Emil Kraepelin: verschil tussen versies

'''Emil Wilhelm Magnus Georg Kraepelin''' ([[Neustrelitz]], * [[15 februari]] [[1856]] – † [[München]], [[7 oktober]] [[1926]]) was een [[Duitsland (hoofdbetekenis)|Duitse]] [[psychiater]].

Kraepelin was een van de eerste psychiaters[[psychiater]]s die zich serieus met de systematiek van psychiatrische ziekten bezighield. In zijn werk probeerde hij een [[synthese]] te formuleren van de honderden [[psychische aandoening]]en die in [[de 19e eeuw]] waren gedefinieerd. Hij groepeerde de [[ziektebeelden]] op basis van gemeenschappelijke ''[[patronen]] van symptomen'' in plaats van op afzonderlijke ''symptomen'', zoals zijn voorgangers hadden gedaan. Hieruit wist Kraepelin een succesvol nieuw systeem van psychiatrische [[diagnostiek]] te creëren. Een van zijn uitgangspunten was dat psychische aandoeningen ontstaan door [[Biologie|biologische]] en [[Genetica|genetische]] factoren. Kraepelin was een collega van [[Alois Alzheimer]] en in zijn (Kraepelins) laboratorium werd de [[pathologische basis]] ontdekt van wat nu de [[ziekte van Alzheimer]] wordt genoemd.

Kraepelin studeerde medicijnen in Würzburg en Leipzig, waar hij [[Wilhelm Wundt]] leerde kennen. Hij werd in München assistent van professor [[Bernhard von Gudden]] (als opvolger van [[Auguste Forel]]) en paste in deze vierjarige periode veel van Wundts onderzoekstechnieken toe (bijvoorbeeld [[Associatie (begrip)|associatietesten]]). Lange tijd overwoog hij zich op de [[psychologie]] toe te leggen, maar op advies van [[Wundt]] keerde hij, na enige andere posities bekleed te hebben, terug naar [[Von Gudden]] om zich geheel aan de psychiatrie te wijden. Maar zijn [[hart]] bleef bij de psychologie, getuige het tijdschrift ''Psychologische Arbeiten''. Hierin verschenen voornamelijk experimenteel psychologische artikelen, maar ook een enkele keer een afwijkend artikel: o.a publiceerde Kraepelin in 1906 '' Über Sprachstörungen im Träume''. Dit artikel was een verslag van Kraepelins 20-jarige onderzoek naar de taalstoornissen in de [[droom]] als [[analogon]] van de schizofrene [[taalstoornis]] (zie verder).

Na deze periode werd Kraepelin in 1886 benoemd tot professor aan de [[universiteit van Tartu]] in het huidige [[Estland]]. Later was hij ook professor in Heidelberg en München. In Tartu kreeg hij de leiding over de universiteitskliniek, waar hij de gelegenheid had zich aan zijn studie te wijden en veel gedetailleerde patiëntenhistories op te stellen. In de classificatie van psychische aandoeningen begon hij het belang te overwegen van het verloop van een ziekte. Tien jaar later maakte hij bekend dat hij een nieuwe manier had ontwikkeld voor het indelen van psychische ziektebeelden. Hij noemde de traditionele manier ''symptomatisch'' en zijn eigen methode ''klinisch''.

Het heeft tot halverwege de twintigste eeuw geduurd voor het werk van Kraepelin evenveel aandacht kreeg als de freudiaanse theorieën, maar(van zijn[[Freud]]). Kraepelins benadering speelt [[tegenwoordig]] een zeer grote rol in de [[psychiatrie, die steeds 'biologischer' en 'genetischer' van aard is geworden]]. Ook in de gebruikte indelingen in het [[DSM-IV]] en het [[ICD-10|ICD-systeem]] van de [[Wereldgezondheidsorganisatie]] is de hand van Kraepelin nog duidelijk te herkennen, hoewel de exacte categorieën die tegenwoordig worden gebruikt ten dele wel sterk verschillen van de oorspronkelijke van Kraepelin.