Charles-Irénée Castel: verschil tussen versies

'''Charles Irénée Castel''', ''Abbé de Saint-Pierre''' ([[Saint-Pierre-Église]], [[18 februari]] [[1658]] - [[Parijs]], [[29 april]] [[1743]]) was een Franse politiek [[filosoof]]. Hij is het bekendst van zijn geschriften over de [[vrede]], en is een belangrijke figuur in de beginjaren van de Franse [[Verlichting (stroming)|Verlichtingverlichting]].

Abbé de Saint-PierreCastel werd geboren in [[Normandië]], en was afkomstig uit een familie van kleine adel. Hij studeerde bij de [[jezuïeten]], en werd later tot geestelijke gewijd. Als snel doet hij belangrijke contacten op, zoals met [[Bernard Le Bouyer de Fontenelle|Fontenelle]], en wordt in 1695 toegelaten tot de [[Académie française]]. In 1714 is hij aanwezig in [[Utrecht (stad)|Utrecht]] bij de vredesonderhandelingen die een einde moeten maken aan de [[Spaanse Successieoorlog]]en.

Rond de tijd van de Utrechtse vredesbesprekingen schreef Saint-Pierre zijn bekendste boek, het: ''Projet pour rendre la paix perpétuelle en Europe'' (Project voor een blijvende vrede in Europa), dat in [[1713]] verscheen. Saint-Pierre verwierp in dit werk een [[vrede]] gebaseerd op [[machtsevenwicht]], en beargumenteerde dat vrede in Europa alleen kon worden bereikt als de Europese vorsten en leiders zich zouden verenigen in een groot congres, waarin geschillen op vreedzame wijze zouden moeten worden bijgelegd. Het plan voorzag in een senaat, met een wekelijks roulerende voorzitter. Wanneer een conflict tussen staten dreigde, moest een commissie afkomstig uit deze senaat bemiddelen. Wanneer deze verzoeningspoging niets opleverde, zou de senaat functioneren als internationaal arbitragehof dat bindende uitspraken moest doen. Als een staat de uitspraak van dit arbitragehof niet zou nakomen, dan werd hem de [[oorlog]] verklaard, waarvan deze staat de kosten moest betalen.

Saint-Pierre besefte dat realisering van zijn plan veel tijd zou vergen. Een [[Permanent Hof van Arbitrage|internationaal arbitragehof]] kwam uiteindelijk pas tot stand bij de eerste [[Vredesconferentie van Den Haag|Haagse vredesconferentieVredesconferentie]] in [[1899]]. Het plan van de Saint-Pierre wordt wel gezien als eerste initiatief tot dit internationaal hof.

In [[1718]] verscheen ''LaDiscours sur la Polysynodie ou l'on démontre que la polysynodie ou la pluralité des conseils est la forme de ministere la plus avantageuse pour un roy et pour son royaume'' (Discours over de [[polysynodie]], waarinof waar men aantoont dat de polysynodie of de veelheid van [[Raad (overlegorgaan)|raden]] de meest voordelige bestuursvorm is voor een koning en zijn koninkrijk). Daarin uitte Saint-Pierre kritiek uitte op de despotistischedespotische regeerwijze van koning [[Lodewijk XIV]]. HiervoorHij werd hijhiervoor uitgesloten uit de Académie française.

Hoewel Saint-Pierre in zijn eigen dagen een bekend schrijver was, dankt hij zijn huidige reputatie aan [[Jean-Jacques Rousseau]], die in 1754 een ''Extrait du Projet de Paix Perpétuelle'' schrijft, en in 1756 een commentaar op Saint-Pierre uitbrengt, ''Jugement du Projet de paix perpétuelle de Monsieur l'Abbé de Saint-Pierre.'' (Beoordeling van het project van blijvende vrede van de heer Abbé de Saint-Pierre). Zijn ideeën werden daarna gebruikt door onder anderen [[Emer de Vattel]] en [[Immanuel Kant|Kant]].

{{DEFAULTSORT:AbbeCastel, de Saint-PierreCharles}}

[[Categorie:InternationaalPersoon rechtin de 17e eeuw]]