De fijnstructuurconstante werd in 1916 ingevoerd door [[Arnold Sommerfeld]] in zijn theorie voor de atomaire spectraallijnen. Hij berekende de afwijkingen van het [[atoommodel van Bohr]] ten gevolge van [[speciale relativiteitstheorie]].
De eerste betekenis van de constante <math> \alpha</math>''α'' was de verhouding van de snelheid van het elektron in de eerste cirkelbaan van het relativistische [[atoom]] volgens [[Niels Bohr|Bohr]] t.o.v.ten opzichte van de [[lichtsnelheid]] ''c'' in vacuüm.<ref>[http://physics.nist.gov/cuu/Constants/alpha.html Introduction to the constants for nonexperts; Current advances: The fine-structure constant and quantum Hall effect]</ref> De constante kon ook gezien worden als de verhouding van het maximale [[draaimoment]] dat de speciale relativiteitstheorie toeliet voor een gesloten baan en het minimale draaimoment dat mogelijk was volgens de [[kwantummechanica]]. De constante rolt er vanzelf uit in Sommerfelds berekening en bepaalt de grootte van de splitsing of [[fijnstructuur]] van de [[Lymanreeks]] in de [[spectraallijn]]en van [[Waterstof (element)|waterstof]].
