, why don't you just cancel this tour and take a year off ...?' I mentioned something once in a guarded moment. He patted me on the back and said, 'It'll be all right. Don't you worry about it.'" Hopkins (1986), p. 136.</ref> Presley bleef voor uitverkochte zalen optreden. Zoals cultuurcriticus Marjorie Garber beschrijft, werd hij nu algemeen beschouwd als een wansmakelijk opgesmukte popcrooner: 'in feite was hij [[Liberace]] geworden. Zelfs zijn fans waren nu middelbare matrones en grootmoeders met blauw haar.'<ref>"in effect he had become [[Liberace]]. Even his fans were now middle-aged matrons and blue-haired grandmothers." Garber (1997), p. 364.</ref>
Op 13 juli 1976 ontsloeg Vernon Presley - die diep betrokken was geraakt bij de financiën van zijn zoon - de "[[Memphis Mafia]]" lijfwachten Red West (vriend van Presley vanaf de jaren 1950), Sonny West en David Hebler, en gaf als reden op de noodzaak om 'onkosten te verminderen'.<ref>"cut back on expenses". Guralnick (1994), p. 50, 148, Guralnick (1999), p. 601–604, en Stanley en Coffey (1998), p. 139.</ref> Presley was op dat moment in [[Palm Springs, California|Palm Springs]],<ref group=noot>Presleys huis in Palm Springs, dat hij van 1970 tot 1977 gebruikte als weekendhuis, staat bekend als Graceland West. Huell Howser, [http://blogs.chapman.edu/huell-howser-archives/2010/11/08/elvis-house-californias-gold-12006/ Elvis House (12005).] California's Gold. Huell Howser Archive. Chapman University. 8 november 2010</ref> en sommigen suggereren dat de zanger te laf was om de drie zelf in te lichten. Een andere kennis van Presley, John O'Grady, meent dat de lijfwachten werden ontslagen omdat hun ruwe behandeling van fans te veel rechtszaken had teweeggebracht.<ref>Hopkins (2007), p. 354.</ref> Daarentegen is Presleys stiefbroer David Stanley van mening dat de lijfwachten werden ontslagen omdat ze steeds meer onomwonden uispraken over Presleys drugsverslaving.<ref>Stanley en Coffey (1998), p. 140.</ref>
RCA, dat al meer dan een decennium een regelmatige stroom van producten van Presley had genoten, werd bezorgd nu zijn belangstelling om tijd in de studio te besteden vervaagde. Nadat in december 1973 een sessie bij het soullabel [[Stax Records]] in Memphis 18 songs had opgeleverd, genoeg voor bijna twee albums, betrad hij in 1974 helemaal geen studio in 1974.<ref>Guralnick (1999), p. 560.</ref> Parker overtuigde RCA ervan nog een livealbum uit te brengen, ''Elvis: As Recorded Live on Stage in Memphis''.<ref>Guralnick en Jorgensen (1999), p. 336.</ref> Het album werd opgenomen op 20 maart en bevatte een uitvoering van ''How Great Thou Art'' die Presley zijn derde en laatste Grammy Award zou opleveren bij de [[17e Grammy Awards]].<ref>Jorgensen (1998), p. 381.</ref> (Alle drie zijn gewonnen competitieve Grammy Awards - uit een totaal van veertien nominaties - waren voor gospelopnamen.) In maart 1975 keerde Presley terug naar de studio in Hollywood, maar Parker slaagde er niet in hem te bewegen tot een sessie tegen het einde van het jaar.<ref>Guralnick (1999), p. 584–85.</ref> In 1976 stuurde RCA een mobiele studio naar Graceland die twee opnamesessies met volledige bezetting in Presleys huis mogelijk maakte.<ref>Guralnick (1999), p. 593–595.</ref> Zelfs in die vertrouwde omgeving was het opnameproces nu een worsteling voor hem.<ref>Guralnick (1999), p. 595.</ref>
<nowiki>
{{Listen |filename=Hurt (Presley).ogg|title="Hurt" |description=An R&B hit for [[Roy Hamilton]] in 1955 and a pop hit for [[blue-eyed soul]] singer [[Timi Yuro]] in 1961, Presley's [[Southern soul|deep soul]] version was picked up by country radio in 1976.<nowiki>{{sfn|Jorgensen|1998|p=397}}}}</nowiki>
Ondanks alle zorgen van zijn label en manager nam Presley gedurende studio sessies tussen juli 1973 en oktober 1976 ongeveer zes volledige albums op. Hoewel hij niet langer een belangrijke aanwezigheid op de pophitlijst was, haalden vijf van deze albums de top vijf van de Amerikaanse countrylijst, waarvan drie de eerste plaats bereikten: ''Promised Land'' (1975), ''From Elvis Presley Boulevard, Memphis, Tennessee'' (1976) en ''Moody Blue'' (1977).<ref>Caulfield (2004), p. 24.</ref> Voor zijn singles gold min of meer hetzelfde - geen grote pophits, maar Presley bleef een kracht van belang op de countrymarkt en op de adult contemporary radio. Acht studiosingles uit deze periode die tijdens zijn leven werden uitgebracht werden top tien hits op een of beide lijsten, waarvan vier in 1974 alleen. In 1975 was ''My Boy'' een adult contemporary nummer één hit in 1975 en in 1976 bereikte ''Moody Blue'' de top van de countrylijst en de tweede plaats op de adult contemporary hitlijst.<ref>Whitburn (2006), p. 273.</ref> Uit hetzelfde jaar komt zijn misschien wel meest geprezen opname uit de periode, ''Hurt'', in 1955 een R&B hit van [[Roy Hamilton]] in 1961 en een pophit voor zangeres [[Timi Yuro]], draaiden country station Presleys ''deep soul''-versie in 1976.<ref>Jorgensen (1998), p. 397.)</ref> Greil Marcus beschreef de opname als zijn 'apocalyptische aanval' op de soulklassieker.<ref>"apocalyptic attack"; Marcus (1982), p. 284.</ref> 'Als hij zich voelde zoals hij klonk, schreef Dave Marsh over Presleys uitvoering, 'dan is het mirakel niet dat hij nog maar een jaar te leven had maar dat hij het nog zo lang volhield.'<ref>"If he felt the way he sounded"; "the wonder isn't that he had only a year left to live but that he managed to survive that long." Marsh (1999), p. 430.</ref>
====Laatste jaar en overlijden====
In november 1976 gingen Presley en Linda Thompson uit elkaar en hij begon een relatie met een nieuwe vriendin, Ginger Alden.<ref>Victor (2008), p. 8, 526.</ref> Twee maanden later deed hij Alden een aanzoek en gaf haar een verlovingsring, hoewel enkel van zijn vrienden later claimden dat hij geen serieuze intentie had om opnieuw te trouwen.<ref>Victor (2008), p. 8, 224, 325.</ref> Journalist Tony Scherman schrijft dat begin 1977, 'Presley was veranderd in een groteske karikatuur van zijn goed verzorgde, energieke eerdere zelf. Met een enorm overgewicht, zijn geest afgestompt door de collectie farmaceutica die hij dagelijks slikte, was hij nauwelijk in staat zich door zijn ingekorte concerten te slepen.'<ref>"Presley had become a grotesque caricature of his sleek, energetic former self. Hugely overweight, his mind dulled by the pharmacopoeia he daily ingested, he was barely able to pull himself through his abbreviated concerts." Scherman (2006).</ref> In [[Alexandria (Louisiana)|Alexandria]] stond de zanger minder dan een uur op het podium en 'was onmogelijk te verstaan.'<ref>"was impossible to understand". Guralnick (1999), p. 628.</ref> Presley verzuimde in [[Baton Rouge]] te verschijnen; hij was niet in staat uit zijn hotelbed te komen en de rest van de tournee werd afgezegd.<ref>Guralnick (1999), p. 628.</ref> Ondanks de acceleratie in de achteruitgang van zijn gezondheid hield hij zich aan de meeste tourverplichtingen. In [[Rapid City]] 'was hij zo zenuwachtig op het podium dat hij nauwelijks kon praten,' aldus Presley-historicus Samuel Roy, en niet in staat om 'enige significante beweging te maken.'<ref>"he was so nervous on stage that he could hardly talk"; "perform any significant movement." Roy (1985), p. 71.</ref> Guralnick deelt mee dat fans 'hun teleurstelling steeds meer uitten, maar het leek allemaal aan Elvis voorbij te gaan, wiens wereld nu bijna geheel beperkt was tot zijn slaapkamer en zijn boeken over spiritualiteit.'<ref>"were becoming increasingly voluble about their disappointment, but it all seemed to go right past Elvis, whose world was now confined almost entirely to his room and his spiritualism books." Guralnick (1999), p. 634.</ref> Een neef, Billy Smith, herinnerde zich hoe Presley in zijn kamer zat en urenlang kletste, soms zijn favoriete sketches van Monty Python of zijn eigen escapades uit het verleden ophaalde, maar vaker in de greep verkeerde van paranoïde obsessies die Smith aan [[Howard Hughes]] herinnerden. <ref>Guralnick (1999), p. 212, 642.</ref> Op 6 juni verscheen ''Way Down'', de laatste single van Presley die tijdens zijn leven verscheen. Op 26 juni vond zijn laatste concert plaats in [[Indianapolis]].
[[File:Elvis grave Graceland.jpg|thumb|alt=A long, ground-level gravestone reads "Elvis Aaron Presley", followed by the singer's dates, the names of his parents and daughter, and several paragraphs of smaller text. It is surrounded by flowers, a small American flag, and other offerings. Similar grave markers are visible on either side. In the background is a small round pool, with a low decorative metal fence and several fountains.|upright|Presley's gravestone at [[Graceland]]]]
Op 1 augustus verscheen het boek ''Elvis: What Happened?'', geschreven door de drie lijfwachten die het jaar ervoor ontslagen waren.<ref>Stanley en Coffey (1998), p. 148.</ref> Het was het eerste verslag dat Presleys jarenlange medicijnmisbruik gedetailleerd uiteenzette. Hij was overstuur door het boek en probeerde zonder succes de publicatie tegen te houden door de uitgevers geld te bieden.<ref>Humphries (2003), p. 79.</ref> Tegen deze tijd leed hij aan diverse aandoeningen: [[glaucoom]], [[hypertensie]], leverschade en een vergrote darm, elk verergerd - en mogelijk veroorzaakt - door drugsmisbruik.<ref>Higginbotham (2002).</ref> In 2014 bracht genetische analyse van een haar genetische varianten aan het licht die zijn glaucoma, migraines en hartvergroting zouden hebben kunnen veroorzaakt.<ref>Sara Malm, [http://www.dailymail.co.uk/news/article-2588957/Was-genetic-defect-responsible-Elvis-early-death-Hair-strand-analysis-reveals-Elvis-died-underlying-heart-condition.html Elvis Presley could have died from underlying heart condition] ''Daily Mail'', 25 maart 2014. Geraadpleegd op 30 maart 2014.</ref><ref>Channel 4, [http://www.channel4.com/programmes/dead-famous-dna/4od#3671953 Dead Famous DNA - 4oD] 26 maart 2014. 30 maart 2014.</ref>
Op de avond van 16 augustus 1977 zou Presley van Memphis vliegen om een nieuwe tournee te ondernemen. Die middag vond Ginger Alden hem op de vloer van zijn badkamer, zonder teken van leven. Pogingen om hem te reanimeren hadden geen succes en half vier in de middag werd hij officieel doodverklaard in het Baptist Memorial Hospital.<ref>Guralnick (1999), p. 645–648.</ref>
President [[Jimmy Carter]] gaf een verklaring uit waarin Presley werd toegeschreven dat hij 'het aangezicht van de Amerikaanse populaire cultuur permanent veranderd had'.<ref>"permanently changed the face of American popular culture". Woolley en Peters (1977).</ref> Duizenden mensen verzamelden zich buiten Graceland om de open kist te zien. Billy Mann, een van Presleys neven, accepteerde $18,000 om stiekem het lijk te fotograferen; de foto verscheen op het omslag van het bestverkochte nummer van ''National Enquirer'' ooit.<ref>Hopkins (2007), p. 386.</ref> Alden sloot voor $105,000 een overeenkomst met ''Enquirer'' voor haar verhaal, maar nam met minder genoegen nadat ze de exclusiviteitsafspraak had geschonden.<ref>Guralnick (1999), p. 660.</ref> In zijn testament had Presley haar niet vermeld.<ref>Victor (2008), p. 581–582.</ref>
Op donderdag 18 augustus werd Presleys uitvaart te Graceland gehouden. Buiten de poorten ploegde een auto zich in een groep fans, waarbij twee vrouwen het leven verloren en een derde levensgevaarlijk gewond werd.<ref>Matthew-Walker (1979), p. 26.</ref> Ongeveer 80,000 mensen stonden opgesteld langs de processieroute naar Forest Hill Cemetery, waar Presley naast zijn moeder begraven werd.<ref>Pendergast en Pendergast (2000), p. 108.</ref> Binnen enkele dagen stond ''Way Down'' bovenaan de Amerikaanse countrylijst en de Britse poplijst.<ref>Whitburn (2006), p. 273, en Warwick et al.(2004), p. 860–866.</ref>
Na een poging aan het einde van augustus om het lichaam te stelen werden de stoffelijke resten van zowel Presley als zijn moeder op 2 oktober opnieuw begraven in de Meditation Garden van Graceland.<ref>Guralnick (1999), p. 660.</ref>
Na zijn dood is Presley tal van keren zogenaamd gezien. Een hardnekkige theorie onder sommige fans is dat hij zijn dood in scène gezet zou hebben.<ref>Coady (2003), p. 197–209, en Harrison (1992), p. 42, 157–160, 169.</ref> Ter ondersteuning hebben fans gewezen op zogenaamde discrepanties in de doodverklaring, geruchten over een wassen dummy in zijn oorspronkelijke doodkist en talloze verslagen dat Presley een afleidingsmanoeuvre zou hebben bedacht zodat hij in alle rust met pensioen kon gaan.<ref>Harrison (1992), p. 159–160.</ref>
===Vragen omtrent de doodsoorzaak===
Presleys dood 'impliceerde sterk het gebruik van drugs,' schrijft Guralnick. 'Niemand sloot de mogelijkheid van een door overgevoeligheid voor codeïne veroorzaakte schok uit (...) waarvan bekend was dat Presley er een milde allergie voor had.' Twee maanden later werden twee rapporten van laboratoriumonderzoek aan het dossier toegevoegd die elk afzonderlijk sterk suggereerden dat [[polyfarmacie]] de primaire doodsoorzaak was: volgens één van de rapporten waren er 'veertien drugs in Elvis' systeem, tien in significante hoeveelheid.'<ref>"Drug use was heavily implicated"; "No one ruled out the possibility of anaphylactic shock brought on by the codeine pills ... to which he was known to have had a mild allergy."; "fourteen drugs in Elvis' system, ten in significant quantity." Guralnick (1999), p. 652.</ref> Forensisch historicus en patholoog Michael Baden beschouwt de toestand als gecompliceerd: 'Elvis had al langere tijd een vergroot hart. Dat, samen met zijn drugsgebruik, veroorzaakte zijn dood. Maar hij was moeilijk om te diagnosticeren; het benoemen was een beoordeling.'<ref>"Elvis had had an enlarged heart for a long time. That, together with his drug habit, caused his death. But he was difficult to diagnose; it was a judgment call." Baden en Hennessee (1990), p. 35.</ref>
De competentie en ethische normen van twee van de betrokken medische professionals werden ernstig betwijfeld. Nog voor dat de autopsie was afgerond en de resultaten van het toxicologsche onderzoek bekend waren, verklaarde medisch onderzoeker Jerry Francisco dat een [[hartritmestoornis]] de doodsoorzaak was, een toestand die alleen kan worden vastgesteld in iemand die nog in leven is.<ref>Ramsland (2010).</ref> Beschuldigingen van camouflage waren wijdverspreid.<ref>Baden en Hennessee (1990), p. 35.</ref> Hoewel Presleys lijfarts dokter Nichopoulos werd ontlast van gerechtelijke aansprakelijkheid voor de dood van de zanger, waren de feiten schokkend: 'Alleen al in de eerste acht maanden van 1977 had hij meer dan 10,000 doses kalmeringsmiddelen, amfetaminen en verdovende middelen voorgeschreven: allemaal op Elvis' naam.' Zijn vergunning werd drie maanden geschorst en in de jaren 1990 permanent ingetrokken nadat de Medische Commissie van Tennessee nieuwe aanklachten van het uitschrijven van teveel recepten indiende.<ref>"In the first eight months of 1977 alone, he had prescribed more than 10,000 doses of sedatives, amphetamines and narcotics: all in Elvis's name." Higginbotham (2002).</ref>
In 1994 werd de autopsie op Presley temidden van toenemende druk heropend. Lijkschouwer Joseph Davis verklaarde, 'Er is niets in de gegevens dat een dood door drugs ondersteunt. In feite wijst alles op een plotselinge heftige hartaanval.'<ref>"There is nothing in any of the data that supports a death from drugs. In fact, everything points to a sudden, violent heart attack." Higginbotham (2002).</ref> Of een combinatie van drugs nu de feitelijke doodsoorzaak was of niet, er bestaat weinig twijfel dat [[polyfarmacie]] aanzienlijk aan Presleys voortijdig overlijden heeft bijgedragen.<ref>Ramsland (2010).</ref>
===Na 1977===
Tussen 1977 en 1981 werden zes postuum uitgebrachte singles van Presley top tien country hits.<ref>Whitburn (2006), p. 273.</ref> In 1982 werd Graceland opengesteld voor het publiek. Met jaarlijks meer dan een half miljoen bezoekers is het na het Witte Huis het meest bezochte huis in de VS.<ref>Brown enBroeske (1997), p. 433.</ref> In 2006 werd het tot nationaal monument verklaard. was declared a [[National Historic Landmark]]<ref>National Park Service (2010).</ref>
Presley is opgenomen in zes muzikale Halls of Fame: in 1986 in de [[Rock and Roll Hall of Fame]], in 1998 in de [[Country Music Hall of Fame and Museum|Country Music Hall of Fame]], in 2001 in de [[Gospel Music Hall of Fame]], in 2007 in de [[Rockabilly Hall of Fame]] (2007), in 2012 in de [[Memphis Music Hall of Fame]] en in 2015 in de R&B Music Hall of Fame. In 1984 werd hem de W. C. Handy Award van de [[Blues Foundation]] en de eerste Gouden Hoed Award van de Academy of Country Music toegekend. In 1987 werd hem de Award of Merit van de [[American Music Award]] toegekend.<ref>Cook (2004), p. 33.</ref>
In 2002 werd een door [[Junkie XL]] gemaakte remix van Presleys ''A Little Less Conversation'' (onder de naam "Elvis Vs JXL") gebruikt in een advertentiecampagne van [[Nike, Inc.|Nike]] tijdens de [[2002 FIFA World Cup]]. In meer dan twintig landen bereikte de remix de erste plaats en werd opgenomen in een compilatie van Presleys nummer-één hits, ''ELV1S'', die eveneens een international succes werd. In 2003 haalde een remix van ''Rubberneckin''', een opname van Presley uit 1969, de hoogste plaats op de Amerikaanse hitlijst, evenals het volgende jaar een jubileum heruitgave van "That's All Right" dat toen vijftig jaar oud was.<ref>Bronson (2004), p. 1.</ref> Deze laatste uitgave werd een regelrechte hit in Groot-Britannië, waar het nummer drie werd op de poplijst.
In 2005 bereikten nog eens drie heruitgebrachte singles, ''Jailhouse Rock'', ''One Night''/''I Got Stung'' en ''It's Now or Never'' de eerste plaats in het Verenigd Koninkrijk. Dat jaar werden in totaal 17 singles van Presley heruitgebracht, die allemaal de Britse top vijf haalden. Voor het vijfde achtereenvolgende jaar noemde het zakenblad ''[[Forbes]]'' Presley de meestverdienende dode beroemdheid met een bruto-inkomen van $45 million.<ref>Goldman en Ewalt (2007).</ref> In 2006 werd hij tweede,<ref>Rose (2006</ref> keerde de twee volgende jaren terug aan de toppositie<ref>Goldman en Paine (2007) en Hoy (2008)</ref> en werd vierde in 2009, het jaar dat [[Michael Jackson]] overleed.<ref>Pomerantz et al. (2009).</ref> Het volgende jaar stond hij op de tweede plaats met zijn hoogste jaarinkomen ooit, $60 million, aangespoord door de viering van zijn 75e verjaardag en de lancering van [[Cirque du Soleil]]s show ''Viva Elvis'' in Las Vegas.<ref>Rose et al. (2010).</ref> In november 2010 werd ''Viva Elvis: The Album'' uitgebracht, waarop zijn stem over nieuw opgenomen begeleiding was gezet.<ref>Baillie (2010) en Bouchard (2010).</ref> Halverwege 2011 bestonden er ongeveer 15,000 Presley-gerelateerde producten in licentie.<ref>Lynch (2011).</ref> Dat jaar was hij opnieuw de op één na meestverdiendende overleden beroemdheid.<ref>Pomerantz (2011).</ref>
Presley houdt de records voor meeste songs in ''Billboards'' top 40 en top 100: volgens berekening van hitlijst-statisticus [[Joel Whitburn]] zijn de totalen respectievelijk 104 en 151;<ref>Hilburn (2007)</ref> Presley-historicus Adam Victor komt uit op 114 en 138.<ref>Victor (2008), p. 438.</ref> Presleys posities voor top-tien en nummer-één hits variëren afhankelijk van de telling van de singles met dubbele A-kanten ''Hound Dog''/''Don't Be Cruel'' en ''Don't''/''I Beg of You'', die dateren van voor de ingang van ''Billboards'' verenigde [[Billboard Hot 100]] hitlijst.<ref group=noot>Whitburn volgt de feitelijke geschiedenis van ''Billboard'' door de vier songs op de singles ''Don't Be Cruel''/''Hound Dog'' en ''Don't''/''I Beg of You'' apart te tellen. Hij telt elke zijde van de eerste single als een nummer één (op ''Billboards'' verkooplijst stond ''Don't Be Cruel'' vijf weken op nummer één, daarna ''Hound Dog'' zes weken) en rekent ''I Beg of You'' als een top tien, omdat die de achtste plaats haalde op de oude Top 100 lijst. ''Billboard'' beschouwt beide singles nu elk als een eenheid en negeert daarbij volledig de historische opdeling van de eerdere en de oude Top 100 lijst. Zodoende analyseert Whitburn de opbrengst van de vier songs als drie nummer ééns en een totaal van vier top tien-nummers. ''Billboard'' verklaart tegenwoordig dat ze slechts twee nummer-ééns opleveren en een totaal van twee top tien-nummers, een nietigverklaring van de aparte hitlijstnoteringen van ''Hound Dog'' en ''I Beg of You''.</ref> Volgens Whitburns analyse delen Presley en [[Madonna (zangeres)|Madonna]] het record voor meeste top tien hits met 38;<ref>Whitburn (2004), p. 500–504</ref> volgens ''Billboards'' huidige opvatting is hij tweede met 36.<ref>Billboard (2008).</ref> Whitburn en ''Billboard'' zijn het erover eens dat de Beatles recordhouder zijn voor meeste nummer-één hits met 20 en dat [[Mariah Carey]] tweede staat met 18. Bij Whitburn heeft Presley er ook 18 en is dus gedeeld tweede;<ref>Whitburn (2004), p. 500–504.</ref> ''Billboard'' heeft hem als derde met 17.<ref>Moody (2008).</ref> Presley behoudt het record for cumulatieve weken op de eerste plaats: volgens Whitburn en de Rock and Roll Hall of Fame heeft alleen hij er 80;<ref>Whitburn (2004), p. 830 en RRHF (2010).</ref> volgens ''Billboard'' delen hij en Carey de eerste plaats met 79 weken.<ref>Bronson (1998) en Trust (2010).</ref> Hij houdt de records voor meeste Britse nummer-één hits met 21 en meeste Britse top-tien hits met 76.<ref>everyHit.com (2010a) en everyHit.com (2010b).</ref>
In 2008, an 1800-year-old Roman bust described as bearing a "striking" resemblance to Elvis was displayed ahead of an intended auction.<ref name=laura>{{cite news|url=http://www.telegraph.co.uk/news/newstopics/howaboutthat/2447019/Elvis-lives-in-2000-year-old-carving.html|title=Elvis lives: in 2,000-year-old carving|author=Clout, Laura|work=The Daily Telegraph|location=London|date=July 23, 2008|accessdate=March 8, 2014}}</ref> A spokesman for the auctioneers said that fans could "be forgiven for thinking that their idol may well have lived a previous life in Rome."<ref name=laura/><br />
Sinds 1997 verzamelen zich elk jaar op zijn sterfdag duizenden mensen bij zijn huis in Memphis om zijn nagedachtenis te vieren tijdens een ritueel bij kaarslicht.<ref>Cf. Segré (2002).</ref>
==Muzikale stijl==
===Invloeden===
De vroegste muzikale invloed op Presley was [[gospelmuziek]]. Tijdens de kerkdiensten van de Assembly of God in Tupelo die het gezin bezocht, ging de tweejarige Presley volgens zijn moeders herinnering 'van mijn schoot af, rende het gangpad in en klauterde op het podium. Daar stond hij dan te kijken naar het koor en probeerde mee te zingen.'<ref>"he would slide down off my lap, run into the aisle and scramble up to the platform. There he would stand looking at the choir and trying to sing with them." Guralnick (1994), p. 14.</ref> In Memphis bezocht Presley vaak de gospelzangen in het Ellis Auditorium die de hele nacht duurden en waar groepen als het [[The Statesmen Quartet|Statesmen Quartet]] de muziek leidden in een stijl die, zo suggereert Guralnick, het zaad voor Presleys toekomstige podiumact zaaiden:
:The Statesmen waren een electriserende combinatie (...) met een van de meest opwindende emotionele zang en gewaagd onconventioneel showmanschap uit de amusementswereld (...) gekleed in kostuums die uit de etalage van Lansky's hadden kunnen zijn (...) Bas Jim Wetherington, algemeen bekend als de Big Chief, onderhield een betrouwbare bodem, onophoudelijk schuddend met afwisselend zijn linker- en rechterbeen schuddend, waarbij de stof van zijn broek opbolde en glitterde. 'Hij ging zo ver als je in de gospelmuziek maar kunt gaan,' zei Jake Hess. 'De vrouwen sprongen op, net als bij popshows doen.' Predikanten maakten vaak bezwaar tegen de onkuise bewegingen (...) maar het publiek reageerde met gillen en flauwtes.<ref>"The Statesmen were an electric combination ... featuring some of the most thrillingly emotive singing and daringly unconventional showmanship in the entertainment world ... dressed in suits that might have come out of the window of Lansky's. ... Bass singer Jim Wetherington, known universally as the Big Chief, maintained a steady bottom, ceaselessly jiggling first his left leg, then his right, with the material of the pants leg ballooning out and shimmering. "He went about as far as you could go in gospel music," said Jake Hess. "The women would jump up, just like they do for the pop shows." Preachers frequently objected to the lewd movements ... but audiences reacted with screams and swoons." Guralnick (1994), p. 47–48.</ref>
Als tiener had Presley brede muzikale belangstelling en hij was even goed op de hoogte van zwarte als van blanke Amerikaanse muzieksoorten (zie [[Elvis_Presley#Tienerjaren_in_Memphis|'Tienerjaren in Memphis']]). Hoewel hij nooit een formele opleiding kreeg, was hij gezegend met een buitengewoon geheugen en zijn muzikale kennis was reeds aanzienlijk groot tegen de tijd dat hij als negentienjarige in 1954 zijn eerste professionele opnamen maakte. Toen Jerry Leiber en Mike Stoller hem twee jaar later leerden kennen, stonden ze verbaasd over zijn encyclopedische kennis van de blues.<ref>Bertrand (2000), p. 211.</ref> Tijdens een persconferentie het volgende jaar verklaarde hij trots, 'Ik ken praktisch elke religieuze song ooit geschreven.'<ref>"I know practically every religious song that's ever been written." Guralnick (1994), p. 430.</ref>
===Genres===
Volgens muziekhistorici was Presley een centrale figuur in de ontwikkeling van [[rockabilly]]. Katherine Charlton noemt hem zelfs 'de uitvinder van rockabilly',<ref>"rockabilly's originator", Charlton (2006), p. 103.</ref> hoewel [[Carl Perkins]] expliciet heeft verklaard dat 'noch Sam Phillips, noch Elvis, noch ikzelf rockabilly hebben uitgevonden'<ref>"[Sam] Phillips, Elvis, and I didn't create rockabilly." Geciteerd in Wayne Jancik, ''The Billboard Book of One-Hit Wonders'' (1998), p.16.</ref> en volgens Michael Campbell "[[Bill Haley]] de eerste grote rockabilly hit heeft opgenomen."<ref>"Bill Haley recorded the first big rockabilly hit." Michael Campbell, ''Popular Music in America'' (3rd edition, 2009), p.161.</ref> 'Het bestond al een behoorlijke tijd,' aldus Scotty Moore. 'Carl Perkins deed in de omgeving van Jackson in essentie hetzelfde en ik weet als feit dat Jerry Lee Lewis dat type muziek al vanaf zijn tiende jaar maakte.'<ref>"It had been there for quite a while"; "Carl Perkins was doing basically the same sort of thing up around Jackson, and I know for a fact Jerry Lee Lewis had been playing that kind of music ever since he was ten years old." Geciteerd in Peter Guralnick, ''Lost Highway: Journeys & Arrivals of American Musicians'' (1989), p.104.</ref> Echter, 'Rockabilly kristalliseerde in een herkenbare stijl met Elvis Presleys eerste plaat in 1954', schrijft Craig Morrison.<ref>"Rockabilly crystallized into a recognizable style in 1954 with Elvis Presley's first release, on the Sun label". Morrison (1996), p. x.</ref> Paul Friedlander beschrijft de karakteristieke elementen van rockabilly, die hij op dezelfde wijze typeert als 'essentially (...) een constructie van Elvis Presley': 'de rauwe, emotionele en slepende vocale stijl en de nadruk op het ritmegevoel van de blues met de strijkers en ritmegitaaraanslag van country.'<ref>"essentially ... an Elvis Presley construction": "the raw, emotive, and slurred vocal style and emphasis on rhythmic feeling [of] the blues with the string band and strummed rhythm guitar [of] country". Friedlander (1996), p. 45.</ref> In ''That's All Right'', de eerste plaat van het Presley-trio, is Scotty Moore's gitaarsolo, 'een combinatie van country in de stijl van het getokkel van Merle Travis, dubbel-stop slides uit de akoestische boogie en bluesgebaseerde, gebogen noten op één snaar, een microcosmos van deze fusie.'<ref>"a combination of Merle Travis–style country finger-picking, double-stop slides from acoustic boogie, and blues-based bent-note, single-string work, is a microcosm of this fusion." Friedlander (1996), p. 45.</ref>
Bij RCA onderscheidde Presleys rock and roll-geluid zich van de rockabilly met groepsvocalen, zwaarder versterkte electrische gitaren<ref>Gillett (2000), p. 113</ref> en een flinkere, intensere trant.<ref>Jorgensen (1998), p. 39.</ref> Hoewel hij erom bekend stond songs uit verschillende bronnen te betrekken en ze een rockabilly/rock and roll behandeling te geven, nam hij ook vanaf vroeg in zijn loopbaan nummers in andere genres op, van de pop standard ''Blue Moon'' bij Sun tot de country ballad ''How's the World Treating You?'' op zijn tweede LP tot de blues van ''Santa Claus Is Back In Town''. In 1957 werd zijn eerste gospelplaat uitgebracht, de vier nummers tellende EP ''Peace in the Valley''. Gecertificeerd als miljoenverkoop, werd het de bestverkochte gospel EP in de geschiedenis van de muziekindustrie.<ref>Wolfe (1994), p. 14.</ref> Presley zou periodiek gospel blijven opnemen voor de rest van zijn leven. Op het album ''How Great Thou Art'' (1967) staat ''Run On'', een traditional die populair was in de zwarte gospeltraditie. Het arrangement roept 'de percussieve stijl van het Golden Gate Quartet uit de jaren 1930' op'.<ref> "the percussive style of the 1930s Golden Gate Quartet." Wolfe (1994), p. 22, en Keogh (2004), p. 184.</ref>
Na zijn terugkeer van militaire dienst in 1960 bleef Presley rock and roll uitvoeren, maar de karakteristieke stijl werd aanzienlijk afgezwakt. Typerend voor deze wending is zijn eerste single na zijn diensttijd, de nummer-één hit ''Stuck on You''. Publiciteitsmateriaal van RCA sprak van de 'milde rockbeat', terwijl discograaf Ernst Jorgensen het over 'upbeat pop' had.<ref>"mild rock beat"; "upbeat pop". Jorgensen (1998), p. 123.</ref> Van het moderne blues/R&B-geluid dat zo succesvol was vastgelegd op ''Elvis Is Back!'' werd in essentie zes jaar afscheid genomen tot opnamen uit 1966–1967 als ''Down in the Alley'' en ''Hi-Heel Sneakers''.<>refJorgensen (1998), p. 213, 237.</ref> Gedurende het grootste deel van de jaren 1960 benadrukten de platen van de zanger popmuziek, vaak in de vorm van ballads als ''Are You Lonesome Tonight?'', een nummer één hit uit 1960. Weliswaar was dat een dramatisch nummer, maar het meeste van wat Presley opnam voor zijn filmsoundtracks was van een veel lichtere aard.<ref>Jorgensen (1998), p. 142–143.</ref>
Hoewel Presley voor de '68 Comeback Special ook een aantal van zijn klassieke ballads uitvoerde, werd het geluid van de show gedomineerd door agressieve rock and roll. Daarna zou hij nog maar weinig nieuwe rechttoe-rechtaan rock and roll songs opnemen; zoals hij zelf verklaarde, waren die 'moeilijk te vinden'.<ref>"hard to find". Jorgensen (1998), p. 343.</ref> Een belangrijke uitzondering was ''Burning Love'', zijn laatste grote hit op de poplijsten. Net als zijn werk uit de jaren 1950, bestonden Presleys volgende opnamen uit herinterpretaties van pop- en countrynummers, zij het in heel andere uitvoeringen. Zijn stilistische reikwijdte begon nu een meer eigentijds rockgeluid en ook soul en [[funk]] te omvatten. Veel van ''Elvis In Memphis'', net als de van dezelfde sessies afkomstige hit ''Suspicious Minds'', weerspiegelden zijn nieuwe rock en soul fusie. In het midden van de jaren 1970 vonden veel van zijn singles een thuis op de country radio, het terrein waarop hij eerst een ster werd.<ref>Ponce de Leon (2007), p. 199.</ref>
===Vocale stijl en bereik===
Muziekcriticus Henry Pleasants merkt op dat 'Presley is zowel een tenor als een bariton genoemd. Deze uiteenlopendheid van opinies wordt in de hand gewerkt door zijn buitengewone kompas (...) en een erg grote reikwijdte aan vocale kleur'.<ref>"Presley has been described variously as a [[baritone]] and a [[tenor]]. An extraordinary compass ... and a very wide range of vocal color have something to do with this divergence of opinion." Pleasants (2004), p. 260.</ref> Hij identificeert Presley als een hoge bariton en berekent zijn bereik als twee en een derde [[octaaf]], 'van de baritonlage [[G (muziek)|G]] tot de tenorhoge [[B (muziek)|B]], met een opwaartse extensie in [[kopstem|falset]] tot minstens Des. Presleys beste octaaf ligt in het centrum, van Des tot Des, met mogelijk een extra hele toon naar boven of beneden'.<ref>"from the baritone low G to the tenor high B, with an upward extension in falsetto to at least a D-flat. Presley's best octave is in the middle, D-flat to D-flat, granting an extra full step up or down." Pleasants (2004), p. 260.</ref> Naar Pleasants' mening was zijn stem op zijn laagst 'variabel en onvoorspelbaar' en 'vaak briljant' op zijn hoogst, met de capaciteit voor 'op volle sterkte gerealiseerde hoge G's en [[A (muziek)|A]]'s waarop een operabariton jaloers mag zijn.'<ref>"variable and unpredictable"; "often brilliant"; "full-voiced high Gs and As that an opera baritone might envy". Pleasants (2004), p. 260.</ref> Onderzoeker Lindsay Waters, die Presleys bereik inschat op 2¼ octaaf, benadrukt dat 'zijn stem een emotioneel bereik heeft van tedere gefluister via zuchten tot schreeuwen, grommen, brommen en uitgesproken schorheid die de luisteraar kan bewegen van kalme overgave tot angst. Zijn stem kan niet in octaven worden gemeten, maar in [[decibel]]s; zelfs dat raakt niet aan het probleem hoe gevoelige, bijna onhoorbare fluisters te meten.'<ref>"his voice had an emotional range from tender whispers to sighs down to shouts, grunts, grumbles and sheer gruffness that could move the listener from calmness and surrender, to fear. His voice can not be measured in octaves, but in decibels; even that misses the problem of how to measure delicate whispers that are hardly audible at all." Waters (2003), p. 205.</ref> Presley was altijd 'in staat om de open, hese, ecstatische, gillende, schreeuwende, jammerende, roekeloze geluid van de zwarte rhythm-and-blues- en gospelzangers te reproduceren', schrijft Pleasants, en demonstreerde eveneens een opmerkelijk vermogen om vele andere vocale stijlen te assimileren.<ref>"able to duplicate the open, hoarse, ecstatic, screaming, shouting, wailing, reckless sound of the black rhythm-and-blues and gospel singers". Pleasants (2004), p. 260.</ref>
==Raciale kwesties==
Toen Dewey Phillips ''That's All Right'' voor het eerst draaide op de radio van Memphis namen veel luisteraars die per telefoon of telegram contact opnamen met het station om het nog eens aan te vragen, dat de zanger ervan een zwarte was.<ref>Guralnick (1994), p. 100–101.</ref> Vanaf het begin van zijn nationale roem betuigde Presley zijn respect voor zwarte artiesten en hun muziek en zijn minachting voor de segregatienormen en raciale vooroordelen die destijds in het Zuiden alomtegenwoordig waren. In een interview uit 1956 herinnerde hij zich hoe hij in zijn kindertijd luisterde naar de bluesmuzikant Arthur Crudup - de originele uitvoerder van ''That's All Right'' - 'uit het toestel slaan zoals ik nu doe en ik zei dat als ik ooit naar de plaats kon gaan waar ik alles zou voelen dat de oude Arthur voelde, dat ik dan een muziekman zou worden zoals niemand ooit gezien had.'<ref> "bang his box the way I do now, and I said if I ever got to the place where I could feel all old Arthur felt, I'd be a music man like nobody ever saw." Guralnick (2004).</ref> ''The Memphis World'', een Afrikaans-Amerikaans dagblad, berichtte dat Presley, 'het rock 'n' roll fenomeen', 'de segregatiewetten van Memphis had gekraakt' door het plaatselijke amusementspark te bezoeken op wat was aangewezen als zijn 'gekleurden-avond'.<ref>"the rock 'n' roll phenomenon"; "cracked Memphis's segregation laws"; "colored night". Guralnick (2004).</ref> Zulke uitspraken en acties leidden ertoe dat Presley in de vroege jaren van zijn sterrendom algemeen werd bejubeld in de zwarte gemeenschap.<ref>Guralnick (2004).</ref> In tegenstelling daarmee, aldus Arnold Shaw van ''Billboard'', vonden veel blanke volwassenen 'hem maar niks en veroordeelden hem als verdorven. Anti-neger vooroordelen speelden ongetwijfeld een rol in dergelijk antagonisme. Ongeacht of ouders zich bewust waren van de negerseksuele oorsprong van de frase "rock 'n' roll", maakte Presley op hen de indruk de visuele en orale belichaming van seks te zijn.'<ref>"did not like him, and condemned him as depraved. Anti-negro prejudice doubtless figured in adult antagonism. Regardless of whether parents were aware of the Negro sexual origins of the phrase 'rock 'n' roll', Presley impressed them as the visual and aural embodiment of sex." Denisoff (1975), p. 22.</ref>
Ondanks de grotendeels positieve mening die zwarte Amerikanen over Presley hadden, verspreidde zich halverwege 1957 een gerucht dat hij ergens zou hebben verklaard: 'Het enige dat negers voor me kunnen doen is mijn platen kopen en mijn schoenen poetsen.' Louie Robinson, een journalist van het nationale zwarte weekblad Jet, zocht de kwestie uit. Op de set van Jailhouse Rock "The only thing Negroes can do for me is buy my records and shine my shoes." (bron?) A journalist with the national African American weekly ''[[Jet magazine|Jet]]'', Louie Robinson, pursued the story. On the set of ''[[Jailhouse Rock (1957 film)|Jailhouse Rock]]'', Presley stond Robinson een interview toe, hoewel hij niet langer met de mainstream pers sprak. Hij ontkende een dergelijke uitspraak te hebben gedaan of het racisme ervan te onderschrijven: 'Ik heb nooit iets dergelijks gezegd en mensen die mij kennen weten dat ik zoiets ook niet zou zeggen. (...) Nogal wat mensen schijnen te denken dat ik deze zaak begonnen ben. Maar rock and roll bestond al lang voordat ik erbij kwam. Niemand kan deze muziek zingen zoals gekleurde mensen. Laten we het onder ogen zien: ik kan niet zingen zoals [[Fats Domino]] dat kan. Dat besef ik.'<ref>"I never said anything like that, and people who know me know that I wouldn't have said it … A lot of people seem to think I started this business. But rock 'n' roll was here a long time before I came along. Nobody can sing that kind of music like colored people. Let's face it: I can't sing like [[Fats Domino]] can. I know that." Atlanta Music Blog, [http://clatl.com/cribnotes/archives/2012/08/20/why-i-stopped-hating-elvis-presley 'Why I stopped hating Elvis Presley.'] Atlanta Concerts & Shows - Crib Notes - Creative Loafing Atlanta. Geraadpleegd op 13 november 2015.</ref> Red Robinson voegde daaraan toe: 'Kijk naar de gebeurtenissen die pas na zijn dood in de publiciteit zijn gekomen, over hoe hij over straat reed en een Cadillac kocht voor een zwarte vrouw met een klein kind die hij toevallig tegenkwam. Als hij een hekel aan zwarten had gehad zou hij niet eens bij ze in de buurt zijn gekomen.'<ref>''Take a look at the things that are only publicized now, of how he’d be driving down the street and see a destitute black woman with a little child. He went and bought her a Cadillac. Now if this guy hated blacks, he wouldn’t even have gone near them''. [http://www.elvis-history-blog.com/civil-rights.html 'Civil Rights and Elvis Presley'] 23 December 2015.</ref> Robinson vond geen bewijs dat de opmerking ooit was gemaakt, maar juist getuigenissen van tal van personen die uitwijzen dat Presley allesbehalve een racist was.<ref>Guralnick 2004 en Pilgrim 2006</ref> Blueszanger [[Ivory Joe Hunter]], die het gerucht hoorde voordat hij Graceland op een avond bezocht, vertelde over Presley: 'Hij betoonde mij alle gastvrijheid en ik vind hem een van de grootsten.'<ref>"He showed me every courtesy, and I think he's one of the greatest." Guralnick (1994), p. 426</ref> Ook [[Dudley Brooks]], een Afrikaans-Amerikaanse componist en sessiemuzikant die in de jaren 1950 en 1960 met Presley wer weersprak beschuldigingen dat Presley een racist zou zijn.<ref>Bertrand (2000), p. 220</ref> Hoewel de vermeende opmerking destijds al geheel afgedaan was, werd het gerucht nog decennia later tegen Presley gebruikt.<ref>Kolawole 2002</ref> Het identificeren van Presley met racisme - persoonlijk dan wel symbolisch - vond zijn bekendste uiting in de tekst van [[Public Enemy]]'s raphit ''Fight the power'' uit 1989: 'Elvis was een held voor velen/ Maar hij betekende niets voor mij/ Volkomen racist als die eikel was/ Simpel en duidelijk.'<ref>"Elvis was a hero to most / But he never meant shit to me / Straight-up racist that sucker was / Simple and plain". Myrie (2009), p. 123–124</ref>
De hardnekkigheid van van zulke opinies werd gevoed door rancune omdat Presley, wiens muzikale en visuele optredens schatplichtig waren aan Afrikaans-Amerikaanse bronnen, de culturele erkenning en het commerciële succes bereikte dat zijn zwarte collega's ontzegd werd.<ref>Pilgrim (2006)</ref> Tot in de 21ste eeuw bleef de gedachte dat Presley zwarte muziek 'gestolen' zou hebben zijn aanhangers houden.<ref>Kolawole (2002) en Myrie (2009), p. 123–24</ref> Vermeldenswaard onder de Afrikaans-Amerikaanse entertainers die deze opvatting afwezen was [[Jackie Wilson]], die zei: 'Veel mensen hebben Elvis ervan beschuldigd de muziek van de zwarte man te hebben gestolen, terwijl in werkelijkheid bijna elke zwarte soloartiest zijn podiumgedrag van Elvis afkeek.'<ref>"A lot of people have accused Elvis of stealing the black man's music, when in fact, almost every black solo entertainer copied his stage mannerisms from Elvis."Masley (2002)</ref> En gedurende zijn hele loopbaan heeft Presley zijn schatplichtigheid niet onder stoelen of banken gestoken. Tegen het publiek van zijn '68 Comeback Special vertelde hij, 'Rock 'n' roll muziek is in de basis gospel of rhythm and blues, of is daaraan ontsprongen. Mensen hebben dat ontwikkeld, er andere instrumenten aan toegevoegd, ermee geëxperimenteerd, maar daar komt het op neer.'<ref>"Rock 'n' roll music is basically gospel or rhythm and blues, or it sprang from that. People have been adding to it, adding instruments to it, experimenting with it, but it all boils down to [that]."Bertrand (2000), p. 198</ref> Negen jaar daarvoor had hij al eens gezegd: 'Rock 'n' roll is er al heel wat jaren. Vroeger werd het vrhythm and blues genoemd.'<ref>"Rock 'n' roll has been around for many years. It used to be called rhythm and blues." Bertrand (2000), p. 198</ref>
==De invloed van Colonel Parker en anderen==
===Parker en de Aberbachs===
<nowiki>{{further|Colonel Tom Parker}}</nowiki>
Toen hij Presley's manager werd, stond Colonel Tom Parker op een uitzonderlijk strakke controle over de loopbaan van zijn client. Songschrijver Robert B. Sherman van the Sherman Brothers was er getuige van hoe de overeenkomst tussen Jean Aberbach, de mede-eigenaar van Hill and Range en de Colonel in 1955.<ref>Sherman (2013), 313–315</ref> Al vroeg vatten "The Colonel" en zijn bondgenoten van Hill and Range, de gebroeders Jean en Julian Aberbach, de hechte relatie die zich ontwikkelde tussen Presley en songschrijvers [[Jerry Leiber]] and [[Mike Stoller]] op als een ernstige bedreiging van die controle.<ref>Guralnick (1994), 415–17, 448–49</ref> Parker beëindigde deze relatie in effect, al dan niet met opzet, met het nieuwe contract dat hij begin 1958 Leiber stuurde. Leiber dacht dat er een fout was gemaakt, want het papier was blanco, op Parkers handtekening en een plaats voor die van Leiber na. 'Geen fout, jongen, gewoon tekenen en terugsturen,' instrueerde Parker. 'Maak je geen zorgen, we vullen het later in.'<ref> "There's no mistake, boy, just sign it and return it". "Don't worry, we'll fill it in later." Guralnick (1994), 452-453</ref>Leiber weigerde en Presleys vruchtbare samenwerking met dit schrijversteam was voorbij. Andere gerespecteerde songschrijvers verloren hun belangstelling of vermeden het zelfs om voor Presley te schrijven vanwege de vereiste dat ze een derde van hun gebruikelijke auteursrechten zouden afstaan.<ref>Jorgensen (1998), 198</ref>
Tegen 1967 leverden Parkers contracten met Presley hem 50 procent op van de meeste inkomsten die de zanger beurde aan opnamen, films en merchandise.<ref>Guralnick (1999), 248</ref> Vanaf februari 1972 nam hij eenderde van de winst over live optredens;<ref>Guralnick en Jorgensen (1999), 304, 365</ref> een overeenkomst uit januari 1976 gaf Parker eveneens recht op 50 procent daarvan.<ref>Guralnick en Jorgensen (1999), 358, 375</ref> Priscilla Presley signaleerde dat 'Elvis had een hekel aan de zakelijke kant van zijn carrière. Hij tekende contracten zonder die zelfs maar te lezen.'<ref>"Elvis detested the business side of his career. He would sign a contract without even reading it." Presley (1985), 188</ref> Presleys vriend Marty Lacker zag Parker als een 'sjacheraar en een oplichtingskunstenaar. Het ging hem alleen om snel geld - vangen en wegwezen.'<ref>"hustler and a con artist. He was only interested in 'now money'—get the buck and get gone."Nash (2005), 290</ref>
Lacker speelde een rol in Presleys besluit om begin 1969 te werken met producer [[Chips Moman]] en diens uitgelezen muzikanten de van American Sound studio. Deze opnamesessies betekenden een opvallend afscheid van de controle die Hill and Range normaliter over het materiaal hadden. Ter plekke had Moman nog wel te maken met de vertegenwoordigers van deze firma, wier suggesties aangaande het repertoire hij onacceptabel vond. Hij stond net op het punt er de brui aan te geven, toen Presley het personeel van Hill and Range beval te vertrekken.<ref>Clayton en Heard (2003), p.262–65</ref> Hoewel later Joan Deary, manager van RCA, vol lof was over de songselectie van de producer en de kwaliteit van de opnamen,<ref>Clayton en Heard (2003), p. 267</ref> kreeg Moman, tot zijn woede, noch een vermelding op de platen noch royalties voor zijn werk.<ref>Jorgensen (1998), p. 281</ref>
Gedurende zijn hele loopbaan heeft Presley in slechts drie lokaties buiten de VS opgetreden - alledrie in Canada, gedurende korte tournees daar in 1957. Geruchten dat hij voor de eerste maal overzee zou optreden laaiden in 1974 op vanwege een miljoenenbod voor een Australische tournee. Parker was opmerkelijk aarzelend voor zijn doen, wat degenen die dicht bij Presley stonden aanleiding gaf te speculeren over het verleden van de manager en de redenen voor zijn kennelijke onwil om een paspoort aan te vragen. Uiteindelijk deed Parker wat voor ambitie Presley ook mag hebben gehad over optreden buiten de VS verstommen en beweerde dat de veiligheidsmaatregelen in het buitenland slecht waren en de arena's ongeschikt voor een ster van zijn statuur.<ref>Stanley en Coffey (1998), p. 123</ref>
De grootste controle had Parker over Presleys filmloopbaan. In 1957 vroeg [[Robert Mitchum]] Presley voor de hoofdrol naast hemzelf voor ''Thunder Road'', waarvan Mitchum de schrijver en producer was.<ref>Brown en Broeske (1997), p. 125.</ref> Volgens George Klein, een van zijn oudste vrienden, werden Presley hoofdrollen aangeboden in ''[[West Side Story (film)|West Side Story]]'' en ''[[Midnight Cowboy]]''.<ref>Clayton en Heard (2003), p. 226</ref> In 1974 benaderde [[Barbra Streisand]] Presley om samen met haar de nieuwe verfilming van ''[[A Star Is Born (1976)|A Star is Born]]'' te maken.<ref>Guralnick (1999), p. 563–565</ref> In elk van deze gevallen werd elke ambitie die de zanger mag hebben gehad om zulke rollen te vertolken opzij geschoven door hetzij de onderhandelingseisen van zijn manager, hetzij door botte weigering. In de beschrijving van Lacker, 'Het enige dat Elvis na de eerste jaren gaande kon houden was een nieuwe uitdaging. Maar Parker boorde alles voortdurend de grond in.'<ref>"The only thing that kept Elvis going after the early years was a new challenge. But Parker kept running everything into the ground." Nash (2005), p. 290</ref> Tekenend voor de [[modus operandi]] is de respons die Leiber en Stoller kregen toen ze een serieus filmproject received voor Presley onder de aandacht brachten van Parker en de eigenaren van Hill en Range. In Leibers versie waarschuwde Jean Aberbach hen om nooit meer 'te proberen om zich te bemoeien met de zaken of artistieke bezigheden van het proces bekend als Elvis Presley.'<ref>"try to interfere with the business or artistic workings of the process known as Elvis Presley." Guralnick (1994), p. 449</ref>
===Memphis Mafia===
{{Main|Memphis Mafia}}
In de vroege jaren zestig begon de vriendenkring waarmee Presley zich tot aan zijn dood continu omringde bekend als de "Memphis Mafia".<ref>Ponce de Leon (2007), p. 139–40</ref> 'Omringd door hun parasitische aanwezigheid, zoals journalist John Harris het verwoordt, 'was het geen wonder dat hij afgleed naar verslaving en sloomheid, niemand maakte alarm: voor hen was Elvis de bank en die moest open blijven.'<ref>"Surrounded by the[ir] parasitic presence", "it was no wonder that as he slid into addiction and torpor, no-one raised the alarm: to them, Elvis was the bank, and it had to remain open." Harris (2006)</ref> Tony Brown, die in Presleys laatste twee jaar regelmatig diens pianist was, signaleerde zijn snel slechter wordende gezondheid en de urgentie om er wat aan te doen: 'Maar we wisten allemaal dat het hopeloos was omdat Elvis was omringd met die kleine kring van mensen (...) al die zogenaamde vrienden'.<ref>"But we all knew it was hopeless because Elvis was surrounded by that little circle of people ... all those so-called friends". Clayton en Heard (2003), p. 339</ref> Ter verdediging van de Memphis Mafia heeft Marty Lacker gezegd, '[Presley] was een onafhankelijk man (...) als wij er niet waren geweest, dan zou hij al veer eerder dood geweest zijn.'<ref>"[Presley] was his own man. ... If we hadn't been around, he would have been dead a lot earlier." Connelly (2008), p. 148</ref>
In 1964 werd Larry Geller Presleys kapper. Anders dan anderen in de Memphis Mafia, had hij belangstelling voor spiritual vragen en hij herinnert zich hoe, vanaf hun eerste gesprek, Presley zijn ndiepste gedachten en angsten onthulde: 'Ik bedoel er ''moet'' wel een doel zijn (...) er moet een reden zijn (...) waarom ik werd verkozen om Elvis Presley te zijn (...) Ik zweer bij God, niemand weet hoe eenzaam ik soms ben. En hoe leeg ik me werkelijk voel.'<ref>"I mean there ''has'' to be a purpose ... there's got to be a reason ... why I was chosen to be Elvis Presley. ... I swear to God, no one knows how lonely I get. And how empty I really feel." Guralnick (1999), p. 174</ref> Daarna voorzag Geller hem van boeken over religie en mystiek, die de zanger gretig las.<ref>Guralnick (1999), p. 175</ref> Presley zou de rest van zijn leven met dergelijke materie bezig blijven en nam ladingen boeken mee op tournee.<ref>Higginbotham (2002)</ref>
==Sex symbool==
[[File:Girls Girls Girls Poster B.jpg|thumb|left|alt=Film poster with Presley on the left, holding a young woman around the waist, her arms draped over his shoulders. To the right, five young women wearing bathing suits and holding guitars stand in a row. The one in front taps Presley on the shoulder. Along with title and credits is the tagline "Climb aboard your dreamboat for the fastest-movin' fun 'n' music!"|The title and marketing of ''[[Girls! Girls! Girls!]]'' (1962) took advantage of Presley's sex symbol status.]]
Presleys lichamelijke aantrekkelijkheid en sex-appeal werden in ruime kring erkend. 'Ooit was hij mooi, verbluffend mooi', formuleerde criticus Mark Feeney het.<ref>"He was once beautiful, astonishingly beautiful", Feeney (2010)</ref> Televisieregisseur Steve Binder, geen liefhebber van Presleys muziek voordat hij de '68 Comeback Special onder zijn hoede kreeg, vertelde, 'Ik ben zo hetero als wat en ik moet je zeggen, of je nu een man of een vrouw bent, je stopt om naar hem te kijken. Zo goed zag hij eruit. En ook al zou je niet weten dat hij een superster was, dat zou niets uitmaken; als hij de kamer in liep, zou je weten dat er een bijzonder iemand in je nabijheid was.'<ref>"I'm straight as an arrow and I got to tell you, you stop, whether you're male or female, to look at him. He was that good looking. And if you never knew he was a superstar, it wouldn't make any difference; if he'd walked in the room, you'd know somebody special was in your presence." Ashley (2009), p. 76</ref> Zijn stijl van optreden droeg net zozeer als zijn lichamelijke schoonheid bij aan Presleys geërotiseerde imago. In 1970 beschreef criticus George Melly hem als 'de meester van de seksuele simile, met zijn gitaar tegelijk als de fallus en als het meisje'.<ref>"the master of the sexual simile, treating his guitar as both phallus and girl." Rodman (1996), p. 58</ref> In zijn overlijdensbericht van Presley beschouwde [[Lester Bangs]] hem al 'de man die openlijk flagrante vulgaire seksuele opwinding introduceerde in de Amerikaanse populaire cultuur'.<ref>"the man who brought overt blatant vulgar sexual frenzy to the popular arts in America." Rodman (1996), p. 58–59</ref> De verklaring van Ed Sullivan dat hij een frisdrankflesje in Presleys broek waarnam vond een echo in geruchten over een rolletje toiletpapier in dezelfde positie.<ref>Garber (1997), p. 366</ref>
Hoewel Presley werd gepresenteerd als een icoon van heteroseksualiteit, hebben enkele culturele critici de stelling verdedigd dat zijn imago ambigu was.<ref>Peter John Dyer beschreef zijn filmpersoonlijkheid als 'aggressief biseksueel' ("aggressively bisexual in appeal"). Dyer (1959–60), p. 30</ref> In 1959 plaatste Brett Farmer in ''Sight and Sound'' de 'orgastische bewegingen' van de danschoreografie van de titelsong in ''Jailhouse Rock'' in een traditie van cinematografische muzikale nummers van een 'spectaculaire erotisering, zo niet homo-erotisering, van het beeld van mannelijkheid.'<ref>"orgasmic gyrations"; "spectacular eroticization, if not homoeroticization, of the male image". Farmer (2000), p. 86</ref> Volgens de analyse van Yvonne Tasker was Presley 'een ambivalent figuur die een opmerkelijk gefeminiseerde en geobjectiveerde versie van blanke arbeidersklasse mannelijkheid als agressief-seksuele voorstelling.'<ref>"an ambivalent figure who articulated a peculiar feminised, objectifying version of white working-class masculinity as aggressive sexual display." Tasker (2007), p. 208</ref>
Presleys imago als sekssymbool werd benadrukt met de verslagen over zijn firts met verschillende sterren en sterretjes uit Hollywood, van [[Natalie Wood]] in de jaren 1950 via [[Connie Stevens]] en [[Ann-Margret]] in de jaren 1960 tot [[Candice Bergen]] en [[Cybill Shepherd]] in de jaren 1970. June Juanico uit Memphis, een van Presleys vroege vriendinnen, beschuldigde Parker er later van hem te hebben aangemoedigd om zijn kandidaten voor daten uit te zoeken met de publiciteit in het achterhoofd.<ref>Stein (1997}}</ref> Presley voelde zich nooit op zijn gemak in de Hollywood-wereld en de meesye van deze relaties stelden weinig voor. Kirchberg en Hendrickx (1999), p. 109</ref>
==Legacy==
<nowiki>{{Further2|[[Cultural impact of Elvis Presley]]; [[Cultural depictions of Elvis Presley]]; "[[Elvis has left the building]]"}}
{{quote box
|quote="I know he invented rock and roll, in a manner of speaking, but ... that's not why he's worshiped as a god today. He's worshiped as a god today because in addition to inventing rock and roll he was the greatest ballad singer this side of Frank Sinatra—because the spiritual translucence and reined-in gut sexuality of his slow weeper and torchy pop blues still activate the hormones and slavish devotion of millions of female human beings worldwide."
|source=—[[Robert Christgau]] <br> December 24, 1985{{sfn|Christgau|1985}}
|align=left
|salign=right
|width=25em
}}
</nowiki>
Presley's rise to national attention in 1956 transformed the field of popular music and had a huge effect on the broader scope of popular culture.<nowiki>{{sfn|Collins|2002}}</nowiki> As the catalyst for the cultural revolution that was rock and roll, he was central not only to defining it as a musical genre but in making it a touchstone of youth culture and rebellious attitude.<nowiki>{{sfn|Sadie|1994|p=638}}</nowiki> With its racially mixed origins—repeatedly affirmed by Presley—rock and roll's occupation of a central position in mainstream American culture facilitated a new acceptance and appreciation of black culture.<nowiki>{{sfn|Bertrand|2000|p=94}}</nowiki> In this regard, Little Richard said of Presley, "He was an integrator. Elvis was a blessing. They wouldn't let black music through. He opened the door for black music."<nowiki>{{sfn|Rodman|1996|p=193}}</nowiki> [[Al Green]] agreed: "He broke the ice for all of us."<nowiki>{{sfn|Victor|2008|p=356}}</nowiki> President [[Jimmy Carter]] remarked on his legacy in 1977: "His music and his personality, fusing the styles of white country and black rhythm and blues, permanently changed the face of American popular culture. His following was immense, and he was a symbol to people the world over of the vitality, rebelliousness, and good humor of his country."<nowiki>{{sfn|Woolley|Peters|1977}}</nowiki> Presley also heralded the vastly expanded reach of celebrity in the era of mass communication: at the age of 21, within a year of his first appearance on American network television, he was one of the most famous people in the world.<nowiki>{{sfn|Arnett|2006|p=400}}
[[File:ElvisPresleyStarHollywoodWalkOfFame.PNG|thumb|right|Presley's star on the [[Hollywood Walk of Fame]]]]
Presley's name, image, and voice are instantly recognizable around the globe.<nowiki>{{sfn|Doss|1999|p=2}}</nowiki> He has inspired [[Elvis impersonator|a legion of impersonators]].<nowiki>{{sfn|Lott|1997|p=192}}</nowiki> In polls and surveys, he is recognized as one of the most important popular music artists and influential Americans.{{refn|[[VH1]] ranked Presley No. 8 among the "100 Greatest Artists of Rock & Roll" in 1998.<nowiki>{{sfn|VH1|1998}}</nowiki> The [[BBC]] ranked him as the No. 2 "Voice of the Century" in 2001.<nowiki>{{sfn|BBC News|2001}}</nowiki> ''[[Rolling Stone]]'' placed him No. 3 in its list of "The Immortals: The Fifty Greatest Artists of All Time" in 2004.<nowiki>{{sfn|Rolling Stone|2004}}</nowiki> [[Country Music Television|CMT]] ranked him No. 15 among the "40 Greatest Men in Country Music" in 2005.<nowiki>{{sfn|CMT|2005}}</nowiki> The [[Discovery Channel]] placed him No. 8 on its "Greatest American" list in 2005.<nowiki>{{sfn|Discovery Channel|2005}}</nowiki> ''[[Variety (magazine)|Variety]]'' put him in the top ten of its "100 Icons of the Century" in 2005.<nowiki>{{sfn|Variety.com|2005}}</nowiki> ''[[The Atlantic Monthly]]'' ranked him No. 66 among the "100 Most Influential Figures in American History" in 2006.<nowiki>{{sfn|''The Atlantic Monthly''|2006}}|name=ranking|group=lower-alpha}}</nowiki> "Elvis Presley is the greatest cultural force in the twentieth century", said composer and conductor [[Leonard Bernstein]]. "He introduced the beat to everything and he changed everything—music, language, clothes. It's a whole new social revolution—the sixties came from it."<nowiki>{{sfn|Keogh|2004|p=2}}</nowiki> [[Bob Dylan]] described the sensation of first hearing Presley as "like busting out of jail".<nowiki>{{sfn|Victor|2008|p=356}}
On the 25th anniversary of Presley's death, ''The New York Times'' observed, "All the talentless impersonators and appalling black velvet paintings on display can make him seem little more than a perverse and distant memory. But before Elvis was camp, he was its opposite: a genuine cultural force. ... Elvis's breakthroughs are underappreciated because in this rock-and-roll age, his hard-rocking music and sultry style have triumphed so completely."<nowiki>{{sfn|''The New York Times''|2002}}</nowiki> Not only Presley's achievements, but his failings as well, are seen by some cultural observers as adding to the power of his legacy, as in this description by Greil Marcus:
<blockquote>
Elvis Presley is a supreme figure in American life, one whose presence, no matter how banal or predictable, brooks no real comparisons. ... The cultural range of his music has expanded to the point where it includes not only the hits of the day, but also patriotic recitals, pure country gospel, and really dirty blues. ... Elvis has emerged as a great ''artist,'' a great ''rocker,'' a great ''purveyor of schlock,'' a great ''heart throb,'' a great ''bore,'' a great ''symbol of potency,'' a great ''ham,'' a great ''nice person,'' and, yes, a great American.<nowiki>{{sfn|Marcus|1982|pp=141–42}}
</blockquote>
==Discography==
{{Main|Elvis Presley albums discography|Elvis Presley singles discography}}
<nowiki>{{See also|List of songs recorded by Elvis Presley|List of Elvis Presley hit singles|List of Elvis Presley hit albums}}</nowiki>
A vast number of recordings have been issued under Presley's name. The total number of his original master recordings has been variously calculated as 665<nowiki>{{sfn|Victor|2008|p=438}}</nowiki> and 711.<nowiki>{{sfn|Feeney|2010}}</nowiki> His career began and he was most successful during an era when singles were the primary commercial medium for pop music. In the case of his albums, the distinction between "official" studio records and other forms is often blurred. For most of the 1960s, his recording career focused on soundtrack albums. In the 1970s, his most heavily promoted and best-selling LP releases tended to be concert albums. This summary discography lists only the albums and singles that reached the top of one or more of the following charts: the main U.S. ''Billboard'' pop chart; the ''Billboard'' country chart, the genre chart with which he was most identified (there was no country album chart before 1964); and the official British pop chart.
The year given, in the table below, is the year the record first reached number one, rather than its original year of release. For instance: ''Elvis' 40 Greatest'', released in 1974, a compilation on the budget Arcade label, was the fourth highest selling album of the year in the United Kingdom; at the time, the main British chart did not rank such compilations, relegating them to a chart for midpriced and TV-advertised albums, which ''Elvis' 40 Greatest'' topped for 15 weeks.<nowiki>{{sfn|Mawer|2007a}}</nowiki> The policy was altered in 1975, allowing the album to hit number one on the main chart in 1977, following Presley's death.<nowiki>{{sfn|Mawer|2007b}}
Before late 1958, rather than unified pop and country singles charts, ''Billboard'' had as many as four charts for each, separately ranking records according to sales, jukebox play, jockey spins (i.e., airplay), and, in the case of pop, a general "Top 100". ''Billboard'' now regards the sales charts as definitive for the period. Widely cited chart statistician Joel Whitburn accords historical releases the highest ranking they achieved among the separate charts. Presley discographer Ernst Jorgensen refers only to the Top 100 chart for pop hits. All of the 1956–58 songs listed here as number one US pop hits reached the top of both the sales and with three exceptions, the Top 100 charts: "I Want You, I Need You, I Love You" (three), "Hound Dog" (two, behind its flip side, "Don't Be Cruel"), and "Hard Headed Woman" (two).
Several Presley singles reached number one in the United Kingdom as double A-sides; in the United States, the respective sides of those singles were ranked separately by ''Billboard''.{{refn|(1) The year given is the year the record first reached number one, rather than its original year of release. For instance, in 1974, ''Elvis' 40 Greatest'', a compilation on the budget Arcade label, was the fourth highest selling album of the year in the United Kingdom; at the time, the main British chart did not rank such compilations, relegating them to a chart for midpriced and TV-advertised albums, which ''Elvis' 40 Greatest'' topped for 15 weeks.<nowiki>{{sfn|Mawer|2007a}}</nowiki> The policy was altered in 1975, allowing the album to hit number one on the main chart in 1977, following Presley's death.<nowiki>{{sfn|Mawer|2007b}}</nowiki> (2) Before late 1958, rather than unified pop and country singles charts, ''Billboard'' had as many as four charts for each, separately ranking records according to sales, jukebox play, jockey spins (i.e., airplay), and, in the case of pop, a general Top 100. ''Billboard'' now regards the sales charts as definitive for the period. Widely cited chart statistician Joel Whitburn accords historical releases the highest ranking they achieved among the separate charts. Presley discographer Ernst Jorgensen refers only to the Top 100 chart for pop hits. All of the 1956–58 songs listed here as number one U.S. pop hits reached the top of both the sales and, with three exceptions, the Top 100 charts: "I Want You, I Need You, I Love You" (three), "Hound Dog" (two, behind its flip side, "Don't Be Cruel"), and "Hard Headed Woman" (two). (3) Several Presley singles reached number one in the United Kingdom as double A-sides; in the United States, the respective sides of those singles were ranked separately by ''Billboard''.|name=superlatives|group=lower-alpha}}</nowiki> In the United States, Presley also had five or six number one R&B singles and seven number one adult contemporary singles;{{refn|Whitburn calculates a total of six number one R&B singles, including "Don't Be Cruel", released as a double A-side with "Hound Dog";<nowiki>{{sfn|Whitburn|2004|pp=500–01}}</nowiki> ''Billboard''<nowiki>{{'}}</nowiki>s Keith Caulfield excludes "Don't Be Cruel".<nowiki>{{sfn|Caulfield|2004|p=24}}
|name=dontbecruel|group=lower-alpha}}</nowiki> in 1964, his "[[Blue Christmas (song)|Blue Christmas]]" topped the Christmas singles chart during a period when ''Billboard'' did not rank holiday singles in its primary pop chart.<nowiki>{{sfn|Caulfield|2004|p=24}}{{sfn|Whitburn|2004|pp=500–01}}</nowiki> He also had number-one hits in many countries beside the United States and United Kingdom.
===Number one albums===
{| class="wikitable" style="text-align:center;"
|-
!rowspan="2"|Year
!rowspan="2"|Album
!rowspan="2"|Type
!colspan="3"|Chart positions
|- style="font-size: smaller;"
!style="width: 60px;"|[[Billboard 200|US]]<nowiki>{{sfn|Whitburn|2007}}</nowiki>
!style="width: 60px;"|[[Billboard charts|US Country]]<nowiki>{{sfn|Whitburn|2008}}</nowiki>
!style="width: 60px;"|[[UK Albums Chart|UK]]<nowiki>{{sfn|Warwick et al.|2004|pp=860–66}}{{sfn|everyHit.com|2009}}</nowiki>
|-
|rowspan="2"|1956
|style="text-align:left;"|''[[Elvis Presley (album)|Elvis Presley]]''
|studio/comp.
|1
|n.a.
|1
|-
|style="text-align:left;"|''[[Elvis (1956 album)|Elvis]]''
|studio
|1
|n.a.
|3
|-
|rowspan="2"|1957
|style="text-align:left;"|''[[Loving You (album)|Loving You]]''
|sound./studio
|1
|n.a.
|1
|-
|style="text-align:left;"|''[[Elvis' Christmas Album]]''
|studio
|1
|n.a.
|2
|-
|rowspan="2"|1960
|style="text-align:left;"|''[[Elvis Is Back!]]''
|studio
|2
|n.a.
|1
|-
|style="text-align:left;"|''[[G.I. Blues (album)|G.I. Blues]]''
|soundtrack
|1
|n.a.
|1
|-
|rowspan="2"|1961
|style="text-align:left;"|''[[Something for Everybody]]''
|studio
|1
|n.a.
|2
|-
|style="text-align:left;"|''[[Blue Hawaii (Elvis Presley album)|Blue Hawaii]]''
|soundtrack
|1
|n.a.
|1
|-
|1962
|style="text-align:left;"|''[[Pot Luck (Elvis Presley album)|Pot Luck]]''
|studio
|4
|n.a.
|1
|-
|1964
|style="text-align:left;"|''[[Roustabout (album)|Roustabout]]''
|soundtrack
|1
|—
|12
|-
|1969
|style="text-align:left;"|''[[From Elvis in Memphis]]''
|studio
|13
|2
|1
|-
|1973
|style="text-align:left;"|''[[Aloha from Hawaii Via Satellite (album)|Aloha from Hawaii Via Satellite]]''
|live
|1
|1
|11
|-
|1974
|style="text-align:left;"|''[[Elvis: A Legendary Performer Volume 1]]''
|compilation
|43
|1
|20
|-
|1975
|style="text-align:left;"|''[[Promised Land (Elvis Presley album)|Promised Land]]''
|studio
|47
|1
|21
|-
|1976
|style="text-align:left;"|''[[From Elvis Presley Boulevard, Memphis, Tennessee]]''
|studio
|41
|1
|29
|-
|rowspan="3"|1977
|style="text-align:left;"|''[[Elvis' 40 Greatest]]''
|compilation
|—
|—
|1
|-
|style="text-align:left;"|''[[Moody Blue]]''
|studio/live
|3
|1
|3
|-
|style="text-align:left;"|''[[Elvis in Concert (album)|Elvis in Concert]]''
|live
|5
|1
|13
|-
|2002
|style="text-align:left;"|''[[ELV1S|ELV1S: 30 No. 1 Hits]]''
|compilation
|1
|1
|1
|-
|2007
|style="text-align:left;"|''[[Elvis the King]]''
|compilation
|—
|—
|1
|-
|2015
|style="text-align:left;"|''[[If I Can Dream (album)|If I Can Dream]]''
|compilation
|21
|—
|1
|}
===Number one singles===
{| class="wikitable" style="text-align:center;"
|-
!rowspan="2"|Year
!rowspan="2"|Single
!colspan="3"|Chart positions
|- style="font-size: smaller;"
!style="width: 45px;"|[[Billboard Hot 100|US]]<nowiki>{{sfn|Whitburn|2004|pp=500–04}}</nowiki>
!style="width: 45px;"|[[Hot Country Songs|US Country]]<nowiki>{{sfn|Whitburn|2006|pp=271–73}}</nowiki>
!style="width: 45px;"|[[UK Singles Chart|UK]]<nowiki>{{sfn|Warwick et al.|2004|pp=860–66}}{{sfn|everyHit.com|2009}}</nowiki>
|-
|rowspan="6"|1956
|style="text-align:left;"|"[[I Forgot to Remember to Forget]]" <small>(reissue)</small>
|—
|1
|—
|-
|style="text-align:left;"|"[[Heartbreak Hotel]]"
|1
|1
|2
|-
|style="text-align:left;"|"[[I Want You, I Need You, I Love You]]"
|1
|1
|14
|-
|style="text-align:left;"|"[[Don't Be Cruel]]"
|1
|1
|2
|-
|style="text-align:left;"|"[[Hound Dog (song)|Hound Dog]]"
|1
|1
|2
|-
|style="text-align:left;"|"[[Love Me Tender (song)|Love Me Tender]]"
|1
|3
|11
|-
|rowspan="4"|1957
|style="text-align:left;"|"[[Too Much (Elvis Presley song)|Too Much]]"
|1
|3
|6
|-
|style="text-align:left;"|"[[All Shook Up]]"
|1
|1
|1
|-
|style="text-align:left;"|"[[Teddy Bear (song)|(Let Me Be Your) Teddy Bear]]"
|1
|1
|3
|-
|style="text-align:left;"|"[[Jailhouse Rock (song)|Jailhouse Rock]]"
|1
|1
|1
|-
|rowspan="2"|1958
|style="text-align:left;"|"[[Don't (Elvis Presley song)|Don't]]"
|1
|2
|2
|-
|style="text-align:left;"|"[[Hard Headed Woman]]"
|1
|2
|2
|-
|rowspan="3"|1959
|style="text-align:left;"|"[[One Night (song)|One Night]]"/"[[I Got Stung]]"
|4/8
|24/—
|1
|-
|style="text-align:left;"|"[[(Now and Then There's) A Fool Such as I|A Fool Such as I]]"/"[[I Need Your Love Tonight]]"
|2/4
|—
|1
|-
|style="text-align:left;"|"[[A Big Hunk o' Love]]"
|1
|—
|4
|-
|rowspan="3"|1960
|style="text-align:left;"|"[[Stuck on You (Elvis Presley song)|Stuck on You]]"
|1
|27
|3
|-
|style="text-align:left;"|"[[It's Now or Never (song)|It's Now or Never]]"
|1
|—
|1
|-
|style="text-align:left;"|"[[Are You Lonesome Tonight? (song)|Are You Lonesome Tonight?]]"
|1
|22
|1
|-
|rowspan="3"|1961
|style="text-align:left;"|"[[Wooden Heart]]"
|—
|—
|1
|-
|style="text-align:left;"|"[[Surrender (Elvis Presley song)|Surrender]]"
|1
|—
|1
|-
|style="text-align:left;"|"[[(Marie's the Name) His Latest Flame]]"/"[[Little Sister (Pomus/Shuman song)|Little Sister]]"
|4/5
|—
|1
|-
|rowspan="4"|1962
|style="text-align:left;"|"[[Can't Help Falling in Love]]"/"[[Rock-A-Hula Baby]]"
|2/23
|—
|1
|-
|style="text-align:left;"|"[[Good Luck Charm]]"
|1
|—
|1
|-
|style="text-align:left;"|"[[She's Not You]]"
|5
|—
|1
|-
|style="text-align:left;"|"[[Return to Sender (song)|Return to Sender]]"
|2
|—
|1
|-
|1963
|style="text-align:left;"|"[[(You're The) Devil in Disguise]]"
|3
|—
|1
|-
|1965
|style="text-align:left;"|"[[Crying in the Chapel]]"
|3
|—
|1
|-
|1969
|style="text-align:left;"|"[[Suspicious Minds]]"
|1
|—
|2
|-
|1970
|style="text-align:left;"|"[[The Wonder of You]]"
|9
|37
|1
|-
|rowspan="2"|1977
|style="text-align:left;"|"[[Moody Blue (Elvis song)|Moody Blue]]"
|31
|1
|6
|-
|style="text-align:left;"|"[[Way Down]]"
|18
|1
|1
|-
|1981
|style="text-align:left;"|"[[Guitar Man (Jerry Reed song)|Guitar Man]]" <small>(remix)</small>
|28
|1
|43
|-
|2002
|style="text-align:left;"|"[[A Little Less Conversation]]" <small>([[Junkie XL|JXL]] remix)</small>
|50
|—
|1
|-
|rowspan="3"|2005
|style="text-align:left;"|"Jailhouse Rock" <small>(reissue)</small>
|—
|—
|1
|-
|style="text-align:left;"|"One Night"/"I Got Stung" <small>(reissue)</small>
|—
|—
|1
|-
|style="text-align:left;"|"It's Now or Never" <small>(reissue)</small>
|—
|—
|1
|}
==Filmography==
{{Main|Elvis Presley on film and television}}
<!--{{col-start}}
{{col-3}}-->
* ''[[Love Me Tender (film)|Love Me Tender]]'' (1956)
* ''[[Loving You (1957 film)|Loving You]]'' (1957)
* ''[[Jailhouse Rock (film)|Jailhouse Rock]]'' (1957)
* ''[[King Creole]]'' (1958)
* ''[[G.I. Blues]]'' (1960)
* ''[[Flaming Star]]'' (1960)
* ''[[Wild in the Country]]'' (1961)
* ''[[Blue Hawaii]]'' (1961)
* ''[[Follow That Dream]]'' (1962)
* ''[[Kid Galahad]]'' (1962)
* ''[[Girls! Girls! Girls!]]'' (1962)
<!--{{col-3}}-->
* ''[[It Happened at the World's Fair]]'' (1963)
* ''[[Fun in Acapulco]]'' (1963)
* ''[[Kissin' Cousins]]'' (1964)
* ''[[Viva Las Vegas]]'' (1964)
* ''[[Roustabout (film)|Roustabout]]'' (1964)
* ''[[Girl Happy]]'' (1965)
* ''[[Tickle Me]]'' (1965)
* ''[[Harum Scarum]]'' (1965)
* ''[[Frankie and Johnny (1966 film)|Frankie and Johnny]]'' (1966)
* ''[[Paradise, Hawaiian Style]]'' (1966)
* ''[[Spinout]]'' (1966)
<!--{{col-3}}-->
* ''[[Easy Come, Easy Go (1967 film)|Easy Come, Easy Go]]'' (1967)
* ''[[Double Trouble (1967 film)|Double Trouble]]'' (1967)
* ''[[Clambake]]'' (1967)
* ''[[Stay Away, Joe]]'' (1968)
* ''[[Speedway (1968 film)|Speedway]]'' (1968)
* ''[[Live a Little, Love a Little]]'' (1968)
* ''[[Charro!]]'' (1969)
* ''[[The Trouble with Girls (film)|The Trouble with Girls]]'' (1969)
* ''[[Change of Habit]]'' (1969)
* ''[[Elvis: That's the Way It Is]]'' (1970)
* ''[[Elvis on Tour]]'' (1972)
<!--{{col-end}}-->
'''TV concert specials'''
*''[[Elvis (1968 TV program)|Elvis]]'' (1968)
*''[[Aloha from Hawaii Via Satellite|Elvis: Aloha from Hawaii via Satellite]]'' (1973)
*''[[Elvis in Concert]]'' (1977)
==See also==
* [[Elvis Presley Enterprises]]
* [[Honorific nicknames in popular music]]
* [[List of artists by number of UK Albums Chart number ones]]
* [[List of artists by total number of UK number one singles]]
* [[List of best-selling music artists]]
* [[Personal relationships of Elvis Presley]]
== Verklarende noten ==
{{References|group=noot}}
== Verwijzende noten ==
{{References|85%|3}}
==Notes==
{{references|group=lower-alpha}}
==References==
===Footnotes===
<nowiki>{{reflist|20em}}</nowiki>
== Bronnen ==
* Bertrand, Michael T. (2000). ''Race, Rock, and Elvis''. University of Illinois Press. ISBN 978-0-252-02586-0
* Collins, Dan (2002). [http://www.cbsnews.com/stories/2002/08/07/entertainment/main517851.shtml 'How Big Was The King?'] CBS News/Associated Press. 7 augustus 2002. Geraadpleegd op 7 december 27, 2009.
* Dundy, Elaine (2004). ''Elvis and Gladys''. 2nd edition=2nd. University Press of Mississippi. ISBN 1-57806-634-4
* Guralnick, Peter (2004). [http://www.nytimes.com/2007/08/11/opinion/11guralnick.html? 'How Did Elvis Get Turned Into a Racist?'] ''The New York Times'', 8 january 2004. Geraadpleegd op 11 augustus 2007.
* Guralnick, Peter (1994). ''Last Train to Memphis: The Rise of Elvis Presley''. [Biografie deel I] Little, Brown ISBN 0-316-33225-9
* Guralnick, Peter (1999). ''Careless Love: The Unmaking of Elvis Presley''. [Biografie Deel II] Back Bay Books ISBN 0-316-33297-6
* Guralnick, Peter en Ernst Jorgensen (1999). ''Elvis Day by Day: The Definitive Record of His Life and Music''. Ballantine ISBN 0-345-42089-6
* Hopkins, Jerry (1986). ''Elvis: The Final Years''. Berkley. ISBN 0-425-08999-1
* Hopkins, Jerry (2002). ''Elvis in Hawaii''. Bess Press ISBN 1-57306-142-5
* Hopkins, Jerry (2007). ''Elvis—The Biography''. Plexus. ISBN 0-85965-391-9
* Jorgensen, Ernst (1998). ''Elvis Presley: A Life in Music. The Complete Recording Sessions''. St Martin's Press ISBN 0-312-18572-3
* Matthew-Walker, Robert (1979). ''Elvis Presley. A Study in Music''. Midas Books. ISBN 0-85936-162-4
* Reaves, Jessica (2002). [http://www.time.com/time/nation/article/0,8599,337778,00.html 'Person of the Week: Elvis Presley'] ''Time'', 15 augustus 2002. Geraadpleegd op 26 december 2009.
* Semon, Roger en Ernst Jorgensen (2001). [http://www.elvis.com.au/presley/is_elvis_the_biggest_selling_recording_artist.shtml 'Is Elvis the Biggest Selling Recording Artist?'] elvis.com.au, 12 februari 2001. Geraadpleegd op 4 februari 2011.
* Stanley, David en Frank Coffey (1998). ''The Elvis Encyclopedia''. Virgin Books ISBN 0-7535-0293-3
* Szatmary, David (1996). ''A Time to Rock: A Social History of Rock 'n' Roll''. Schirmer Books. ISBN 0-02-864670-3
* Victor, Adam (2008). ''The Elvis Encyclopedia''. Overlook Duckworth ISBN 1-58567-598-9
* Burke, Ken en Dan Griffin (2006). ''The Blue Moon Boys: The Story of Elvis Presley's Band''. Chicago Review Press ISBN 1-55652-614-8
* Cusic, Don (1988). "Singing with the King". ''Rejoice! The Gospel Music Magazine'', zomer 1988.
* Miller, James (2000). ''Flowers in the Dustbin: The Rise of Rock and Roll, 1947–1977''. Fireside ISBN 0-684-86560-2
* Nash, Alanna, et al. (2005). Elvis and the Memphis Mafia. Aurum. ISBN -84513-128-2
* Ponce de Leon, Charles L. (2007). ''Fortunate Son: The Life of Elvis Presley''. Macmillan ISBN 0-8090-1641-9
===Sources===
<nowiki>{{refbegin|30em}}
* Adelman, Kim
|year=2002
|title=The Girls' Guide to Elvis: The Clothes, the Hair, the Women, and More!
|title. =
|publisher=Random House
|isbn=0-7679-1188-1
|ref={{sfnRef|Adelman|2002}}
}}
* vcite book
|author=Arnett, Jeffrey Jensen
|year=2006
|title=Adolescence and Emerging Adulthood: A Cultural Approach
|publisher=Pearson Prentice Hall
|edition=3rd
|isbn=0-13-195071-1
|ref={{sfnRef|Arnett|2006}}
}}
* vcite book
|author=Ashley, Martin
|year=2009
|title=How High Should Boys Sing?
|title. =
|publisher=Ashgate
|isbn=978-0-7546-6475-8
|ref={{sfnRef|Ashley|2009}}
}}
* vcite journal
|journal=The Atlantic Monthly
|year=2006
|title=The Top 100
|date=December 2006
|url=http://www.theatlantic.com/magazine/archive/2006/12/the-top-100-influential-figures-in-american-history/305384/
|accessdate=December 29, 2009
|ref={{sfnRef|The Atlantic Monthly|2006}}
}}
* vcite book
}}
* vcite web
|publisher=Billboard
|year=2008
|title=Madonna Leads Busy Billboard 200 With 7th No. 1
|date=May 7, 2008
|url=http://www.billboard.com/articles/news/1045488/madonna-leads-busy-billboard-200-with-7th-no-1
|accessdate=February 6, 2011
|ref={{sfnRef|Billboard|2008}}
}}
* vcite web
|author=Bloom, Nate
|year=2010
|title=The Jews Who Wrote Christmas Songs
|publisher=InterfaithFamily.com
|url=http://www.interfaithfamily.com/arts_and_entertainment/popular_culture/The_Jews_Who_Wrote_Christmas_Songs_2010.shtml
|accessdate=February 6, 2011
|ref={{sfnRef|Bloom|2010}}
}}
* vcite book
|author=Charlton, Katherine
|year=2006
|title=Rock Music Styles: A History
|publisher=McGraw-Hill
|edition=5th
|isbn=0-07-312162-2
|ref={{sfnRef|Charlton|2006}}
}}
* vcite news
|author=Christgau, Robert
|authorlink=Robert Christgau
|date=December 24, 1985
|url=http://www.robertchristgau.com/xg/cg/cgv12b-85.php
|title=Christgau's Consumer Guide
|newspaper=[[The Village Voice]]
|location=New York
|accessdate=August 26, 2012
|ref={{sfnRef|Christgau|1985}}
}}
* vcite web
|publisher=CMT
|year=2005
|title=40 Greatest Men in Country Music
|url=http://www.cmt.com/shows/dyn/greatest_series/76607/episode_countdown.jhtml
|accessdate=December 29, 2009
|ref={{sfnRef|CMT|2005}}
}}
|ref={{sfnRef|Coady|2003}}
}}
}}
* vcite book
|author=Connelly, Charlie
|year=2008
|title=In Search of Elvis: A Journey to Find the Man Beneath the Jumpsuit
|publisher=Little, Brown
|isbn=0-349-11900-7
|ref={{sfnRef|Connelly|2008}}
}}
* vcite book
|author=Denisoff, R. Serge
|year=1975
|title=Solid Gold: The Popular Record Industry
|publisher=Transaction Books
|isbn=0-87855-586-2
|ref={{sfnRef|Denisoff|1975}}
}}
* vcite web
|publisher=Discovery Channel
|year=2005
|title=Greatest American
|url=http://dsc.discovery.com/convergence/greatestamerican/greatestamerican.html
|accessdate=December 29, 2009
|ref={{sfnRef|Discovery Channel|2005}}
}}
* vcite book
|author=Doss, Erika Lee
|year=1999
|title=Elvis Culture: Fans, Faith, and Image
|publisher=University of Kansas Press
|isbn=0-7006-0948-2
|ref={{sfnRef|Doss|1999}}
}}
* vcite book
}}
* vcite journal
|author=Dyer, Peter John
|date=Winter 1959–60
|title="The Teenage Rave"
|journal=Sight and Sound
|ref={{sfnRef|Dyer|1959–60}}
}}
|ref={{sfnRef|Edgerton|2007}}
}}
* vcite book
|author=Elster, Charles Harrington
|year=2006
|title=The Big Book of Beastly Mispronunciations
|publisher=Houghton Mifflin
|isbn=978-0-618-42315-6
|ref={{sfnRef|Elster|2006}}
}}
* vcite web
|publisher=EveryHit
|year=2009
|title=UK Top 40 Hit Database
|url=http://www.everyhit.com/
|accessdate=December 28, 2009
|ref={{sfnRef|everyHit.com|2009}}
}}
* vcite web
|publisher=EveryHit
|date=2010a
|title=The 'Battle' For Most Number 1s
|url=http://www.everyhit.com/
|accessdate=January 20, 2010
|ref={{sfnRef|everyHit.com|2010a}}
}}
* vcite web
|publisher=EveryHit
|date=2010b
|title=Record Breakers and Trivia: Singles: Artists: Sales/Chart Performance
|url=http://www.everyhit.com
|accessdate=January 20, 2010
|ref={{sfnRef|everyHit.com|2010b}}
}}
* vcite book
|author=Farmer, Brett
|year=2000
|title=Spectacular Passions: Cinema, Fantasy, Gay Male Spectatorships
|edition=2nd
|publisher=Duke University Press
|isbn=0-8223-2589-6
|ref={{sfnRef|Farmer|2000}}
}}
* vcite news
|author=Feeney, Mark
|year=2010
|title="Elvis at 75: Can We Ever Again See the Performer, Not the Punch Line?"
|title. =
|date=January 3, 2010
|work=Boston Globe
|url=http://www.boston.com/ae/music/articles/2010/01/03/elvis_the_performer_and_the_punch_line/
|accessdate=February 1, 2010
|ref={{sfnRef|Feeney|2010}}
}}
* vcite book
|author=Friedlander, Paul
|year=1996
|title=Rock and Roll: A Social History
|publisher=Westview
|isbn=0-8133-2725-3
|ref={{sfnRef|Friedlander|1996}}
}}
* vcite book
|author=Garber, Marjorie
|year=1997
|title=Vested Interests: Cross-Dressing and Cultural Anxiety
|publisher=Routledge
|isbn=0-415-91951-7
|ref={{sfnRef|Garber|1997}}
}}
* vcite book
|author=Gillett, Charlie
|authorlink=Charlie Gillett
|year=2000
|title=Rock and Roll Is Here To Stay: An Anthology
|publisher=W. W. Norton
|chapter="The Five Styles of Rock'n'Roll"
|editor=McKeen, William, editor
|isbn=0-393-04700-8
|ref={{sfnRef|Gillett|2000}}
}}
* Gilliland
|show=7
|title=The All American Boy: Enter Elvis and the rock-a-billies
|ref=harv
}}
}}
|date=October 29, 2007
|work=Forbes
|url=
|accessdate=June 5, 2011
|ref={{sfnRef|Goldman|Paine|2007}}
}}
* vcite book
|author=Guffey, Elizabeth E.
|author. =
|year=2006
|title=Retro: The Culture of Revival
|publisher=Reaktion
|isbn=1-86189-290-X
|ref={{sfnRef|Guffey|2006}}
}}
* vcite news
|author=Harris, John
|year=2006
|title="Talking about Graceland"
|date=March 27, 2006
|work=The Guardian
|url=http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2006/mar/27/talkingaboutgraceland
|accessdate=January 4, 2010
|ref={{sfnRef|Harris|2006}}
}}
}}
* {{vcite news
|author=Hilburn, Robert
|year=2007
|title="This Fan of Charts Is No. 1, with a Bullet"
|date=October 30, 2007
|work=Los Angeles Times
|url=http://www.latimes.com/entertainment/la-et-backtracking30oct30,0,1043136.story
|accessdate=January 17, 2010
|ref={{sfnRef|Hilburn|2007}}
}}
}}
* {{vcite book
|author=Kamphoefner, Walter D
|year=2010
|title=Paths Crossing: Essays in German-American Studies
|publisher=Peter Lang
|chapter="Elvis and Other Germans: Some Reflections and Modest Proposals on the Study of German-American Ethnicity" (2009)
|editor=Kluge, Cora Lee, editor
|isbn=978-3-0343-0221-0
|ref={{sfnRef|Kamphoefner|2009}}
}}
* {{vcite news
|author=Kolawole, Helen
|year=2002
|title="He Wasn't My King"
|date=August 15, 2002
|work=The Guardian
|url=http://www.guardian.co.uk/music/2002/aug/15/elvis25yearson.elvispresley
|accessdate=December 27, 2009
|ref={{sfnRef|Kolawole|2002}}
}}
* {{vcite book
|author=Lott, Eric
|year=1997
|title=Race and the Subject of Masculinities
|publisher=Duke University Press
|chapter="All the King's Men: Elvis Impersonators and White Working-Class Masculinity"
|editor=Stecopoulos, Harry; Uebel, Michael, editors
|isbn=0-8223-1966-7
|ref={{sfnRef|Lott|1997}}
}}
|work=Los Angeles Times
|url=
|accessdate=August 17, 2011
|ref={{sfnRef|Lynch|2011}}
}}
* {{vcite book
|author=Marcus, Greil
|year=1991
|title=Dead Elvis: A Chronicle of a Cultural Obsession
|publisher=Doubleday
|isbn=978-0-385-41718-1
|ref={{sfnRef|Marcus|1991}}
}}
|ref={{sfnRef|Marcus|2006}}
}}
|ref={{sfnRef|Marsh|1982}}
}}
}}
* {{vcite news
|author=Masley, Ed
|year=2002
|title="It's Good To Be King"
|date=August 15, 2002
|work=Pittsburgh Post-Gazette
|url=http://news.google.com/newspapers?nid=1129&dat=20020815&id=15INAAAAIBAJ&sjid=YnADAAAAIBAJ&pg=3942,3866464
|accessdate=January 31, 2010
|ref={{sfnRef|Masley|2002}}
}}
* {{vcite book
}}
* {{vcite web
|author=Mawer, Sharon
|title=Album Chart History—1974
|date=2007a
|publisher=The Official UK Charts Company
|url=http://www.theofficialcharts.com/album_chart_history_1974.php
|archiveurl=http://web.archive.org/web/20071217123646/http://www.theofficialcharts.com/album_chart_history_1974.php
|archivedate=December 17, 2007
|accessdate=February 1, 2010
|ref={{sfnRef|Mawer|2007a}}
}}
* {{vcite web
|author=Mawer, Sharon
|title=Album Chart History—1977
|date=2007b
|publisher=The Official UK Charts Company
|url=http://www.theofficialcharts.com/album_chart_history_1977.php
|archiveurl=http://web.archive.org/web/20080415042918/http://www.theofficialcharts.com/album_chart_history_1977.php
|archivedate=April 15, 2008
|accessdate=February 1, 2010
|ref={{sfnRef|Mawer|2007b}}
}}
* {{vcite book
|author=Miles, Barry; Scott, Grant; Morgan, Johnny
|year=2008
|title=The Greatest Album Covers of All Time
|publisher=Collins & Brown
|isbn=1-84340-481-8
|ref={{sfnRef|Miles et al.|2008}}
}}
|ref={{sfnRef|Miller|2000}}
}}
* {{vcite web
|author=Moody, Nekesa Mumbi
|year=2008
|title="Mariah Carey Surpasses Elvis in No. 1s"
|title. =
|date=April 2, 2008
|work=USA Today
|agency=Associated Press
|url=http://usatoday30.usatoday.com/life/music/news/2008-04-02-carey_N.htm
|accessdate=April 14, 2010
|ref={{sfnRef|Moody|2008}}
}}
* {{vcite book
|author=Morrison, Craig
|year=1996
|title=Go Cat Go!: Rockabilly Music and Its Makers
|publisher=University of Illinois Press
|isbn=0-252-02207-6
|ref={{sfnRef|Morrison|1996}}
}}
* {{vcite book
|author=Moscheo, Joe
|year=2007
|title=The Gospel Side of Elvis
|publisher=Center Street
|isbn=1-59995-729-9
|ref={{sfnRef|Moscheo|2007}}
}}
* {{vcite book
|author=Myrie, Russell
|year=2009
|title=Don't Rhyme for the Sake of Riddlin': The Authorized Story of Public Enemy
|publisher=Canongate
|isbn=1-84767-182-9
|ref={{sfnRef|Myrie|2009}}
}}
}}
* {{vcite news
|work=The New York Times
|year=2002
|title="Long Live the King"
|date=August 16, 2002
|url=http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9B0CE0DD143DF935A2575BC0A9649C8B63
|accessdate=December 30, 2009
|ref={{sfnRef|The New York Times|2002}}
}}
* {{vcite web
|author=Pilgrim, David
|year=2006
|title=Question of the Month: Elvis Presley and Racism
|date=March 2006
|publisher=Jim Crow Museum at Feris State University
|url=http://www.ferris.edu/JIMCROW/question/mar06/
|accessdate=December 28, 2009
|ref={{sfnRef|Pilgrim|2006}}
}}
* {{vcite book
|author=Pleasants, Henry
|year=2004
|title=Popular Music: Critical Concepts in Media and Cultural Studies, Volume 3: Popular Music Analysis
|publisher=Routledge
|chapter=Elvis Presley
|editor=Frith, Simon, editor
|isbn=0-415-33269-9
|ref={{sfnRef|Pleasants|2004}}
}}
|ref={{sfnRef|Pomerantz|2011}}
}}
|ref={{sfnRef|Pomerantz et al.|2009}}
}}
|
}}
* {{vcite news
}}
* {{vcite web
|publisher=[[Recording Industry Association of America]]
|year=2010
|title=Top 100 Albums
|url=http://www.riaa.com/goldandplatinumdata.php?table=tblTop100
|accessdate=January 31, 2010
|ref={{sfnRef|RIAA|2010}}
}}
* {{vcite book
|author=Robertson, John
|year=2004
|title=Elvis Presley: The Complete Guide to His Music
|publisher=Omnibus Press
|isbn=1-84449-711-9
|ref={{sfnRef|Robertson|2004}}
}}
* {{vcite web
|publisher=[[Rock and Roll Hall of Fame]]
|year=2010
|title=Elvis Presley
|url=http://rockhall.com/exhibits/featured-collections/elvis-presley/
|accessdate=July 22, 2010
|ref={{sfnRef|RRHF|2010}}
}}
|ref={{sfnRef|Rodman|1996}}
}}
*
|ref={{sfnRef|Rogers|1982}}
}}
* {{vcite journal
|journal=[[Rolling Stone]]
|title=The Immortals: The First Fifty
|date=April 15, 2004
|url=http://www.rollingstone.com/news/story/5939214/the_immortals_the_first_fifty
|archiveurl=http://web.archive.org/web/20080625061212/http://www.rollingstone.com/news/story/5939214/the_immortals_the_first_fifty
|archivedate=June 25, 2008
|accessdate=December 29, 2009
|ref={{sfnRef|Rolling Stone|2004}}
}}
* {{vcite journal
|journal=[[Rolling Stone]]
|year=2009
|title=1969 Rolling Stone Covers
|url=http://www.rollingstone.com/coverwall/1969#0037
|archiveurl=
http://web.archive.org/web/20080705162924/http://www.rollingstone.com/photos/gallery/5392211/1969_rolling_stone_covers/photo/13
|archivedate=July 5, 2008
|accessdate=November 20, 2015
|ref={{sfnRef|Rolling Stone|2009}}
}}
}}
|work=Forbes
|url=
|accessdate=June 5, 2011
|ref={{sfnRef|Rose et al.|2010}}
}}
}}
* {{vcite book
|publisher=W. W. Norton
|year=1994
|title=The Norton/Grove Concise Encyclopedia of Music
|editor=Sadie, Stanley, editor
|edition=Revised
|isbn=0-393-03753-3
|ref={{sfnRef|Sadie|1994}}
}}
|ref={{sfnRef|Scherman|2006}}
}}
* {{vcite journal
|author=Segré, Gabriel
|year=2002
|title="Le Rite de la Candlelight"
|date=2002
|journal=Ethnologie française
|url=http://www.cairn.info/revue-ethnologie-francaise-2002-1-page-149.htm
|accessdate=February 12, 2014
|ref={{sfnRef|Segré|2002}}
}}
* {{vcite web
}}
* {{vcite book
|author=[[Sherman, Robert B.]]
|publisher=[[AuthorHouse]]
|year=2013
|title=[[Moose: Chapters From My Life]]
|edition=First
|isbn=978-1-491-88366-2
|ref={{sfnRef|Sherman|2013}}
}}
* {{vcite web
|publisher=BBC
|year=2001
|title="Sinatra Is Voice of the Century"
|date=April 18, 2001
|url=http://news.bbc.co.uk/2/hi/entertainment/1281522.stm
|accessdate=December 29, 2009
|ref={{sfnRef|BBC News|2001}}
}}
|ref={{sfnRef|Slaughter|Nixon|2004}}
}}
* {{vcite book
}}
* {{vcite book
|author=Tasker, Yvonne
|year=2007
|title=Genre, Gender, Race, and World Cinema: An Anthology
|publisher=Blackwell
|chapter="Cowgirl Tales"
|editor=Codell, Julie F., editor
|isbn=1-4051-3232-9
|ref={{sfnRef|Tasker|2007}}
}}
* {{vcite journal
|author=Trust, Gary
|year=2010
|title="Chart Beat"
|date=June 2, 2010
|journal=Billboard
|url=http://www.billboard.com/articles/columns/chart-beat/957957/2020-vision-mariah-marks-milestone
|accessdate=July 22, 2010
|ref={{sfnRef|Trust|2010}}
}}
* {{vcite book
|author=Turner, John Frayn
|year=2004
|title=Frank Sinatra
|publisher=Taylor Trade Publications
|isbn=1-58979-145-2
|ref={{sfnRef|Turner|2004}}
}}
* {{vcite news
|work=[[Variety (magazine)|Variety]]
|year=2005
|title=100 Icons of the Century
|url=http://www.variety.com/index.asp?layout=variety100
|accessdate=December 29, 2009
|ref={{sfnRef|Variety.com|2005}}
}}
* {{vcite web
|publisher=VH1
|year=1998
|title=100 Greatest Artists of Rock & Roll
|url=http://www.rockonthenet.com/archive/1998/vh1artists.htm
|accessdate=December 29, 2009
|ref={{sfnRef|VH1|1998}}
}}
* {{vcite book
}}
* {{vcite news
|author=Wadey, Paul
|year=2004
|title="Jake Hess"
|date=January 8, 2004
|work=The Independent
|url=http://www.independent.co.uk/news/obituaries/jake-hess-549231.html
|accessdate=December 28, 2009
|ref={{sfnRef|Wadey|2004}}
}}
|ref={{sfnRef|Warwick et al.|2004}}
}}
* {{vcite journal
|author=Waters, Lindsay
|year=Spring 2003
|title="Come Softly, Darling, Hear What I Say: Listening in a State of Distraction—A Tribute to the Work of Walter Benjamin, Elvis Presley, and Robert Christgau"
|journal=Boundary 2
|ref={{sfnRef|Waters|2003}}
}}
|ref={{sfnRef|Whitburn|1993}}
}}
}}
* {{vcite book
|author=Whitburn, Joel
|year=2006
|title=The Billboard Book of Top 40 Country Hits
|edition=2nd
|publisher=Billboard Books
|isbn=0-8230-8291-1
|ref={{sfnRef|Whitburn|2006}}
}}
* {{vcite book
|author=Whitburn, Joel
|year=2007
|title=Joel Whitburn Presents the Billboard Albums
|edition=6th
|publisher=Record Research
|isbn=0-89820-166-7
|ref={{sfnRef|Whitburn|2007}}
}}
* {{vcite book
|author=Whitburn, Joel
|year=2008
|title=Joel Whitburn Presents Hot Country Albums: Billboard 1964 to 2007
|publisher=Record Research
|isbn=0-89820-173-X
|ref={{sfnRef|Whitburn|2008}}
}}
* {{vcite book
|author=Williamson, Joel
|year=2015
|title=Elvis Presley: A Southern Life
|publisher=Oxford University Press
|isbn=978-0-19-986317-4
|ref={{sfnRef|Williamson|2015}}
}}
* {{vcite book
|author=Wolfe, Charles
|year=1994
|title=Amazing Grace: His Greatest Sacred Performances
|publisher=CD Booklet RCA/BMG. UPC 7863664212
|ref={{sfnRef|Wolfe|1994}}
}}
}}
{{refend}}</nowiki>
==Further reading==
<nowiki>{{refbegin|30em}}</nowiki>
*Allen, Lew (2007). ''Elvis and the Birth of Rock''. Genesis. ISBN 1-905662-00-9.
*Ann-Margret and Todd Gold (1994). ''Ann-Margret: My Story''. G.P. Putnam's Sons. ISBN 0-399-13891-9.
*Cantor, Louis (2005). ''Dewey and Elvis: The Life and Times of a Rock 'n' Roll Deejay''. University of Illinois Press. ISBN 0-252-02981-X.
*Dickerson, James L. (2001). ''Colonel Tom Parker: The Curious Life of Elvis Presley's Eccentric Manager''. Cooper Square Press. ISBN 0-8154-1267-3.
*Finstad, Suzanne (1997). ''Child Bride: The Untold Story of Priscilla Beaulieu Presley''. Harmony Books. ISBN 0-517-70585-0.
*[[Albert Goldman|Goldman, Albert]] (1981). ''Elvis.'' McGraw-Hill. ISBN 0-07-023657-7.
*Goldman, Albert (1990). ''Elvis: The Last 24 Hours.'' St. Martin's. ISBN 0-312-92541-7.
*Klein, George (2010). ''Elvis: My Best Man: Radio Days, Rock 'n' Roll Nights, and My Lifelong Friendship with Elvis Presley''. Virgin Books. ISBN 978-0-307-45274-0
*Marcus, Greil (2000). ''Double Trouble: Bill Clinton and Elvis Presley in a Land of No Alternative''. Picador. ISBN 0-571-20676-X
*Nash, Alanna (2010). ''Baby, Let's Play House: Elvis Presley and the Women Who Loved Him''. It Books. ISBN 0-06-169984-5.
*[[Sherman, Robert B.]] (2013). [[Moose: Chapters from My Life|"Evvis Something"]] in ''[[Moose: Chapters From My Life]]''. [[AuthorHouse]]. pp. 313–318. ISBN 978-1-491-88366-2.
*West, Red, Sonny West, and Dave Hebler (as told to Steve Dunleavy) (1977). ''[[Elvis: What Happened?]]'' Bantam Books. ISBN 0-345-27215-3.
<nowiki>{{refend}}</nowiki>
==External links==
{{commons}}
{{wikiquote}}
<!-- Please do not add more external links without discussing it on the talk-page first. -->
<nowiki>* {{IMDb name|id=0000062|name=Elvis Presley}}
* {{Amg name|107032}}
* {{Discogs artist}}</nowiki>
* [http://www.elvis.com/ Elvis Presley Enterprises] official site of the Elvis Presley brand
* [http://www.elvisthemusic.com/ Elvis The Music] official record label site
* [http://interviews.elvis.com.au/ Elvis Presley Interviews] on officially sanctioned Elvis Australia site
* <nowiki>{{dmoz|Arts/Music/Bands_and_Artists/P/Presley,_Elvis|Elvis Presley}}</nowiki>
<nowiki>{{Elvis Presley}}
{{1990s Country Music Hall of Fame}}
{{1986 Rock and Roll Hall of Fame}}
{{Authority control}}
{{Featured article}}</nowiki>
{{DEFAULTSORT:Presley, Elvis}}
| 