Search and destroy (doctrine): verschil tussen versies

De eerste fase bestaat eruit dat men, via verkenning of inlichtingen, een of meerdere vijandelijke eenheden ontdekt. Vervolgens moeten deze worden omsingeld, nog voordat er een serieus front gevormd wordt (bijvoorbeeld omdat de vijand nog in beweging was). Hierdoor wordt de vijand diens bewegingsvrijheid ontnomen.

Dit begon met het opzetten van de ''Ferret force'', een speciale eenheid die als taak had om informatie te verzamelen over de locatie van de communistische guerrilla- eenheden. De volgende stap bestond uit het omsingelen en vervolgens vernietigen van de ingesloten eenheden.

De strategie werd op grote schaal toegepast in de [[Vietnamoorlog]] (1955-1975), met name in de eerste fase van het conflict. Het werd de kern van de strategie die [[Lijst van militaire rangen van de Amerikaanse strijdkrachten|Generaal]] [[William Westmoreland]] aanhield. Amerikaanse en Zuid-Vietnamese troepen trokken vanuit versterkte bases erop uit om grote gebieden te verkennen, op zoek naar de Vietcong. De meeste operaties vonden plaats op het [[Brigade|brigrade]]<nowiki/>niveau, maar operaties op het [[Regiment|regimentaleregiment]]ale niveau kwamen ook voor.

''Search and destroy'' operaties kregen een nieuwe impuls door het op grote schaal beschikbaar staan van [[Helikopter|helikoptershelikopter]]s. De helikopter maakte het mogelijk om infanterie-eenheden sneller te verplaatsen dan ooit tevoren, alsmede sneller vuurbases(artilleriebases) aan te leggen dan voorheen. Een ander voordeel was dat het moeilijke terrein in Vietnam voor de helikopter geen beperking vormde. Ook de mogelijkheid om helikopters in te zetten voor directe luchtsteun was een belangrijke factor, met name om de vijand te ontregelen. Hiervoor werden in eerste instantie bewapende versies van transporthelikopters ingezet, later werden hier gespecialiseerde [[Gevechtshelikopter|gevechtshelikoptersgevechtshelikopter]]s voor ontwikkeld.

In zowel Maleisië als in Vietnam, bleek de strategie niet goed te werken, doordat hij meestal veel te bruut werd uitgevoerd: de massale vuurkracht die men gebruikte, maakte geen onderscheid tussen militair en burger, hetgeen in grote aantallen burgerslachtoffers resulteerde. Dit betekende in beide oorlogen dat de politieke steun van de bevolking vrijwel altijd naar de guerrilla's ging. Als gevolg van de zeer slechte coördinatie tussen het militaire en het politieke conflict, bleek het in de meeste gevallen onmogelijk om de steun van de lokale bevolking te krijgen.

In het geval van de Vietnamoorlog, besloot men later in de oorlog dat het een verspilling van mankracht en materieel was om de grote vijandelijke formaties te vernietigen, en het veroverde gebied dan vervolgens niet te consolideren. Naarmate de gevechten heviger werden, met name na het [[Tet-offensief]], besloot men om vaker vijandelijk gebied te consolideren, om de Vietcong zodoende haar bewegingsvrijheid en uitvalsbases te ontnemen. Met name de bases in de Iron triangle, War zone C en War zone D(het Zuidwesten van Zuid-Vietnam) waren belangrijke doelwitten.

Er kwamen ook andere beperkingen van de tactiek aan het licht:

* In de Vietnamoorlog vond men gedurende de slag om Khe Sanh(21 januari- 9 juli 1968) een oplossing voor de derde beperking: men wierp eerst met behulp van 4 [[A-4 Skyhawk|A-4 Skyhawks]]s bommen en [[napalm]] op het vijandelijk luchtafweergeschut. De volgende 2 Skyhawks wierpen [[traangas]]<nowiki/>bommen. De volgende 2 wierpen [[rookbom]]men, om zodoende een corridor te creëren. Ongeveer 30 seconden later zouden de transporthelikopters landen, gedekt door bewapende [[UH-1 Iroquois|UH-1]] helikopters, terwijl nog eens 4 Skyhawks het luchtafweergeschut aanvielen met bommen, raketten en [[boordgeschut]]. De gehele actie duurde amper 5 minuten en vereiste een optimale timing. Het verkreeg de naam ''super gaggle''.

*<small>{{pdf}} https://digitalcommons.csbsju.edu/cgi/viewcontent.cgi?referer=https://en.wikipedia.org/&httpsredir=1&article=1014&context=polsci_pubs</small>