Tactiek van de verschroeide aarde: verschil tussen versies

Toen Duitsland zelf uiteindelijk van beide kanten werd binnengevallen, vaardigde Hitler op 19 maart 1945 zijn [[Nero-bevel]] uit. Alle zaken van militaire of economische waarde, alle voorraden en transportfaciliteiten, moesten worden vernietigd zodat de geallieerden ze niet konden benutten en iedere verovering dus geen enkel voordeel voor de aanvallers zou opleveren. En als de oorlog hierdoor niet een keer zou nemen, dan zou, aldus Hitler, het Duitse volk maar beter uitgeroeid kunnen worden. Het had immers bewezen niet te kunnen winnen, en bovendien waren alle sterkere mannen in de oorlog gesneuveld. [[Albert Speer]], verantwoordelijk voor de uitvoering, weigerde het bevel te implementeren. Ditzelfde geldt ook voor [[Dietrich von Choltitz]], de generaal die verantwoordelijk was voor de Duitse bezetting van [[Parijs]]. Ook hij werd gevraagd de stad te vernietigen mij aankomst van de geallieerden, maar hij weigerde het bevel. Terwijl hij de generaals en [[Gouw (NSDAP)|Gauleiters]] probeerde te weerhouden van het uitvoeren van het bevel, probeerde Speer Hitler te overtuigen dat hij de te vernietigen zaken later nodig zou hebben als de gebieden heroverd waren, en dat de oorlog ook gekeerd kon worden zonder uitvoering van het Nero-bevel. Uiteindelijk pleegde Hitler zelfmoord en gafwerd het bevel door Dönitz als één van zijn weinige regeerdaden ingetrokken. Duitsland zich over zonder dat het bevel systematisch was uitgevoerd. De vernielingen in de Amsterdamse en Rotterdamse havens en het onderwaterzetten van de Wieringermeerpolder waren geschied in het kader van het Nerobefehl.