Hoofdbestuur Noordelijke Zeeroute: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Robbot (overleg | bijdragen)
k Robot-geholpen doorverwijzing: Vorkoeta
Regel 18:
Het jaar 1942 werd het zwaarste krijgsjaar van de Arctis. Na de nederlaag bij de [[Slag om Moskou]] probeerde het Duitse Rijk het transport over de Noordelijke Zeeroute lam te leggen. Aan het einde van de maand juli van 1942 verschenen voor het eerst U-Boten in de Noordelijke IJszee en vielen Sovjet[[poolstation]]s aan. De zware kruiser [[Admiral Scheer]] trok door de Karazee en bracht in augustus de ''[[Sibirjakov]]'' tot zinken. De tocht van het konvooi PQ-17 in juni 1942 van IJsland naar Moermansk verliep vooral rampzalig: Van 34 schepen kwamen slechts elf door. Na deze catastrofe werden de konvooien pas weer hervat in september. In het voorjaar van 1943 legden de geallieerden het scheepsverkeer voor bijna 9 maanden stil.
 
Ook het oostelijke deel van de Noordelijke Zeeroute was van strategisch belang. Amerikaanse vliegtuigen werden in het kader van de ''Land Lease Act'' door Amerikaanse piloten naar het [[Tsjoektsjenschiereiland]] gevlogen en vandaar door sovjetpiloten verder gevlogen naar [[Krasnojarsk]]. Hiervoor moesten luchthavens met brandstofopslagplaatsen worden aangelegd en onderhouden. De scheepvaart was afhankelijk van een verzekerde levering van [[steenkool|kolen]], waarbij [[Vorkoeta (stad)|Vorkoeta]] – ondanks de slechte kwaliteit van haar steenkool – tot de belangrijkste leverancier werd. De hele route werd uitgerust van steenkoolkampen. Nog op [[12 augustus]] [[1944]] torpedeerde een Duitse U-Boot de stoomboot ''[[Marina Radovska]]'' bij Dikson samen met twee escorteschepen, waarbij 618 personen stierven. In dat zelfde jaar gingen in de [[Atlantische Oceaan]] van de 258 schepen uit de konvooien nog slechts 6 verloren.
 
== Na de Tweede Wereldoorlog ==