Maybelle Carter: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 31:
Ze was lid van de oorspronkelijke [[Carter Family]], die in 1927 werd geformeerd door haar zwager [[A.P. Carter]], die getrouwd was met haar nicht Sara Carter, die ook deel uitmaakte van het trio. De [[Carter Family]] was een van de eerste commerciële plattelandsmuziekgroepen. Maybelle, die autoharp en banjo speelde en ook de gitarist van de groep was, creëerde een uniek geluid voor de groep met haar innovatieve Carter Family picking|scratch stijl van het gitaarspel, waarbij ze haar duim gebruikte om melodie te spelen op de bas en de middelste snaren en haar wijsvinger om het ritme in te vullen.<ref name="Zwonitzer" /> Haar innovatieve techniek, tot op heden bekend als de Carter Scratch, beïnvloedde de verschuiving van de gitaar van ritme naar leadinstrument. Ze zorgde voor een revolutie in de rol van het instrument door een stijl te ontwikkelen waarin ze melodielijnen op de bassnaren speelde met haar duim terwijl ze ritmisch tokkelde met haar vingers.<ref>George-Warren, Holly (1997). "Hillbilly Fillies: The Trailblazers of C&W" geciteerd in Reddington, Helen (2007). The Lost Women of Rock Music', p.179. {{ISBN|0-7546-5773-6}}.</ref>
Ze werd alom gerespecteerd en geliefd door de [[Grand Ole Opry]] gemeenschap van de vroege jaren 1950 en was in de volksmond bekend als "Mother Maybelle" en een matriarchale figuur in de countrymuziek kringen, hoewel pas in de veertig in die tijd.
Maybelle Carter maakte in de jaren 1960 en 1970 af en toe solo-opnamen, meestal in de vorm van volledige albums. Haar laatste dergelijke werk, een twee-platen set uitgebracht bij [[Columbia Records]], geplaatst in [[Billboard (tijdschrift)|Billboard]]s best verkochte landenalbumschart in 1973 toen ze 64 jaar oud was. Maybelle was ook te zien op [[The Nitty Gritty Dirt Band]]s opname ''Will the Circle Be Unbroken'' uit 1972.
Regel 38:
Volgens verklaringen van Carter tijdens een getranscribeerd publiek optreden, begon ze op 13-jarige leeftijd met haar gitaarstudie toen ze een instrument verwierf.<ref>Carter, M., et al., (1975) Transcription of Smithsonian Institution Concert</ref> Ze wordt vaak geciteerd als een pioniersmuzikant, omdat ze zowel een vroege vrouwelijke gitariste was met nationale bekendheid als met betrekking tot het gebruik van de gitaar als hoofdinstrument in de countrymuziek.<ref>Kyle, D. (nd). De eerste gitaar van de countrymuziek. Vintage Guitar Magazine</ref><ref name="Bunch, W. 2009">Bunch, W. (2009). Mother Maybelle Carter werd geprezen als een ware trailblazer. Timesnews.net</ref> Schrijvers hebben minstens drie of vier stijlen geïdentificeerd die door Maybelle Carter werden gespeeld. Ze stemde haar gitaar vaak af, soms wel vijf frets, maar gebruikte soms een capo om het bereik van het instrument te vergroten.<ref name="ReferenceD">Sokolow, F. (nd). The Carter Family: 32 Liederen van de Koninklijke familie van de Country muziek. Hal-Leonard Corporation</ref> Haar bekendste en meest opgenomen stijl wordt soms de Carter scratch of thumb-lead style genoemd. Deze techniek houdt in dat ze een melodie speelt op de drie bassnaren van het instrument, terwijl ze tegelijkertijd de drie hoge tonen op het ritme tokkelt. Tijdens het spelen gebruikte ze duim- en vingertikkers.
Een andere stijl, later gepopulariseerd door andere muzikanten, was in wezen het omgekeerde van de duimloodstijl. In deze stijl koos Carter met de vinger een melodie op de drie hoge tonen terwijl ze met haar duim een ritme op de bassnaren poetste. Er wordt vaak gezegd dat ze deze stijl voor het eerst zag worden gespeeld door de [[Afrika]]ans-Amerikaanse muzikant [[Lesley Riddle]]. Een derde stijl van Carters gitaarspel bestond uit een snelle flatpicking in een country-blues ritme. Haar meest obscure stijl werd gebruikt op een paar opnamen van de Original Carter Family in de jaren 1920 en begin 1930. Het kan worden omschreven als een door [[Hawaï]]aanse invloeden beïnvloede diatechniek die soms klonk als een moderne [[dobro]]. Als andere muzikanten ten slotte een leadinstrument zouden spelen, zou Maybelle vaak akkoorden op de gitaar tikken om hen te begeleiden.<ref name="Bunch, W. 2009"/><ref>Seeger, M. & Carter, J. (2000). Gitaarstijlen van de Carter-familie. (gedrukt bijvoegsel) Homespunvideo</ref><ref name="ReferenceA">2</ref> Een weinig bekend stukje historische trivia is dat Maybelle Carter in 1932 tijdens een opnamesessie voor [[Jimmie Rodgers (countryzanger)|Jimmie Rodgers]] zijn gitaarspel perfect nabootste. Rodgers was op dat moment ziek met tuberculose en had een afnemend uithoudingsvermogen tijdens de sessie.<ref name="Wheeler, B.
Carter nam haar kenmerkende gitaarstuk ''Wildwood Flower'' herhaaldelijk op, te beginnen met de originele versie uit 1928. ''The Cannon Ball'', opgenomen met de Original Carter Family in 1930, is een goede illustratie van Carters fingerpicking stijl met duim/haarvulling. Haar laatste opname in de steelgitaarstijl was ''My Old Cottage Home'' in 1931. ''Coal Miner's Blues'', opgenomen voor [[Decca Records]], is een uitstekende flat-picking illustratie.<ref name="ReferenceD"/><ref name="Wolfe, C. 2000">Wolfe, C. (2000). De familie Carter: In de schaduw van Clinch Mountain. Bear Family Records, Duitsland</ref> Interessant gebruik van de gitaar door Carter op opnamen die ze maakte met The Carter Sisters zijn onder andere ''Fourteen Karat Nothing'', ''I'm Working on a Building'', ''Take Good Care of Him''- een snelle tempoweergave van ''Waves on the Sea'' en een eigentijds klinkende revisie van ''I'll be All Smiles Tonight''. Carter speelde ook gitaar op veel van haar solo-opnamen. ''Cumberland Gap'', ''Victory Rag'', ''Red Wing'' en ''Sweet Allie Lee'' zijn goede instrumentale voorbeelden van haar verschillende solo-albums.<ref name="Anonymous, 1980">Anonymous, (1980). Sunny Side Sentinel: Officiële publicatie voor de Carter-familie, discografie Uitgave</ref><ref name="ReferenceB">Wisselende CD, album en single liner notes, labels en credits</ref>
| |||