Gerardus van Brogne: verschil tussen versies

Gerardus werd geboren te [[Stave (België)|Stave]] rond 890 en werd schildknaap aan het hof van Béranger, graaf van Namen. Hij koos voor een religieus leven en verbleef enkele jaren in de benedictijnenabdij van Saint-Denis. Van daar vertrok hij met twaalf medebroeders naar zijn geboortestreek en stichtte een eerste abdij in het huidige [[Saint-Gérard]]. Dit deed hij bij een bron (Brogniau genaamd) en een kleine kapel gewijd aan Sint-Pieter.

Hij gebruikte zijn bezittingen om daar een [[klooster (gebouw)|klooster]] te stichten en was achtereenvolgens [[abt (abdij)|abt]] in verschillende [[abdij]]en, waaronder beide abdijen in [[Gent]] ([[Sint-Baafsabdij|Sint-Baafs]] én [[Sint-Pietersabdij (Gent)|Sint-Pieter]]), de [[Sint-Bertinusabdij]] in [[Sint-Omaars]], de abdijen van Mouzon en Elnone (tegenwoordig [[Saint-Amand-les-Eaux]]). Op deze manier liet hij zijn sporen na in het kloosterleven in de Lage Landen, omdat hij overal waar hij kwam de regel van de heilige [[Benedictus van Nursia|Benedictus]] invoerde ([[Regula Benedicti]]). Hij stierf uiteindelijk als [[kluizenaar]]. Hij werd begraven in het kerkkoor van de naar hem vernoemde [[abdij van Saint-Gérard de Brogne]] in [[Saint-Gérard]]. Gerardus werd heilig verklaard in [[1131]]. Na zijn heiligverklaring werd er een rijkelijk versierde reliekenhouder voor zijn overblijfselen vervaardigd. Door deze relieken en de geneeskrachtige Sint-Pietersbron werd de abdijkerk van Brogne en bedevaartsoord. In de Franse tijd, eind 18e eeuw, gingen deze relieken verloren.